ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Προφητεύειν και Θεολογείν.

Ό,τι παρετηρήσαμεν έως τώρα είναι ισχυραί ενδείξεις ότι προφητεύειν και γινόμενος κάποιος προφήτης, κατά τον Απόστολον Παύλον, είναι όμοιον, εάν όχι ταυτόν, προς το θεολογείν και γινόμενος κάποιος θεολόγος, κατά την πατερικήν παράδοσιν. Η εξαφάνισις του όρου προφήτης και προφητεία ημπορεί να οφείληται εις την εμφάνισιν του Κανόνος της Καινής Διαθήκης, εις την επικράτησιν των όρων πρεσβύτερος και επίσκοπος και εις την σπανιότητα της εμπειρίας του δοξασμού και ως εκ τούτου του προφήτου, με επακόλουθον την σπανιότητα του χαρίσματος των γλωσσών. Αλλά, αι πραγματικότητες των χαρισμάτων των γλωσσών και του δοξασμού καθ' εαυταί δεν εξηφανίσθησαν και διετηρήθησαν εις την μοναχικήν κίνησιν, η οποία έγινε το κύριον κέντρον αυτής της παραδόσεως, η οποία ετροφοδότει την Εκκλησίαν με τους μητροπολίτας της, αρχιεπισκόπους και τελικώς με επισκόπους επίσης. Ό,τι αντιμετωπίσαμεν εις το Α' Κορ. 12-14 και ειδικώς εις το Α' Κορ. 14,26 ε., είναι το Αποστολικόν Θεολογικόν σχολείον της Εκκλησίας. Αυτό είναι το σχολείον, εις το οποίον εφοίτησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Υπενθυμίζομεν το σπουδαιότατον επιχείρημα, το οποίον ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εχρησιμοποίησεν έναντι των Ευνομιανών, ότι να θεολογή τις ή να φιλοσοφή περί Θεού επιτρέπεται μόνον εις εκείνους, οι οποίοι έχουν φθάσει εις θεωρίαν, το οποίον σημαίνει την προσευχήν του Αγίου Πνεύματος εν τη καρδία, δηλαδή την αδιάλειπτον μνήμην του Θεού, η οποία διακόπτεται από καιρού εις καιρόν δια του δοξασμού. Ούτως το να προφητεύη τις ή να θεολογή είναι το να διερμηνεύη την Αγίαν Γραφήν υπό την καθοδήγησιν του χαρίσματος των γλωσσών και να γίνη Προφήτης ή Θεολόγος είναι το να έχη φθάσει κάποιος εις τον δοξασμόν. Εν τούτοις, αυτή η Θεολογία είναι καθαρώς θεραπευτική και έκφρασις της υγείας. Το να ανέρχεται κανείς εις τον δοξασμόν επάνω εις το άρμα της νοεράς προσευχής είναι η πορεία της θεραπείας και το να φθάση εις τον δοξασμόν είναι η γεύσις της ενάρξεως της υγείας και τελειώσεως. Ταυτοχρόνως αυτός ο δοξασμός είναι η αποκάλυψις "πάσης της αληθείας" υπό του Αγίου Πνεύματος.

Συνεχίζεται.

Μόνον όταν γνωρίσουμε τον εαυτόν μας, μπορούμε να πενθήσουμε γι΄ αυτόν.

Ο Άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός περιγράφοντας την μεγάλη αξία της νυκτερινής προσευχής, λέγει ότι η ηθική πράξη κατορθούται όταν ο άνθρωπος μελετά τα έργα της ημέρας, όταν μελετά τα ολισθήματα που έγιναν «εις την σύγχυσιν της ημέρας», ίνα τις λάβη αίσθησιν δια της ησυχίας της νυκτός και δυνηθή πενθείν, εφ΄ οις ήμαρτε. Μόνον όταν γνωρίσουμε τον εαυτόν μας, μπορούμε να πενθήσουμε γι΄ αυτόν.

Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία αλλά είναι εμπειρία πνευματική.

Πνευματική ζωή στην Ορθοδοξία ονομάζουμε τη συμμετοχή του πιστού στην πνευματική εμπειρία και ζωή της Εκκλησίας, όπως την έζησαν οι Άγιοι και την παρέδοσαν οι πατέρες. Η ορθόδοξη πνευματικότητα συνδέεται με την ορθόδοξη θεολογία στενά και η θεολογία αποτελεί τη θεωρητική έκφραση της πνευματικής εμπειρίας (πράξης). Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία αλλά είναι εμπειρία πνευματική. Αυτή την κοινή εμπειρία οι πατέρες προσπάθησαν να διασφαλίσουν με την παράδοση. Η παράδοση λοιπόν είναι οδηγός. Έχουμε πνευματική ζωή, όταν συμμετέχουμε στην πνευματική εμπειρία των αγίων, δηλαδή στον αγιασμό. Όταν ο τρόπος ζωής μας μοιάζει με τον τρόπο που άφησαν οι άγιοι.

Ω δάκρυα, που αναβρύζετε από θεϊκό φωτισμό κι ανοίγετε τον ουρανό και μου προξενείτε θεϊκή παρηγοριά…

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύριος γράφει πολλά για το «χαροποιόν πένθος» κι ανάμεσα στα άλλα, λέγει: Κανένας δεν γνωρίζει τη βοήθεια που έρχεται από τα δάκρυα της μετανοίας, παρά μονάχα εκείνοι που παραδώσανε τις ψυχές τους  σ΄ αυτό το έργο. Κι ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει: πρώτη απ΄ όλες τις αρετές του χριστιανισμού είναι η ταπείνωση, που είναι η αρχή και το θεμέλιο. Δεύτερο είναι το πνευματικό πένθος και η πηγή των δακρύων. Είναι ένα θαύμα ανεκδιήγητο, γιατί τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια και ξεπλύνουν νοερά την ψυχή από τον μολυσμό της αμαρτίας.  Από τα δάκρυα γεννιέται το να αγαπά κανείς τους εχθρούς του και να παρακαλή το Θεό γι΄ αυτούς, το να στοχάζεται σαν δικές του τις αμαρτίες των άλλων και να κλαίη γι΄ αυτές…

Η πεπλανημένη "θεωρία των κλάδων"

Οι Οικουμενιστές συμμιγέντες, αφομοιώθησαν με την διεστραμμένην «θεολογικήν» σκέψη της Δύσεως, η οποία τους κατέστησε ου μόνον απειθείς, αλλά και επικριτάς και κατηγόρους της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας, ανατρέποντες ούτω θεμελιωδώς την υπόστασιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Η αποξένωσις και διάβρωσίς των απέτεκε το απόβλητον εξάμβλωμα και απαράδεκτον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πεπλανημένον και κακόδοξον φρόνημα, ότι άπασαι αι «χριστιανικαί» ομολογίαι είναι και θεωρούνται «ΑΔΕΛΦΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ» πράγμα το οποίον τυγχάνει θεμελιώδης αρχή και κατευθυντήριος γραμμή του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, (Π.Σ.Ε) το πιστεύω του οποίου τυγχάνει η πεπλανημένη «θεωρία των κλάδων».

«ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών»

Η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας, εν όψει της σημερινής εκκλησιαστικής κρισιμότητος και αποστασίας, ευρίσκει την υπόστασίν της εις την συμφωνίαν και σύμπραξιν πάντων των υγειώς σκεπτομένων και φρονούντων πιστών. Τούτο πολύ ορθώς τονίζει ο Ρώσος θεολόγος Φλορόφσκυ· «πολύ συχνά (λέγει) το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας… Είναι δυνατόν (συνεχίζει) να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περιθώριον της ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ΄επανάληψιν εις την ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν», χωρίς, βεβαίως εκ τούτου να απωλέση την «καθολικότητά» Της, η οποία δύναται να διασωθή ακόμη «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών» και ούτω το «μικρόν ποίμνιον», να διατηρήση την «εσωτερικήν ολότητα και ακεραιότητα της ζωής της Εκκλησίας», δηλαδή, «την Ορθοδοξίαν και την Αλήθειαν» Αυτής.

Aγ. Ι. του Χρυσοστόμου: η κακουργία του διαβόλου.

 Άλλ' ας ακούσουμε τι απαντά η γυναίκα στο φίδι. Όταν εκείνος είπε: «Τι ότι είπεν ο Θεός από παντός ξύλου του παραδείσου ου μη φάγητε», η γυναίκα απαντά στο φίδι: «Από παντός ξύλου του παραδείσου φαγόμεθα από δε του καρπού του ξύλου του εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου μη φάγησθε, ουδέ μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε». 
Είδες το κακούργημα; Είπε το ανύπαρκτο για να μάθη την πραγματικότητα, αφού την παρακίνησε στη συζήτησι. Διότι στο εξής η γυναίκα, επειδή φαινόταν ότι της συμπεριφέρεται φιλικά, αφού ξεθάρρεψε, αποκαλύπτει ολόκληρη την εντολή. Τα λέγει όλα με ακρίβεια. Και με όσα απάντησε στερεί τον εαυτό της από κάθε δικαιολογία. 
Και τι θα μπορούσες να πης, ω γυναίκα! Είπε ο Θεός: "νά μή φάτε από όλα τά δένδρα του παραδείσου"; Εσύ έπρεπε να αποστραφής το φίδι, επειδή είπε τα αντίθετα και να του απάντησης:  "Φύγε μακρυά, εσύ είσαι απατεώνας. Δε γνωρίζεις ούτε τη δύναμι της εντολής, που μας έχει δοθή, ούτε το μέγεθος της απολαύσεως, ούτε την αφθονία της προσφοράς. Εσύ είπες ότι ο Θεός έδωσε εντολή να μη δοκιμάσουμε από τους καρπούς κανενός δένδρου, ο Κύριος όμως καί Θεός, από τη μεγάλη του αγαθότητα, αφού μας επέτρεψε την απόλαυσι και την εξουσία, διέταξε ν' απέχουμε μόνον από ένα δένδρο. Καί αυτό το έκανε από την πολλή του φροντίδα για εμάς, ώστε να μην κυριευθούμε από το θάνατο με τη συμμετοχή μας". 
Έπρεπε, εάν, βέβαια, η γυναίκα ήταν ευγνώμων, αφού έλεγε αυτά τα λόγια στο διάβολο, να τον αποστραφή μια για πάντα και ούτε πια να συζητήση, ούτε να ακούση κάτι από τα δικά του λόγια. 
Αλλ' αφού αποκάλυψε την εντολή και αφού είπε όσα τους είχε πει ο Θεός, δέχεται από το διάβολο μία άλλη συμβουλή καταστρεπτική και θανάσιμη. Όταν είπε η γυναίκα, ότι:  "Από κάθε δένδρο του παραδείσου μπορούμε να φάμε, από τον καρπό του δένδρου, όμως, που βρίσκεται στη μέση του παραδείσου να μη φάμε από αυτό, ούτε να το αγγίσουμε, για να μην πεθάνουμε", πάλι ο εχθρός, της σωτηρίας μας, συμβουλεύει αντίθετα προς τον Κύριο. Διότι, όταν ο φιλάνθρωπος Θεός, από το μεγάλο του ενδιαφέρον, απαγόρευσε την μετάληψι, για να μη γίνουν θνητοί από την παρακοή, αυτός λέει στη γυναίκα:  "Δε θα πεθάνετε καθόλου". 
Ποια συγγνώμη μπορεί να ζητήση κάποιος για τη γυναίκα, που ανέχθηκε να ακούη με προσοχή εκείνον που έλεγε τόσα τολμηρά λόγια; Διότι όταν είπε ο Θεός:  "να μην αγγίσετε για να μην πεθάνετε",  αυτός (ο διάβολος), λέει δε θα πεθάνετε καθόλου!

Ιδού ένα από τα αποτελέσματα των 350.000 εκτρώσεων - δολοφονιών ετησίως των ελληνοπαίδων...

Αυτό που κάποτε -και όχι πολύ παλιά, μόλις δύο δεκαετίες πριν- θα ήταν απλώς αδιανόητο, τώρα φαντάζει ως εφιαλτική πραγματικότητα. Οι Αλβανοί μετανάστες, που κάποιοι φρόντισαν να τους αφήσουν να εισέλθουν στη χώρα κατά εκατοντάδες χιλιάδες, εκχωρώντας παράλληλα με συνοπτικές διαδικασίες την ελληνική υπηκοότητα σε πολλούς από αυτούς, θέλουν να ιδρύσουν και αλβανικό κόμμα στην Ελλάδα.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Εις το πρόσωπον του Αγίου Συμεώνος ημπορεί κανείς να διακρίνη σαφώς την απ' αιώνων αρχαίαν πάλην μεταξύ της αποστολικής παραδόσεως της διαγνώσεως και θεραπείας και εκείνων, οι οποίοι υποβιβάζουν την σωτηρίαν εις πίστιν και εμπιστοσύνην εις τα δόγματα και εις τας αξιομισθίας των καλών έργων και της ηθικής. Οιαιδήποτε και αν ήσαν αι αιτίαι πράγματι δια την προέλευσιν του μοναχισμού, η προσευχή του Αγίου Πνεύματος εν τη καρδία έμεινε το κέντρον αυτού και η ψυχή του. Ακόμη από την αρχήν του βίου του Αγίου Αντωνίου, ο Άγιος Αθανάσιος μας πληροφορεί ότι "προσηύχετο δε συνεχώς, μαθών ότι δει κατ' ιδίαν προσεύχεσθαι αδιαλείπτως".  Ο Άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός μας πληροφορεί ότι η αδιάλειπτος προσευχή είναι το έργον "κάθε μοναχού εις την πρόοδόν του προς διαρκή μνήμην του Θεού...". Αυτή η παράδοσις ήτο πάρα πολύ ζωντανή εις τα Μεροβίγκεια Βασίλεια των Φράγκων. Αλλά το επισκοπείον ήτο μεταμορφωμένον εις έν διοικητικόν όργανον των Φράγκων Βασιλέων. Ούτως, αν και ο Άγιος Γρηγόριος Τουρώνης ήτο μέγας θαυμαστής του Κασσιανού, του Βασιλείου του Μεγάλου και των πνευματικών των απογόνων εις την Γαλατίαν - Γαλλίαν, δεν καταλάβαινε πράγματι τί ακριβώς έκαναν. Εις την περιγραφήν του της ζωής του Πατρόκλου του ερημίτου, ο Γρηγόριος γράφει ότι "η τροφή του ήτο ψωμί μουσκεμένο σε νερό και ραντισμένο με αλάτι. Τα μάτια του ποτέ δεν έκλεισαν δια ύπνο. Προσηύχετο αδιαλείπτως καί, όταν σταματούσε προς στιγμήν να προσεύχηται, εξώδευε τον χρόνον του διαβάζων ή γράφων".  Ο Γρηγόριος νομίζει ότι δια να προσεύχηται κανείς αδιαλείπτως, θα έπρεπε να μένη τρόπον τινά άγρυπνος αδιαλείπτως. Επίσης, εφ' όσον ο Πάτροκλος ήτο γνωστός ότι εξώδευε τον χρόνον του διαβάζων και γράφων, αυτό σημαίνει δια τον Γρηγόριον ότι έπρεπε να σταματήση να προσεύχηται, δια να ασχοληθή με αυτά. Ο ισχυρισμός του ότι "τά μάτια του Πατρόκλου δεν έκλειναν ποτέ δια ύπνον" είναι εξαιρετικώς απίθανος. Μόνον, όταν ο Πάτροκλος ήτο εις το στάδιον του δοξασμού, δεν εκοιμάτο. Αλλά δεν έτρωγε ψωμί ούτε έπινε νερό και το σπουδαιότερο, κατά την διάρκειαν αυτού του σταδίου εσταματούσε να προσεύχηται (γλώσσαι παύσονται - Α' Κορ. 13, 8). Όταν αυτός δεν ήτο εις αυτό το στάδιον της δόξης, προσηύχετο αδιαλείπτως και όταν ήτο άγρυπνος και όταν εκοιμάτο και όταν εδιάβαζε και όταν έγραφε.

Συνεχίζεται.