Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2012
ΙΓ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.
Ιωάννου του νηστευτού πατριάρχου Κων/λεως,
Μάμαντος μάρτυρος.
Πρόσωπον προς πρόσωπον
Ο Χριστιανισμός δεν είναι θεωρητικό τι είδος ή σύνταγμα
ηθικών κανόνων. Είναι βίωσις εντολών, εκ της οποίας θα εξαρτηθή το ποσόν
γνώσεως. Εάν ζήσωμε όλας τας εντολάς με συνέπεια εις όλο το βάθος και την
έκτασή των, τότε θα ίδωμε τον κεκρυμμένον εις αυτάς Χριστόν, πρόσωπον προς
πρόσωπον. Είναι αδύνατον να εννοήσωμε το Ευαγγέλιον της Χάριτος χωρίς
προηγουμένως να το κάμωμε ζωή.
Η πλέον αρμόζουσα προσευχή μας προς τον Παράκλητον :
Είναι ο «Οίκος» της Πεντηκοστής, τον οποίον
πολλάκις επιβάλλεται να επαναλαμβάνωμεν καθ΄ ημέραν : Ταχείαν και σταθεράν
δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών, μη
χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψει, μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν,
αλλά αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού, ώσπερ και τοις
Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, ούτω και τοις Σε ποθούσιν ένωσον σαυτόν οικτίρμων
ίνα συνημμένοι Σοι, υμνώμεν και δοξολογώμεν το πανάγιόν Σου Πνεύμα.
Για τους επίορκους οικουμενιστές "Επισκόπους"
Εκτός του
Συμβόλου της Πίστεως, εκφωνεί κάθε Επίσκοπος εν τω καιρώ της χειροτονίας του
και τούτο ακόμη: «Προς τούτοις αποδέχομαι τας αγίας και Οικουμενικάς Ζ' Συνόδους, αίτινες επί φυλακή των σεπτών δογμάτων συνηθροίσθησαν, καθομολογών
τους υπ΄ αυτών διωρισμένους στέργειν τε και φυλάττειν Κανόνας και τας αγίας
διατάξεις, όσαι τοις ιεροίς ημών Πατράσι κατά διαφόρους καιρούς και χρόνους
ετυπώθησαν, πάντας ους αποδέχονται, συναποδεχόμενος, και ους αποστρέφονται, συναποστρεφόμενος».
Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.
Η ΥΨΙΣΤΗ ΑΞΙΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΝ
ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΕΝ ΤΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Όταν ο άνθρωπος αφυπνισθή μέσα εις το πήλινον σώμα του
και ίδη τας πνευματικάς πραγματικότητας, τότε αισθάνεται ότι αι υλικαί
πραγματικότητες είναι τόσον πραγματικαί, όσον το πνεύμα του τας αντιλαμβάνεται
ως τοιαύτας, και φθάνει αμέσως εις μίαν παράδοξον διαπίστωσιν: Οι άνθρωποι, ως
εν ωρισμένον είδος όντων, γνωρίζουν τας πραγματικότητας εις τον υλικόν κόσμον
δια του πνεύματος, το οποίον δεν έχει τα ιδιώματα των υλικών πραγματικοτήτων,
αλλά είναι κάτι το οποίον δεν δύναται να αντικειμενοποιηθή υλικώς, ούτε να
αποδειχθή ως υπερ-υποκειμενική πραγματικότης, ούτε να γίνη απτόν δια των
αισθήσεων. Αλλά, μολονότι είναι ασύλληπτον δια τας μορφάς της υλικής
πραγματικότητος, αποτελεί εν τούτοις το πνεύμα με την αόρατον ουσίαν του το
μέτρον όλων των ορατών πραγματικοτήτων εις τον κόσμον της ύλης. Και ο άνθρωπος
αισθάνεται και αντιλαμβάνεται ολονέν και περισσότερον ότι η σκέψις του πνεύματος,
αν και είναι αψηλάφητος, αόρατος και άϋλος, είναι όμως περισσότερον πραγματική
πάσης άλλης υπερ-υποκειμενικής πραγματικότητος εις την σφαίραν της ύλης. Επί
πλέον: όλαι αι πραγματικότητες θεμελιώνουν την πραγματικότητά των επί των
σκέψεων του πνεύματος, το οποίον είναι καθ΄ εαυτό άϋλον. Εις τούτο ακριβώς
έγκειται η υπεροχή, το μυστηριώδες και το μεγαλείον του ανθρωπίνου πνεύματος.
Και ο αφυπνισμένος άνθρωπος, αγόμενος υπό του αϋλου πνεύματός του δια των
μυστηρίων του υλικού, του φυσικού κόσμου, αντιλαμβάνεται ολονέν και
περισσότερον ότι το πνεύμα του είναι η μεγαλυτέρα και αμεσωτέρα πραγματικότης
του και εν ταυτώ και η υψίστη του αξία. Μέσα εις μίαν τοιαύτην διάθεσιν ο
άνθρωπος αισθάνεται την ακαταμάχητον αλήθειαν των λόγων του Σωτήρος περί της
ανθρωπίνης ψυχής ως της μεγαλυτέρας πραγματικότητος και της μεγαλυτέρας αξίας,
πραγματικότητος περισσότερον πραγματικής ολοκλήρου του ορατού κόσμου και αξίας
αξιωτέρας όλων των ηλιακών συστημάτων: «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον
κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα
της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16, 26. Μαρκ. 8, 36-37). Με άλλας λέξεις: εις τον
ορατόν κόσμον δεν υπάρχει αξία ισότιμος προς την αξίαν της ανθρωπίνης ψυχής,
ούτε αξία δια της οποίας θα ηδύνατο η ανθρωπίνη ψυχή να εκτιμηθή και
εξαγορασθή.
Συνεχίζεται.
Τί σημαίνει “αρχή της ινδίκτου”;
Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την αρχή της Ινδικτιώνος – από την λατινική λέξη “indictio”, η οποία σημαίνει ορισμός – δηλαδή την έναρξι του εκκλησιαστικού έτους. Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν δια θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσόν του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτήν την εποχή για την συντήρησι του στρατού. Κατ’ επέκτασιν καθιερώθηκε να ονομάζωνται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από την γέννησι του Χριστού.
Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στον Θεό για την εύνοιά του προς την κτίσι. Είναι αυτό που ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου· την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποίαν εσχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων “εις οσμήν ευωδίας Κυρίω” (Λευϊτ. 23,18).
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξη τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγη Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώση εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτήν την ημέρα που η φύσις ετοιμάζεται να διατρέξη ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στην Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαϊου ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος “Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν (= έτος) Κυρίου δεκτόν” (Λουκ. 4,18).
Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες “επί το αυτό”, αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην αιώνια μακαριότητα, διακρατεί τα πάντα εν τη ζωή και στέλνει άφθονες τις ευλογίες του κάθε εποχή στα κτίσματά του. Ο ίδιος ο Χριστός ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσωμε, για να γίνωμε μέτοχοι της αιωνιότητός του.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Μακαρίου ιερομονάχου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος, τόμος πρώτος (Σεπτέμβριος)