Δηλώσεις του "Μεγάλου Πατριάρχη" Αθηναγόρα" :

Απατώμεθα και αμαρτάνωμεν, εάν νομίζωμεν, ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων διάλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώση τον άνθρωπον". 

Ορθόδοξος Τύπος Φ 94 Δεκέμβριος 1968. 

"Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίση προς την άλλην, αλλ' όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσην, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας Θεολογικές διαφοράς". Από την πορείαν της αγάπης σελ.87. 

Μήνυμα επί την εορτή των Χριστουγέννων του 1967. 
"Ο αιών του δόγματος παρήλθε". Δήλωση του, Ακρόπολις 29-6-1963. 

"Καλούμεθα ν' απαλλαγώμεν του πλέγματος της πολεμικής και της αντιρρήσεως εν τη Θεολογία και να εφοδιάσωμε αυτήν διά του πνεύματος της ζητήσεως και της διατυπώσεως της αληθείας εν τη αγάπη και τη υπομονή. Ο Χριστιανισμός έχει ανάγκη σήμερον μιας Θεολογίας της καταλλαγής".
Έθνος 13-10-1967 

Στην Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Πορεία Αγάπης σελ.53 
"Γιατί δεν επανερχόμεθα αυτομάτως και στην Μυστηριακήν επικοινωνίαν; Διότι είναι ανάγκη να προπαρασκευάσωμεν τους λαούς μας και θεολογικώς και ψυχολογικώς. 

Κατά τα 900 χρόνια που επέρασαν από το 1054 φθάσαμε οι δύο κόσμοι Ανατολής και Δύσεως να νομίζωμεν, ότι ανήκομε σε διαφορετικές Εκκλησίες και σε διαφορετικές Θρησκείες. Και επομένως, γίνεται πρόδηλος ο σκοπός των Διαλόγων. Να προπαρασκευάσουν ψυχολογικώς τους λαούς μας, ότι πρόκειται για μία Εκκλησία και μία Θρησκεία, ότι πιστεύομαι όλοι τον ίδιον Θεόν-τον Σωτήρα Χριστόν. Εσείς και Ημείς σεβόμεθα όλες τις Θρησκείες και εκτιμούμε τον τόπον και την χώραν εις την οποία ζούμε".Ομιλία στο παρεκκλήσι του Λάμπεθ Λονδίνου την 13-11-1967

Έχοντας αυτά υπόψιν τους οι αγιορείτες Πατέρες και, κυρίως, την συνοδική άρση των αναθεμάτων διέκοψαν την μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχου. Στη διακοπή της μνημονεύσεως προέβησαν οι μισές περίπου μονές του Αγίου Όρους. Η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους πήρε κατά τη τακτική συνεδρία της 17-10-1970 την ιστορική για τους καιρούς μας απόφαση κατά την οποία σεβόμενη την ελευθερία και το αυτοδιοίκητο των μονών, άφηνε ελευθερία στο θέμα της μνημόνευσης του Πατριάρχου. Η ίδια απόφαση λήφθηκε και στη διπλή σύναξη της 13-11-1971. Μετά το θάνατο του Αθηναγόρα ο νέος Πατριάρχης Δημήτριος, όσο πράος και αν φαινόταν εξωτερικά, απαίτησε μετά απειλών την μνημόνευση του ονόματός του από τους αγιορείτες Πατέρες. Προς το σκοπό αυτό απέστειλε τον Μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Αλέξανδρο ως Πατριαρχικό Έξαρχο για να επιβάλλει με κάθε τρόπο την επαναφορά της μνημονεύσεως. "Ο πολιτικός διοικητής του Αγίου Όρους προειδοποιεί: Άκυρος η εκλογή ηγουμένου εάν δεν επαναφερθή το μνημόσυνον του Πατριάρχου εις την Μονή...Η τυχόν εκλογή νέου Ηγουμένου, μη συμμορφουμένου εις την απαίτησιν ταύτην, δηλαδή να επαναφέρη την Μονήν εις την οδόν της κανονικής και εκκλησιαστικής τάξεως θα είναι άκυρος και ο νεοεκλεγείς Ηγούμενος θα εκπίπτη του αξιώματός του! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δηλώνη ο υποψήφιος Ηγούμενος, εκ των προτέρων, ότι θα εφαρμόζη το μνημόσυνον του Πατριάρχου". Ορθόδοξος Τύπος 15 Ιουλίου 1974. Τέτοια μέσα μεταχειρίστηκε και ο πράος και ειρηνικός διάδοχος του Αθηναγόρα, στον Οικουμενικό Θρόνο, Δημήτριος προκειμένου να φιμώσει τα στόματα των Αγιορειτών Πατέρων.

O Οικουμενιστής Μητροπολίτης Καναδά κ. Σωτήριος για τον προδότη Αθηναγόρα :

Από την "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ" που εκδίδει η Μητρόπολη Καναδά:

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α΄
Ειρηνοποποιός.

Μέγας.

Συκοφαντημένος.

Άγιος.

Γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1886 στα Τσαραπλανά (σημερινό

Βασιλικό Ηπείρου). Το 1922 εξελέγη Μητροπολίτης Κερκύρας

και το 1930 Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Βορείου και Νοτίου. Ο

Ειρηνοποιός Αθηναγόρας θεμελίωσε την σπαρασσόμενη από τα

«Βενιζελικά» και τα «Βασιλικά» Εκκλησία της Αμερικής, στην

ειρήνη και στην αγάπη του Χριστού. Ίδρυσε την Θεολογική Σχολή,

την Φιλόπτωχο Αδελφότητα και την Ακαδημία Διδασκαλισσών

«Αγ. Βασιλειος». Το 1948 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Το

1959 εμμέσως, απαντώντας σε εγκύκλιο του Πάπα Ιωάννου του

23ου, που καλούσε την Ορθοδοξία σε υποταγή, έθεσε την βάση του

διαλόγου μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης επί ίσοις όροις.

Το 1964 συναντήθηκε με τον Πάπα Παύλο τον 6ο. Ο Ελληνισμός

της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, τον ενθυμάται με πολλή αγάπη

και σεβασμό. Πολλοί τον παραδέχονται ως πραγματικά Άγιο. Στο

Montreal οι παλαιοί που τον ήξεραν, Σπηλιωτόπουλος, Κολυβάς,

Γριβάκης, Παπαχρηστίδης, Πριφτάκης και άλλοι, μιλούσαν με τα

καλύτερα λόγια για τον Αθηναγόρα και πάντα κατέληγαν «Αυτός

ήταν πραγματικός άγιος». Όλοι αναγνωρίζουν, ότι ήταν μέγας

Αρχιεπίσκοπος και Πατριάρχης. Το μήνυμά του ειρήνης και

αγάπης έφερε αγαλλίαση σε όλον τον χριστιανικό κόσμο. Οι

φανατικοί της Ορθοδοξίας τον συκοφάντησαν βάναυσα σαν

οικουμενιστή και προδότη της ορθόδοξης πίστης. Ο Αθηναγόρας

όντως ήταν και είναι ειρηνοποιός Μέγας και Άγιος.

Προ­τι­μῶ νὰ καλ­λι­ερ­γῶ τὰ χω­ρά­φι­α μου, ὡς ἁ­πλὸς ἀ­γρό­της, καὶ νὰ κρα­τή­σω τὴν πί­στη μου, πα­ρὰ νὰ συ­νερ­γή­σω στὴν κα­τε­δά­φι­σή της καὶ νὰ πά­ω στὴν κό­λα­ση μα­ζὶ μὲ τὸν πα­τρι­άρ­χη καὶ τοὺς ἐ­πι­σκό­πους”

Ο πατέρας Θε­ό­δω­ρος Ζήσης ­γράφει: 

«Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, πο­λύ­τε­κνος, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως 

Δη­μη­τρι­ά­δος, ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νοςνὰ δι­α­κό­ψῃ τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ 

συμ­φω­νοῦν­τος μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­πι­σκό­που του, ὅ­ταν δι­α­κρι­τι­κὰ τοῦ 

ὑ­πεν­θύ­μι­σα τὶς πι­θα­νὲς δι­ώ­ξεις καὶ ποι­νὲς μοῦ εἶ­πε:

“Προ­τι­μῶ νὰ καλ­λι­ερ­γῶ τὰ χω­ρά­φι­α μου, ὡς ἁ­πλὸς ἀ­γρό­της, καὶ νὰ κρα­τή­σω τὴν πί­στη μου, πα­ρὰ νὰ συ­νερ­γή­σω στὴν κα­τε­δά­φι­σή της 

καὶ νὰ πά­ω στὴν κό­λα­ση μα­ζὶ μὲ τὸν πα­τρι­άρ­χη καὶ τοὺς ἐ­πι­σκό­πους”­.­.. Αὐ­τὰ ποὺ εἶ­πε ὁ ὀ­λι­γο­γράμ­μα­τος ἱ­ε­ρεὺς .­..ἐκ­φρά­ζουν τὴν 

δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νε­ί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γι­ὰ τὴν στά­ση ὅ­λων τῶν πι­στῶν καὶ τῶν λα­ϊ­κῶν ἀ­πέ­ναν­τι τῶν ἐ­πι­σκό­πων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων σὲ 

πε­ρί­πτω­ση ποὺ δὲν ὀρ­θο­το­μοῦν τὸν λό­γο τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας, ἀλ­λὰ 

ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν αἵ­ρε­ση καὶ τὴν πλά­νη. Τὸ πλῆ­θος τῶν σχε­τι­κῶν 

πα­τε­ρι­κῶν μαρ­τυ­ρι­ῶν ὑ­πάρ­χει τώ­ρα στὸ βι­βλί­ο μας:  “Κα­κὴ Ὑ­πα­κο­ὴ καὶ Ἁ­γί­α Ἀ­νυ­πα­κοή”» 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Τί είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2,9).
Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

Συνεχίζεται.  

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Οι προφήται, οι οποίοι αναφέρονται εις το Εφεσ. 2,20 είναι προφανώς όχι εκείνοι της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά της Εκκλησίας, ως εις την περίπτωσιν της Εφεσ. 3,5: Ο Χριστός "ετέραις γενεαίς ουκ εγνωρίσθη τοις υιοίς των ανθρώπων ως νυν απεκαλύφθη τοις αγίοις αποστόλοις αυτού και προφήταις εν Πνεύματι...". Αυτό φαίνεται να είναι σαφής αναφορά εις το γεγονός ότι εκείνοι, οι οποίοι έχουν την δευτέραν θέσιν εις την Εκκλησίαν μετά τους Αποστόλους, την έχουν, διότι ο Χριστός απεκάλυψε τον Εαυτόν Του εν δόξη εις αυτούς, ως είχε κάμει και εις τους Αποστόλους. Με άλλα λόγια, αυτοί δεν προεφήτευον μόνον, διότι είχον το χάρισμα των γλωσσών, αλλά διότι είχον επίσης δοξασθή εν Χριστώ δια του Πνεύματος. Εις την αμφισβήτησιν ότι όλα τα μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν είναι τα ίδια, ο Παύλος συμπεραίνει λέγων, "είτε δοξάζεται έν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη. Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους. Και ούς μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους...". Υπό το φως της Εφεσ. 3,5 αυτό σημαίνει ότι οι προφήται είχον κληθή κατά τον ίδιον τρόπον, ως οι Απόστολοι. Υπ' αυτό το πρίσμα προφανώς πρέπει να κατανοηθή το Εφεσ. 2,19 εξ. "Άρα ουν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού...".

Συνεχίζεται.