4. Διά τῆς θεωρίας
τῆς συντεταγμένης ἀποτειχίσεως γίνεται μία φρικτή διαστρέβλωσις τῆς
πραγματικότητος. Ἐνῶ δηλαδή ἡ ἀποτείχισις εἶναι ἡ ἀπαρχή τῶν ἀγώνων τῆς
πίστεως, ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξις ὅτι ἀνήκομε σέ ἄλλο στρατόπεδο ἀπό αὐτό τῶν αἱρετικῶν,
προκειμένου νά πολεμήσωμε τούς ἐχθρούς τῆς παρατάξεως τοῦ Κυρίου, ἐμεῖς αὐτοβούλως
τό μεταθέσαμε εἰς τό τέλος (ἤ καί μετά τό τέλος), δηλαδή ὡς ἕνα ἔσχατο ὅπλο καί
μία φοβέρα πρός τούς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι πέραν τοῦ ὅτι δέν τό φοβοῦνται, ἐπειδή
γνωρίζουν καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τήν προαίρεσί μας, γνωρίζουν προσέτι ὅτι καί αὐτό
πού ἔχωμε ὑπ’ ὄψιν μας νά τό χρησιμοποιήσωμε ἐπιθανατίως (ἤ μεταθανατίως) δέν
θά τό κάνωμε, ἐπειδή δέν τό κάνομε ὅταν χρειάζεται καί ὅταν αὐτό ἔχει ἀξία.
Πέραν τούτων τό μέλλον μας εἶναι ἀβέβαιο καί δέν γνωρίζομε ἄν θά προλάβωμε νά
πραγματοποιήσωμε τήν ἀποτείχισι ἤ θά μᾶς εὕρη ὁ θάνατος ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ
κοινωνίᾳ μετά τῆς αἱρέσεως.
5. Τέλος ἡ θεωρία
περί συντεταγμένης ἀποτειχίσεως ἀποδεικνύει ὅτι ζητοῦμε προστασία στήν δύναμι
τοῦ πλήθους, ὅτι θέλομε ἡ ἀποτείχισις νά γίνη ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, δηλαδή χωρίς ἐπιπτώσεις,
ὅτι δέν ἐνδιαφερόμεθα διά τήν τωρινή συμμετοχή μας εἰς τήν αἵρεσι, καί βεβαίως
δέν κατανοοῦμε τίποτε ἀπό αὐτά πού ἐνήργησαν οἱ ἅγιοι καί ὁμολογητές τῆς
πίστεως σέ ἀναλόγους περιπτώσεις.
Συνεχίζεται.
