Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι
στο χωνευτήρι. Απ' όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον
απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για
δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο
χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε
συχνά πώς έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ’ το
μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη
χρειάζεται για τα απίστευτα.
Οι πολλοί άνθρωποι είναι άπιστοι. Οι ίδιοι οι μαθητάδες του Χριστού δεν δίνανε
πίστη στα λόγια του δασκάλου τους όποτε τους έλεγε πώς θ αναστηθεί, μ’ όλο το
σεβασμό και την αφοσίωση που είχαν σ’ Αυτόν και την εμπιστοσύνη στα λόγια Του.
Και σαν πήγανε οι Μυροφόρες την αυγή στο μνήμα του Χριστού, κ’ είδανε τους δυο
αγγέλους που τις μιλήσανε, λέγοντας σ’ αυτές πώς αναστήθηκε, τρέξανε να πούμε
τη χαροποιά την είδηση στους μαθητές, εκείνοι δεν πιστέψανε τα λόγια τους,
έχοντας την ιδέα πώς ήτανε φαντασίες: «Και εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος
(τρέλα) τα ρήματα αυτών, και ηπίστουν αυταίς»...
Βλέπεις καταπάνω σε πόση απιστία αγωνίσθηκε ο ίδιος ο Χριστός; Και στους ίδιους
τους μαθητάδες του. Είδες με πόση μακροθυμία τα υπόμεινε όλα; Και μ όλα αυτά,
ίσαμε σήμερα οι περισσότεροι από μας είμαστε χωρισμένοι από τον Χριστό μ’ ένα
τοίχο παγωμένον, τον τοίχο της απιστίας. Εκείνος ανοίγει την αγκάλη του και μας
καλεί κ’ εμείς τον αρνιόμαστε. Μάς δείχνει τα τρυπημένα χέρια του και τα πόδια
του, κ’ εμείς λέμε πώς δεν τα βλέπουμε. Εμείς ψάχνουμε να βρούμε στηρίγματα
στην απιστία μας για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, που τον λέμε Φιλοσοφία
και Επιστήμη. Η λέξη Ανάσταση δεν χωρά μέσα στα βιβλία της γνώσης μας. Γιατί «η
γνώση τούτου του κόσμου, δε μπορεί να γνωρίσει άλλο τίποτα, παρεκτός από ένα πλήθος
λογισμούς, όχι όμως εκείνο που γνωρίζεται με την απλότητα της διάνοιας».
Ναι, εκείνους που έχουνε αυτή την ευλογημένη απλότητα της διάνοιας, τους
μακάρισε ο Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστι η
βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν
όψονται» Και στον Θωμά, που γύρευε να τον ψηλαφίσει για να πιστέψει, είπε:
«Γιατί με είδες Θωμά, για τούτο πίστεψες; Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν είδανε
και πιστέψανε».
Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει αυτή την πλούσια φτώχεια, και την
καθαρή καρδιά, ώστε να τον δούμε ν’ αναστήνεται για να αναστηθούμε κ’ εμείς
μαζί του.
Αυτή η ανηξεριά (η άγνοια) είναι ανώτερη από τη γνώση: «Αύτη εστίν η άγνοια η
υπερτέρα της γνώσεως». Καλότυχοι και τρισκαλότυχοι εκείνοι που την έχουνε.