2. Ἡ θεωρία αὐτή ὅτι ἡ ἀποτείχισις εἶναι σχίσμα καί ἄρα μή ἀποτειχιζόμενοι ἀποφεύγουμε τό σχίσμα,
ἔρχεται ὀφθαλμοφανῶς καί ἀπ’ εὐθείας σέ ἀντίθεσι μέ
τόν ἴδιο τόν 15ον ἱερό
Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὁ ὁποῖος διαβεβαιώνει τούς ἀποτειχισθέντας διά θέματα
πίστεως ὅτι αὐτοί «οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας
κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Καί ἀπορεῖ κανείς, πῶς Ἐπίσκοποι καί
θεολόγοι περιωπῆς, ἀδυνατοῦν νά τό
ἀντιληφθοῦν. Εἶναι λυπηρό καί δεῖγμα τῆς σημερινῆς μας καταστάσεως τό ὅτι κατώρθωσε ὁ
διάβολος νά μᾶς φοβίση καί διά τοῦ φόβου νά μᾶς χειραγωγήση, στό σημεῖο τό ὁποῖο οἱ Πατέρες μᾶς καθησυχάζουν καί
μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι δέν ὑπάρχει
κανένα πρόβλημα σχίσματος, ἀλλά ἀπεναντίας ὅσοι ἀποτειχισθοῦν ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο
λυτρώνουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τό σχίσμα. Ἐμεῖς βεβαίως
σήμερα δέν ὑπακούομε στούς Πατέρες καί στίς Συνόδους τῆς
Ἐκκλησίας, ἀλλά στούς αὐτοαναγορευμένους ἀρχηγούς καί προστάτες μας, προφανῶς ἐπειδή ταυτιζόμεθα μέ
αὐτούς εἰς αὐτό τό σημεῖο, δηλαδή καί αὐτοί καί ἐμεῖς
μέ αὐτή τήν θεωρία βολευόμεθα καί
δικαιολογοῦμε τόν ἐφησυχασμό καί τήν ἀπραξία μας.
Ἀπό αὐτό ἐπίσης τό σημεῖο τοῦ Κανόνος, πού ὁμιλεῖ διά τήν ἀποφυγή τοῦ σχίσματος γίνεται φανερό καί κάτι ἄλλο, ἄκρως σημαντικό, τό ὁποῖο οὐδόλως ἀναφέρουν οἱ σημερινοί πρωτοστάτες τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος καί οἱ ὑπόλοιποι ἀνησυχοῦντες πνευματικοί, ἡγούμενοι κλπ. Ὅτι δηλαδή πλήν τοῦ ἐφαμάρτου σχίσματος, τό ὁποῖο γίνεται, ὅπως ἀναφέραμε, ὄχι διά λόγους πίστεως, ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο σχίσμα, ἀπό τό ὁποῖο λυτρούμεθα διά τῆς ἀποτειχίσεως καί μόνον δι’ αὐτῆς. Εἶναι ἡ ἀπόσχισις ἀπό τήν διαχρονική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία. Δηλαδή ὁ ἱερός Κανόνας ἐδῶ ἐννοεῖ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος καί οἱ ἀκολουθοῦντες καί μνημονεύοντες αὐτόν εὑρίσκονται, διά τῆς αἱρέσεως, σέ σχίσμα ἀπό τήν διαχρονική (Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική) Ἐκκλησία, οἱ δέ ἀποτειχιζόμενοι θεραπεύουν τό σχίσμα μέ τό νά ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς αἱρετικούς καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νά παραμένουν ἑνωμένοι μέ τήν διαχρονική Ἐκκλησία καί τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι. Δι’ αὐτό προφανῶς «καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται».
Τώρα βεβαίως πῶς κατώρθωσε ἡ θεωρία αὐτή καί ὁ φόβος τοῦ σχίσματος νά ἐπικρατήση, αὐτό μόνον ἡ σύγχυσις τῶν ἐσχάτων καιρῶν καί ἡ ἰδική μας ἄγνοια καί ἀδιαφορία μποροῦν νά δικαιολογήσουν.
Συνεχίζεται.
