Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Ο Παύλος δηλώνει σαφώς, ότι "ουδείς ακούει" (Α'Κορ.14:2). "Εάν έλθω προς υμάς γλώσσαις λαλών, τί υμάς οφελήσω, εάν μη υμίν λαλήσω...;" (Α'Κορ. 14:6-7). Οι μη έχοντες το χάρισμα των γλωσσών πρέπει να ακούσουν την "δύναμιν της φωνής" των προσευχών και των ψαλμών δια να απαντήσουν με το ιδικόν των "αμήν" (Α' Κορ. 14:11,16). "...εάν άδηλον σάλπιγξ φωνήν δώ, τίς παρασκευάσεται εις πόλεμον; ούτως και υμείς δια της γλώσσης, εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πώς γνωσθήσεται το λαλούμενον; έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες. τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εισιν εν κόσμω, και ουδέν άφωνον." (1 Κορ, 14:8-10). Δεν πρέπει οι φωτισμένοι να περιορισθούν εις το "λαλείν γλώσσαις" με "άδηλον φωνήν" παρουσία των "ιδιωτών" (Α' Κορ. 14:10-11). "Σύ μεν γαρ καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται" (Α' Κορ. 14:17).

Όταν ο Παύλος λέγη "μείζων ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μη διερμηνεύει, ίνα η Εκκλησία οικοδομήν λάβη" (Α' Κορ. 14:5), εννοεί σαφώς, ότι εκείνος, ο οποίος ομιλεί μόνον "γλώσσαις," πρέπει να αποκτήση το χάρισμα να "διερμηνεύη" τας προσευχάς και τους ψαλμούς του πνεύματος εν τη καρδία, συγχρόνως εις προσευχάς και ψαλμούς του νοός, δια να απαγγέλωνται και μεγαλοφώνως προς οικοδομήν των ιδιωτών. "Διό ο λαλών γλώσση προσευχέσθω, ίνα διερμηνεύη. Εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση, το πνεύμά μου προσεύχεται, ο δε νούς μου άκαρπός εστιν. Τί ουν εστιν; προσεύξωμαι τω πνεύματι, προσεύξωμαι δε (συγχρόνως) και τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και (συγχρόνως) τω νοΐ. Επεί εάν ευλογής εν πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου, πώς ερεί το αμήν επί τη σή ευχαριστία, επειδή τί λέγεις ουκ οίδεν, σύ μεν καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται. Ευχαριστώ τω Θεώ, πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλώ, αλλ' εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους τω νοΐ μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση" (Α' Κορ. 14: 13- 19).

         Συνεχίζεται.

O αββάς Λογγίνος, ο δούλος του Θεού

Κάποια γυναίκα που έπασχε από καρκίνο του μαστού, καθώς άκουσε σχετικά με τον αββά Λογγίνο, ζήτησε να τον συναντήσει.
Ασκήτευε εκείνος στο Ένατο της Αλεξάνδρειας. 
Καθώς τον αναζητούσε η γυναίκα, συμπτωματικά ο μακαριστός εκείνος μάζευε ξύλα στην ακροθαλασσιά. 
Μόλις τον συνάντησε του είπε: 
«Αββά, που μένει ο αββάς Λογγίνος, ο δούλος του Θεού;» χωρίς να βάλει με το νου της ότι είναι ο ίδιος.
Κι εκείνος της είπε: «Τι τον θέλεις εκείνον τον απατεώνα; Καθόλου μην πας σ΄αυτόν, γιατί είναι κατεργάρης. 
Και τι είναι αυτό που έχεις;»
Η γυναίκα τότε έδειξε το πάθος της κι εκείνος, αφού έκαμε το σημείον του σταυρού στο μέρος που έπασχε, την άφησε να φύγει λέγοντάς της:
«Πήγαινε και θα σε θεραπεύσει ο Θεός, γιατί ο Λογγίνος σε τίποτε δεν μπορεί να σε ωφελήσει».
Έφυγε η γυναίκα, αφού πίστεψε στον λόγο του και θεραπεύτηκε αμέσως. Μετά από αυτά, αφού διηγήθηκε σε κάποιον την υπόθεση και ανέφερε τα χαρακτηριστικά του Γέροντα, διαπίστωσε ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο αββάς Λογγίνος.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

27. Τα άρρητα, τα ακατάληπτα και αναρίθμητα αγαθά, τα χαρισθέντα ημίν υπό του Χριστού, εν τη θεανδρική Αυτού οικονομία της σωτηρίας, είναι τόσον μεγάλα και ακατανόητα και τόσον υπεράνω του ανθρώπου, ώστε να υπερβαίνουν απείρως και αυτήν την σκέψιν μας περί αυτών. Ακόμη δε περισσότερον, ταύτα υπερβαίνουν και αυτάς τας προσευχάς («αιτήσεις») μας δι΄ αυτά. Διότι εις καμμίαν προσευχήν μας, όσον και αν είναι αυτή τελεία και περιεκτική, δεν δυνάμεθα να περιλάβωμεν τα άφατα αγαθά, τα οποία μας δίδει ο Κύριος Ιησούς δια της Εκκλησίας Του. Όμως όλα αυτά τα αγαθά εισρέουν εις την ύπαρξιν και την ζωήν μας δι΄ αναριθμήτων και αοράτων φλεβών εν τω θεανθρωπίνω οργανισμώ της Εκκλησίας. Και ημείς ζώμεν δια του υπέρ-έννοιαν και υπέρ-προσευχήν ελέους του πανελεήμονος και πανευσπλάγχνου Κυρίου, ο Οποίος δια των ενεργειών της θείας Του χάριτος μυστικώς «ενεργεί εν ημίν» (Εφ. 3, 20) και απεργάζεται την σωτηρίαν μας, την θέωσίν μας, την μεταμόρφωσιν, τον αγιασμόν, την χριστοποίησιν, την εκκλησιαστικοποίησιν, την τριαδοποίησίν μας. Η ανθρωπίνη σκέψις δεν θα δυνηθή ποτέ να εννοήση εντελώς το ιερόν μυστήριον της Εκκλησίας του Χριστού και το θαυμαστόν εν αυτή εργαστήριον της σωτηρίας, εργαστήριον της θεώσεως και της μεταμορφώσεως, της αναστάσεως και της αναλήψεως. Διότι πάντοτε παραμένουν ασυγκρίτως περισσότερα τα ακατανόητα από εκείνα τα οποία δύνανται να κατανοηθούν. Δια τον λόγον αυτόν, η πίστις είναι όντως ο μοναδικός μας οδηγός εις αυτά τα μυστήρια, διότι η πίστις είναι ο υπέρ νόησιν τρόπος της εν τη Εκκλησία ευρισκομένης και εκκλησιαστικοποιημένης υπάρξεώς μας. Και δι΄ αυτής της πίστεως «ενεργεί εν ημίν» η υπέρ νόησιν χάρις του φιλανθρώπου Κυρίου, αύτη η αέναος, η θεοποιούσα και αγιάζουσα και χριστοποιούσα και τριαδοποιούσα δύναμις (ενέργεια), η οποία πηγάζει εξ ολοκλήρου εκ του Χριστού και οδηγεί όλους ημάς εις Αυτόν μέσω των μυστηρίων του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία του Χριστού. Οδηγεί δε όχι μόνον ημάς, αλλά και τους εν πάσαις ταις γενεαίς μέλλοντας «πιστεύειν επ΄ Αυτώ εις ζωήν αιώνιον» (Α΄ Τιμ. 1, 16). Διότι ο Χριστός είναι εν τη Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος, και η Εκκλησία είναι δια του Πνεύματος εν τω Χριστώ. Ο Χριστός είναι η κεφαλή και το σώμα της Εκκλησίας, το δε Άγιον Πνεύμα η ψυχή της Εκκλησίας.

Συνεχίζεται.  

Ο Άγιος πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκοκος Στέφανος

Ο Άγιος Στέφανος , ο αρχιδιάκονος της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας και πρωτομάρτυρας του Χριστού , ήταν Ιουδαίος , μαθητής του ξακουσμένου τότε νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ . Αυτόν τον ευλογημένο διάλεξε ο πιστός λαός των Ιεροσολύμων για διάκονο , πρώτο μεταξύ επτά .

Εκείνες τις μέρες ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς το πλήθος των πιστών , με το καθημερινό κήρυγμα και την όλη αγιασμένη ζωή των Αποστόλων , αυξανόταν συνεχώς .

Η πρωτοχριστιανική Εκκλησία είχε συνήθεια σαν μια εκδήλωση της ενότητας που φέρνει το Άγιο Πνεύμα να τελεί τις λεγόμενες αγάπες . Αυτές ήταν συνεστιάσεις στο σπίτι κάποιου πιστού , όπου με δικά του έξοδα παρέθετε δείπνο στους πτωχούς χριστιανούς . Πάντα δε , γινόταν με την παρουσία και την ευλογία του κλήρου . Πάντοτε δε , ετελείτο σ ΄αυτές και μετά το δείπνο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας .

Οι Ελληνιστές που ήταν Ιουδαϊζοντες της διασποράς που μιλούσαν Ελληνικά γόγγυζαν προς τους Εβραίους ότι οι χήρες και τα ορφανά τους παραμελούνταν στη καθημερινή διακονία . Όταν έμαθαν τα παράπονα αυτά οι Απόστολοι , προσκάλεσαν το πλήθος των πιστών και τους είπαν : "Δεν μας φαίνεται σωστό και πρέπον να εγκαταλείψουμε το κήρυγμα του λόγου του Θεού , για να αναλάβουμε εμείς τη διακονία των τραπεζών . Γι΄ αυτό εξετάστε με προσοχή και διαλέξτε επτά άνδρες μεταξύ σας . Να είναι γεμάτοι από Πνεύμα Άγιο , για να αναλάβουν την ευθύνη αυτή . Εμείς θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με την προσευχή και την διακονία του λόγου του Θεού ."

Ο λόγος αυτός άρεσε σε ολόκληρο το πλήθος των οπαδών του Χριστού . Αφού λοιπόν μαζεύτηκαν και συζήτησαν , διάλεξαν επτά άνδρες πνευματέμφορους για να ασχοληθούν με την επιμέλεια των πτωχών και τη διανομή των ελεημοσυνών . Πρώτος ήταν ο Στέφανος , άνδρας πλήρους πίστεως και Πνεύματος Αγίου . Οι άλλοι έξι ήταν : Φίλιππος , Πρόχορος , Νικάνωρ , Τίμωνας , Παρμενάς , Νικόλαος .

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Η προσκύνησις των Μάγων κατά τις παραδόσεις της αρχαίας Ανατολής

Όλοι οι αρχαίοι ερμηνευτές είδαν στο περιστατικό της προσκυνήσεως των Μάγων που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος έναν βαθύτερο συμβολισμό. Γι’ αυτό και η ιστορία αυτή αποτελεί ένα από τα πιο βασικά θέματα της υμνολογίας των Χριστουγέννων, που ωρισμένες φορές μάλιστα δεσπόζει χαρακτηριστικά(1).

Το μυστικό νόημα αυτής της προσκυνήσεως του Θείου Βρέφους από τους σοφούς Μάγους της Ανατολής αποδίδει με έξοχη ποιητικότητα και πνευματικό βάθος ο άγιος Κοσμάς ο Ποιητής στο δεύτερο τροπάριο της τετάρτης ωδής του κανόνος του στην εορτή των Χριστουγέννων:

«Του Μάντεως πάλαι Βαλαάμ των λόγων μυητάς σοφούς αστεροσκόπους χαράς έπλησας, αστήρ εκ του Ιακώβ ανατείλας Δέσποτα, Εθνών απαρχήν εισαγομένους. εδέξω δε προφανώς, δώρα σοι δεκτά προσκομίζοντας».

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Έτσι έζησαν οι Πατέρες μας.

Αν δώσεις ελεημοσύνη, λέγει άλλος Γέροντας, κι ο λογισμός σε θλίβει πως έδωσες πολύ, μη δίνεις προσοχή σ' αυτόν, γιατί είναι σατανικός. Καλύτερα όμως για σένα είναι να ζεις με τόση ακτημοσύνη, που να έχεις ανάγκη από τους άλλους να σε ελεούν. Εκείνος που δίνει, έχει την ικανοποίηση πως κάνει κάτι καλό. Αλλά όποιος στερείται και δεν έχει ποτέ να δώσει κάτι, αποκτά ταπεινοσύνη με τη σκέψη πως ποτέ δεν κάνει τίποτε καλό. Έτσι έζησαν οι Πατέρες μας. Μ' αυτόν τον τρόπο βρήκε τον Θεό ο Μέγας Αρσένιος.

Η ανθρώπινη φύση έγινε κοινωνός της Θείας Χάριτος.

O Ενανθρωπήσας Κύριός μας αναμένει ως αντίδωρο και προσφορά στα γενέθλιά Του την ελεύθερη βούλησή μας και την αποδοχή των σωτηριολογικών Tου δώρων. Με την Ενανθρώπηση πραγματοποιούνται τα απραγματοποίητα, ενώνονται τα αντίθετα, γεφυρώνονται τα αγεφύρωτα και αβυσσαλέα. Η αρχαία Ελληνική αντίληψη ότι Θεός και άνθρωπος δεν μπορούν να ενωθούν καταλύεται οριστικά. Τώρα η Θεία φύση με την ανθρώπινη ενώνονται αδιάσπαστα στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού.
Κανείς δεν είναι πλέον μόνος του. Η ανθρώπινη φύση έγινε κοινωνός της Θείας Χάριτος. Κανείς δεν είναι πια ανώτερος ή κατώτερος. Οι διακρίσεις καταργούνται. Η ενότητα προεξάρχει.

Hymn II on the Nativity of Christ, by St. Ephraim the Syrian.

Blessed be that Child, Who gladdened Bethlehem to-day! Blessed be the Babe Who made manhood young again to-day! Blessed be the Fruit, Who lowered Himself to our famished state! Blessed be the Good One, Who suddenly enriched our necessitousness and supplied our needs! Blessed He Whose tender mercies made Him condescend to visit our infirmities!

Praise to the Fountain that was sent for our propitiation. Praise be to Him Who made void the Sabbath by fulfilling it! Praise too to Him Who rebuked the leprosy and it remained not, Whom the fever saw and fled! Praise to the Merciful, Who bore our toil! Glory to Thy coming, which quickened the sons of men!

Glory to Him, Who came to us by His first-born! Glory to the Silence, that spake by His Voice. Glory to the One on high, Who was seen by His Day-spring! Glory to the Spiritual, Who was pleased to have a Body, that in it His virtue might be felt, and He might by that Body show mercy on His household's bodies!

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Αυτό είναι το πλαίσιον της αναφοράς του Αποστόλου Παύλου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου εις το Παράκλητον Πνεύμα το Οποίον εντυγχάνει υπέρ ημών εν τη καρδία. Το Άγιον Πνεύμα καθ' αυτό εντυγχάνει υπέρ όλων των ανθρώπων "στεναγμοίς αλαλήτοις" (Ρωμ. 4:26). Αλλ' ευρίσκει ανταπόκρισιν εις εκείνους, που συνεργάζονται 1) εις την κάθαρσιν του πνεύματός των, δηλαδή του "έσω ανθρώπου" ή "τής νοεράς ενεργείας" από όλους τους λογισμούς, καλούς και κακούς, 2) εις τον επαναχωρισμόν του πνεύματος τούτου από την λογικήν και 3) εις την επάνοδον του πνεύματος εις την καρδίαν μαζί με προσευχάς και ψαλμούς της διανοίας. Έτσι η θεραπεία της ανθρωπίνης προσωπικότητος εισέρχεται εις το στάδιον του φωτισμού. Αυτά προϋποθέτει ο Παύλος όταν γράφει, "προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοΐ." (1 Κορ. 14:15).

Μόλις μας είπεν ο Παύλος, ότι η προσευχή πνεύματι περιλαμβάνει ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Επομένως δεν ομιλεί δια ακαταλήπτους και μεγαλοφώνους προσευχάς, αφού οι ψαλμοί ήσαν γνωστοί εις όλους.

      Ο Παύλος ομιλεί δια τα "γένη γλωσσών," τα οποία συμπεριλαμβάνουν προσευχάς και ψαλμούς του πνεύματος του ανθρώπου εν τη καρδία και τα οποία ακούονται μόνον από εκείνους που έχουν το ίδιον χάρισμα. Όσοι ιδιώται δεν είχον ακόμη το χάρισμα αυτό δεν ηδύναντο να ακούσουν τας προσευχάς και τους ψαλμούς εν τη καρδία των εχόντων το χάρισμα αυτό των "γλωσσών." Κορίνθιοι εις την κατάστασιν του φωτισμού είχον εισαγάγει την καινοτομίαν να τελούν ακολουθίας νοερώς εν τη καρδία παρόντων των "ιδιωτών," που δεν είχον λάβει ακόμη "τά γένη γλωσσών." Έτσι όμως ήτο αδύνατον εις τους ιδιώτας να οικοδομούνται και να απαντούν με το "αμήν" τους εις τα κατάλληλα μέρη της ακολουθίας, διότι απλώς δεν ήκουον τίποτε.

       

      

      Συνεχίζεται.