Ἡ ἐπιβολή λοιπόν τῶν κυρώσεων ἦτο γνωστή εἰς τους Πατέρας
καθώς καί ἡ ἄσκησις βίας καί διά τοῦτο ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ἐμμονή των εἰς τήν
διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ νέου Πατριάρχου Δημητρίου. Εἶναι
λοιπόν ἄξιον ἀπορίας τό τί προέκυψε καί, μετά ἀπό τίς
δύο ἀποφάσεις τῆς ἱερᾶς Κοινότητος καί τίς γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, ὑπέστειλαν
οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τήν σημαία τῆς ὁμολογίας,
δεδομένου ὅτι, ὄχι μόνο οἱ δύο ἑπόμενοι
Πατριάρχες μετά τον Ἀθηναγόρα δέν
διώρθωσαν τίποτε στά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἀπεναντίας
ἐπροχώρησαν σέ μεγαλυτέρους συμβιβασμούς καί
προδοσίες. Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ χειρότερος συμβιβασμός
ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας
εἶναι αὐτός πού ἔγινε στήν διετία 1991-1993, κατά τήν ὁποία
ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυρα στό Σαμπεζύ καί στό
Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τά μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν ἀντιστοίχως.
Αὐτό σημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι οἱ Παπικοί
καί οἱ Μονοφυσίτες, χωρίς νά ἀποκηρύξουν οὐδεμία αἵρεσι
καί παραμένοντας ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται, ἔχουν τό ἅγιον
Πνεῦμα, τό ὁποῖο τούς
ἁγιάζει τά μυστήρια πού τελοῦν, ἀφ’ ἑτέρου οἱ Πατέρες καί
οἱ Σύνοδοι πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία και τούς ἀνεθεμάτισαν ἦσαν, οὔτε
λίγο οὔτε πολύ, παρανοϊκοί καί διέπραξαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, ἐφ’ ὅσον
ἀπέκλεισαν ἀπό τήν σωτηρία καί τήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων.
Ἐπί πλέον δε μέ αὐτές τίς ἀποφάσεις ἐδείξαμε ὅτι, τό νά εἶναι κάποιοι ἐντός ἤ ἐκτός
Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἔγκυρα ἤ ἄκυρα μυστήρια, δέν εἶναι θέμα κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου
πίστεως καί αἱρέσεως ἀντιστοίχως, ἀλλά θέμα τό ὁποῖο ρυθμίζεται ἀπό κάποια
Σύνοδο ἤ διμερῆ ἐπιτροπή καί βεβαίως ἕνας τρόπος ἄγνωστος σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως
τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.
Συνεχίζεται.
