Συναξαριστής 24/8

24 Αυγούστου

Ιερομαρτύρων Ευτυχούς († β΄αι.) και Κοσμά εθναποστόλου, του Αιτωλού  (†1779). Μαρτύρων Γεωργίου, οσίου του Λιμνιώτου και Τατίωνος. Ανακομιδή ιερού λειψάνου του Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης, του εν Ζακύνθω (1624).


 Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, γεννήθηκε στο Μονοδένδρι της Αιτωλοακαρνανίας, από γονείς ευσεβείς που του έμαθαν τα πάντα γύρω από τον Χριστιανισμό. Σε ηλικία 20 χρονών πήγε στο Άγιο Όρος για να σπουδάσει στο σχολείο της Μονής Βατοπεδίου. Στην συνέχεια πήγε στη Μονή του Φιλοθέου, όπου εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε και ιερέας. Ο Κοσμάς όμως, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήθελε να διδάξει όλους τούς σκλαβωμένους Έλληνες για τον Χριστό. Θεωρούσε όμως τον εαυτό του αδύνατο για να το κάνει. Με Θεία όμως φώτιση πήγε στην Κωνσταντινούπολη και συνάντησε τον αδελφό του, Χρύσανθο, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Αυτός τον βοήθησε στην ρητορική, ώστε να μπορεί να διδάξει. Στην συνέχεια, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη, γύρισε στην Ελλάδα και κυριολεκτικά την όργωσε από άκρη σε άκρη. Απ` όπου πέρναγε πλήθος πιστών «ραγιάδων», τον άκουγε με πολλή προσοχή. Είναι χαρακτηριστικό αυτό πού είπε κάποτε στην ομιλία του σ` ένα χωριό : « Ήρθα στο χωριό σας να σας κηρύξω τον λόγο του Θεού. Δίκαιο λοιπόν είναι να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Όχι όμως με χρήματα, γιατί τι να τα κάνω; Η πληρωμή μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας για να κερδίσετε την αιώνια ζωή». Απ` όπου πέρασε εκτός από τις διδασκαλίες πού έκανε, έκτιζε σχολεία, βοηθούσε τους απόρους και γενικώς έκανε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Τελικά, επειδή εφωνούσε πύρινους λόγους κατά των τούρκων κατακτητών, συνελήφθη και απαγχονίστηκε το 1779.

Eις τα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση, υποχωρητικότητα.

Ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Δεν εμπαίζεται. Δεν μπορούμε να δουλεύομε σε δύο Κυρίους. Οι τρεις παίδες επροτίμησαν να ριφθούν στην επταπλασίως καιομένη κάμινο για να μην προσκυνήσουν την αντίθεη εικόνα του Ναβουχοδονόσορος. Ελπίζουμε πρώτα στη δύναμη του Θεού και στη θεία επέμβαση και μετά στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε με τις δυνάμεις που έχουμε ελπίζοντας πάντα στο Θεό. Εάν ασεβήσουμε προς τον Θεό και την Ορθόδοξη πίστη μας, τότε ποιος θα μας σώσει; Ποιος θα μας βοηθήσει κατά των δυνάμεων του Αντιχρίστου; Έτσι η ενεργός συμμετοχή μας στην αγωνιζομένη Ορθοδοξία, στο «μικρό ποίμνιο» είναι θέμα πίστης και σωτηρίας. Και εις τα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση, υποχωρητικότητα. Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις.

Oποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Ελεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός»

(Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199)

και

"ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν"

(PG 26, 1188 Β).

« ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλεῖον σφόδρα» : Οι αιρετικοί: Παπικοί, Μονοφυσίτες, Λουθηριανοί, αναθεματισμένοι από Oικουμενικές Συνόδους έχουν Ιερωσύνη και Μυστήρια όχι όμως οι εν Ελλάδι ακολουθούντες το πάτριο!

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, ἐπισκέφθηκε τήν Κυριακή 19 Αὐγούστου 2012 τά Παλιάμπελα Βονίτσης, ὅπου λειτούργησε στόν ἐνοριακό Ἱ. Ναό Ἁγίου Ἀθανασίου καί ἐνημέρωσε τούς πιστούς σχετικά μέ τό πρόσφατο ζήτημα πού δημιουργήθηκε στήν περιοχή ἐξ αἰτίας τῆς ἀποσκιρτήσεως ἀπό τήν Ὀρδόδοξη Ἐκκλησία καί τῆς προσχωρήσεως τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀνατολίου Ψυχογιοῦ ὡς «Ἐπισκόπου» στούς σχισματικούς παλαιοημερολογίτες.

Ὁ Σεβασμιώτατος μιλώντας περί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Ζητήματος, τόνισε μεταξύ ἄλλων πῶς: «παρακαλῶ τό Θεό νά φωτίσει τόν π. Ἀνατόλιο νά ἐπιστρέψη. Ἔχοντας εὐθύνη ὡς Ἐπίσκοπος ἐπισημαίνω σέ ὅλους καί τούς προτρέπω νά μήν ἔχουν καμία πνευματική ἐπικοινωνία καί σχέση. …Καί τόν ἴδιο τόν παρακαλῶ νά ἔρθει σέ μετάνοια».

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἐπικοινωνήσει καί ἐνημερώσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στήν Κωνσταντινούπολη καί κατήγγειλε τό γεγονός ἁρμοδίως στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐξέδωσε Ἐγκύκλιον Σημείωμα πρός ἐνημέρωσιν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, τό ὁποῖο ἀναγνώστηκε στούς Ἱερούς Ναούς τῆς περιφερείας κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς 19^ης Αὐγούστου 2012.

Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 55/16.8.2012 Πράξη ἀνακαλεῖ τήν χορηγηθεῖσα ἄδεια Λειτουργίας τοῦ ἰδιωτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στά Παλιάμπελα Βονίτσης καί «ἀπαγορεύει ῥητῶς τήν ἐφεξῆς λειτουργίαν του, διατάσσοντας ἁρμοδίως τό κλείσιμον αὐτοῦ».

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.

27) Επίσης οί Φραγκο-Λατίνοι και ο Παπισμός τους συνέχισαν τας κατακτήσεις τους που πάντοτε συνοδεύοντο από την εξόντωσιν η εκδίωξιν των Ορθοδόξων επισκόπων και την υποδούλωσιν των πιστών δια της μεταβολής τους στην κατάστασιν δουλοπαροίκων με την πλήρη αφαίρεσιν της γεωκτησίας τους. Αυτό δεν το έκαναν ποτέ ούτε οι Άραβες και ούτε οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι.

28) Αλλά ακόμη μέχρι αρχάς του 20ου αιώνος το Βατικανό ενεργούσε κατά τον ίδιον τρόπον. Το 1923 η Ιταλία απέκτησε από την Τουρκία τα Δωδεκάνησα με την Συνθήκην της Λωζάνης. Το Βατικανό έδιωξε όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους και τους αντικατέστησε με Φραγκο-Τοσκάνους και Λογγοβάρδους που από το 1870 είχαν υποδυθεί την ταυτότητα του μέχρι τότε ανυπάρκτου Ιταλικού έθνους. Ήλπιζε το Βατικανό ότι οι Ορθόδοξοι πιστοί θα αποδεχθούν τελικά κληρικούς χειροτονημένους απ' αυτούς τους επισκόπους του δια να μη μείνουν χωρίς κληρικούς και μυστήρια. Η κατάστασις άλλαξε όταν τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1947 και επανήλθαν εις τας θέσεις τους οι επίσκοποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως.

      29) Αλλά κατά τα μέσα του 20ου αιώνος τούτου το Βατικανό εγκαινίασε μίαν πρωτότυπον τακτικήν. Περιέργως ανεγνώρισε τα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν έγινε η Βατικάνειος πράξις αυτή μέσω της Συνόδου του Βατικανού Β' (1962-1965) ορισμένοι Ορθόδοξοι κατάλαβαν ότι πρόκειται δια παγίδα. Άλλοι εχάρηκαν. Μερικοί μάλιστα "Ορθόδοξοι" στο εξωτερικό ενόμισαν ότι η χειρονομία αυτή έδωσε κύρος όχι μόνον στα μυστήρια, αλλά και στην ταυτότητά τους ως θρησκευτική ηγεσία. Εν συνεχεία το Φανάρι και το Βατικανό προέβησαν την 7 Δεκεμβρίου 1965 σέ κοινήν άρσιν των αναθεμάτων του 1054. Δια το Βατικανό τούτο απετέλεσε πράξιν μυστηριακής κοινωνίας βάσει της υπ' αυτού αναγνωρίσεως των Ορθοδόξων μυστηρίων. Εξ' επόψεως Ορθοδόξου ήταν μία πράξις του Φαναρίου δια την οποίαν κινδυνεύει να χάση το εντός της Ορθοδοξίας προεδρείον του αν αποδειχθή ότι με την πράξιν αυτήν αναγνώρισε ή ανέχεται ή συμφωνεί με τας αιρέσεις των 13 Φραγκο-Λατινικών "Οικουμενικών Συνόδων".

Συνεχίζεται.

O “ Σεβασμιώτατος“ Μητροπολίτης Αξώμης άλλος ένας προδότης οικουμενιστής!..

Ο ταλαίπωρος αυτός  “Ιεράρχης” προϊόν της Οικουμενικής Κινήσεως του Καθολικού Πανεπιστημίου Παρισίων, ως και της Γενεύης, έχει δεχθεί και ομολογεί την πίστη του στην προδοτική Συμφωνία του Σαμπεζύ 1991 κατά την οποία Συμφωνία Ορθόδοξοι και Μονοφυσίτες έχουν την ιδία Ορθόδοξη Πίστη. Απλά οι Άγιοι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων έκαναν λάθος!!! Τόσους αιώνες η Ορθόδοξη Εκκλησία δεχόμενη τους Μονοφυσίτες ως αιρετικούς ήταν σε πλάνη!

 Έτσι τώρα θα ασπαζόμαστε την εικόνα του Μονοφυσίτη ”Aγίου” Διοσκόρου φονέα του Ορθόδοξου Πατριάρχη Κων/πόλεως Αγίου Φλαβιανού και θα εκζητούμε την… μεσιτεία του στον Άγιο Τριαδικό Θεό!!!

Δυστυχώς δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο οι οικουμενιστές. Εμείς δεν έχουμε παρά να θυμίσουμε στον Αξώμης κ. Πέτρο, τον τραγικό θάνατο του ” μακαριστού ”  Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Πέτρου Ζ ’μετά την αναγνώριση των ”Μυστηρίων” των Μονοφυσιτών…

«πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. 2, 2)