Αμαρτία της εποχής.

Συνήθως το καλοκαίρι αι γυναίκες κυκλοφορούν ημίγυμνες. Έχουν δε το θράσος να παρουσιάζωνται και εις την Εκκλησίαν ακόμη, κατ΄ εξοχήν δε εις το μυστήριον του γάμου και βαπτίσματος, μερικαί και κατά την θείαν Ευχαριστίαν. Υπενθυμόζομεν εις όλας αυτάς, είτε κυρίαι είναι είτε δεσποινίδες, ότι η γυμνότης εις την γλώσσαν του Θεού λέγεται «πορνεία» και την «πορνείαν» ο Θεός δεν την ευλογεί. Ας το μάθουν, αν δεν το γνωρίζουν, όλαι αυταί που κυκλοφορούν ή θα κυκλοφορήσουν ημίγυμνες, είτε με κοντά μέχρι της μασχάλης μανίκια ή με τολμηρά καρέ ή με διαφανή φορέματα που είναι τοιαύτα, ώστε είτε τα φορούν είτε όχι είναι το ίδιον, ότι αυτό που κάνουν είναι «αμαρτία». Εις παρατήρησίν μας ηκούσθησαν πολλάκις εκ πολλών, ωραίων μεν γυναικείων κεφαλών, άνευ όμως περιεχομένου, παιδαριώδεις απαντήσεις. Μας είπον λ.χ. όποιος σκανδαλίζεται να μη βλέπη, να γυρίζη το πρόσωπον αλλού, δεν του είπε κανείς να κυττάζη κ.τ.τ..  Εγώ ζεσταίνομαι και θα γδυθώ. Και εις αυτάς απαντήσαμε και τώρα επαναλαμβάνομεν ότι δεν δικάζεται όστις πίνει το δηλητήριον, αλλ΄ όστις το προσφέρει και μη πλανώμεθα ότι θα ξεφύγωμεν της δικαίας απειλής. Δι΄ αυτό λέγομεν, σύζυγε ένδυσε την γυναίκα σου και μη την περιφέρεις γυμνήν και γίνεσαι αιτία πορνείας, ανθρώπων από νέου μέχρι γέροντος. Εις το σπίτι σου η γυμνότης, αν επιμένης. Πατέρα, μην αφίνης το κορίτσι σου ημίγυμνο και με διαφανή και ανοικτά τα καρέ του μέχρι ομφαλού και γίνεται αιτία πορνείας και μοιχείας, διότι η φωτιά του Σατανά που σκορπά εις νέους και γέρους θα γίνη πυρ Σοδόμων και Γομόρρων και θα επιστρέψη εις ολόκληρον  την οικογένειά σου, είτε με ασθένειαν, είτε με θάνατον, είτε με δυστυχήματα και αποτυχίας εκτός της κολάσεως των ψυχών σας. Μητέρα πρόσεξε τον εαυτόν σου και τα κορίτσα σου και μη γίνεσαι προαγωγός αυτών. Ένδυσέ τα και φρούρησε ό,τι πολύτιμον τους έχει δώσει ο Θεός. Γυναίκες μικρές και μεγάλες, κυρίαι και δεσποινίδες τα ενδύματα είναι του Θεού, και τα … φύλλα της συκής είναι του Σατανά. Προσέχεται, μην ενδύεσθε με ανδρικά παντελόνια. Ο Θεός ενδύει και ο Σατανάς εκδύει. Το γράφομεν να το γνωρίζετε, ώστε θα είσθε αναπολόγητες εν ημέρα κρίσεως. Η ζέστη θεραπεύεται με ελαφρότερα ρούχα και όχι διαφανή. Δικαιολογία δεν υπάρχει. ενθυμήσθε πάντα ότι εις την Κόλασιν κάμνει πιο πολύ ζέστη και άνευ διακοπής. Ο Χριστός την είπε «πυρ άσβεστον».

(αειμνήστου Δημ. Παναγοπούλου).

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ἡ Ἱ. Μονή Γρηγορίου κάνει πολύ ἐκτενῆ ἀναφορά διά τούς λόγους πού τήν ἠνάγκασαν νά προβῆ στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα. Μεταξύ τῶν

ἄλλων ἀναφέρει: «Δυστυχῶς οὐσιαστικῶς δέν ἤρθησαν οἱ λόγοι οὐδέ αἱ ἐπιφυλάξεις πού ἐπέβαλον, τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος, δεδομένου ὅτι ὁ νέος Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὄχι μόνον δέν ἐφάνη

συντηρητικώτερος τοῦ Προκατόχου Του, ἀλλά τοὐναντίον ὑπερθεματίζει τούτου διά τήν Οἰκουμενικήν κίνησιν» (ὅπ. ἀν. σελ. 24). Ζητᾶ ἐπίσης ἡ ἰδία μονή γραπτῶς τήν καθαίρεσι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου Κουκούζη, διότι, σύμφωνα μέ καταγγελίες ὁμογενῶν, ἀρνήθηκε σέ δηλώσεις του στόν τύπο τό δόγμα τῆς ἁγ. Τριάδος καί διέθεσε ἐκ τοῦ ταμείου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς 300.000 δολλάρια πρός

ἀνέγερσι πανθεϊστικοῦ ναοῦ, ὅπου θά λατρεύονται ὅλοι οἱ θεοί ἀνεξαρτήτως θρησκείας. Ἡ κατάληξις τοῦ ὁμολογιακοῦ κειμένου τῆς μονῆς Γρηγορίου ἔχει ὡς ἑξῆς: «Κατόπιν ὅλων τούτων, ἡ Ἱερά ἡμῶν Μονή θά συνεχίσῃ τήν ἀκολουθητέαν Αὐτῆς γραμμήν κατ’ ἐφαρμογήν τῆς προρρηθείσης ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως. Ὁ Σεβασμιώτατος Πατριαρχικός Ἔξαρχος ἐπεσήμανε

τό φάσμα τῆς ἐπιβολῆς κυρώσεων. Δηλαδή θά ἐξασκηθῇ βία; Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά θελήσουν νά ἐξασκήσουν βίαν ἄς ἀναλογισθοῦν τάς εὐθύνας των διά τήν τύχην τῶν Ἱερῶν τούτων καί αἰωνοβίων Σκηνωμάτων. Ἄς ἀφήσουν ἡσύχους ἡμᾶς τούς Μοναχούς, τούς ἀπομεμακρυσμένους ἐκ τοῦ κόσμου νά συνεχίζωμεν την ἐφαρμογήν τῶν ὧν παρελάβομεν ἐκ τῶν πατέρων μας ἱερῶν παραδόσεων. Ὄχι κατά τό δοκοῦν νά ζητῶμεν δῆθεν τήν ἐφαρμογήν τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων καί ὅταν δέν θέλωμεν τήν ἐφαρμογήν τούτων νά θέτωμεν τά δόγματα εἰς τά Σκευοφυλάκια, ὅπως διεκήρυσσεν ὁ ἀποθανών Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Ἐπί

τούτοις διατελοῦμεν μετά πολλῆς τῆς ἐν Χῷ φιλαδελφίας καί ἀγάπης» (ὅπ. ἀν., σελ. 25).

Με κλαυθμούς και αείρρυτα δάκρυα...

Οι Άγιοι σαν θεμέλιο της πνευματικής τους αναγεννήσεως κατέθεσαν την περιεκτική μετάνοια. Δηλαδή είχαν την αδιάλειπτη κατάγνωση των προημαρτημένων και τον φλογίζοντα την ψυχήν τους πόθο της προοδευτικής αλλαγής, που ποτέ δεν έσβυνε, παρά τη συνειδητή πνευματική άνοδό τους στην κλίμακα της αρετής και της αγιότητος. Και η μετάνοιά τους ενεργείτο με κλαυθμούς και αείρρυτα δάκρυα, με πένθος και ταπείνωση, με νηστείες και αγρυπνίες και αδιάλειπτες προσευχές και με όλες τις ευαγγελικές εντολές με τη μορφή ασκητικών και πνευματικών πράξεων.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ : ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια  Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους.  Εἶχε μίαν παιδίσκην ἑπτὰ ἐτῶν, τὴν Μαρίαν, πάντοτε μειδιῶσαν καὶ ἀνοικτόκαρδον, καὶ ἓν χαριτωμένον ξενικὸν πλάσμα, τὴν Τοτώ, ξανθήν, γαλανόμορφον, καὶ ἀγγελοθωροῦσαν. Ἡ μικρὰ κόρη, δὲν ἠξεύρω ἀκριβῶς πῶς, εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ ἀπετέλει μέρος τῆς οἰκογενείας. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Είναι πλέον καιρός, είναι η δωδεκάτη ώρα, να παύσουν οι εκκλησιαστικοί μας αντιπρόσωποι να είναι αποκλειστικά δούλοι του εθνικισμού, και να γίνουν αρχιερείς και ιερείς της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η από τον Χριστόν δοσμένη και από τους Αγίους Πατέρας πραγματοποιημένη αποστολή της Εκκλησίας είναι: να φυτεύεται και να καλλιεργήται μέσα εις την ψυχήν του λαού μας η αίσθησις και η επίγνωσις ότι κάθε μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι πρόσωπον καθολικόν, πρόσωπον αιώνιον και θεανθρώπινον, ότι είναι του Χριστού και δια τούτο αδελφός όλων των ανθρώπων, και διάκονος όλων των ανθρώπων και των κτισμάτων. Αυτός είναι ο από Χριστού δεδομένος σκοπός της Εκκλησίας, κάθε άλλος σκοπός δεν είναι από τον Χριστόν αλλ΄ από τον αντίχριστον. Δια να είναι η τοπική μας Εκκλησία Εκκλησία του Χριστού, Εκκλησία καθολική, πρέπει να πραγματοποιή συνεχώς αυτόν τον σκοπόν της εις τον λαόν μας. Αλλά ποία είναι τα μέσα, με τα οποία ημπορεί αυτή να πραγματοποιή αυτόν τον θεανθρώπινον σκοπόν; Τα μέσα πάλιν δεν είναι άλλα από τα θεανθρώπινα, διότι ο θεανθρώπινος σκοπός δύναται να πραγματοποιήται με θεανθρώπινα αποκλειστικώς μέσα, ποτέ με ανθρώπινα ή με οιαδήποτε άλλα. Εις αυτό το σημείον διαφέρει ουσιαστικώς η Εκκλησία από κάθε τι το ανθρώπινον, το γήϊνον.    

                                                                                                                                                                                                                   

Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2012

Φεβρωνίας οσιομάρτυρος, Λογγίνου μάρτυρος και των 5 αδελφών αυτού, Προκοπίου νεομάρτυρος (1810). 


Βίος Αγίας Φεβρωνίας της Οσιομάρτυρος

Ἡ Ὁσιομάρτυς Φεβρωνία ἐμόναζε σὲ κάποιο μοναστήρι τῆς πόλεως Νισίβεως τῆς Μεσοποταμίας μαζὶ μὲ τὴ θεία της Βρυαίνη καὶ τὴν ἀδελφὴ Θωμαΐδα, διότι ὅλες οἱ ἄλλες μοναχές, ἀφοῦ ἐπληροφορήθηκαν ὅτι
ἔρχονταν στὴ μονὴ πρὸς σύλληψή τους στρατιῶτες τοῦ ἡγεμόνος Σελήνου (288 μ.Χ.), κατὰ τοὺς διωγμοὺς τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), ἐζήτησαν σωτηρία διὰ τῆς φυγῆς.



Προσελθόντες δὲ οἱ στρατιῶτες τὶς ἀπήγαγαν πρὸς τὸν Σελῆνο, ὁ ὁποῖος καὶ ἐπέβαλε τὴν Ὁσία Φεβρωνία σὲ φρικότατα βασανιστήρια, ἀφοῦ ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ νὰ δεχθεῖ ὡς σύζυγό της τὸν
Λυσίμαχο, ἀνεψιὸ τοῦ ἡγεμόνος. Μὲ προσευχὲς καὶ πνευματικὴ ἀνδρεία, ἐπιθυμοῦσα νὰ γίνει «τῆς μελλούσης δόξης κοινωνὸς» ἐδέχθηκε τὸ μαρτυρικὸ δι’ ἀποκεφαλισμοῦ τέλος αὐτῆς, τὸ 304 μ.Χ.

Ἡ Σύναξις αὐτῆς ἐτελεῖτο στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ποὺ εὑρισκόταν στὴν Ὀξεία.

Ἀπολυτίκιον.Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς τῆς ἀσκήσεως, ῥόδον ἡδύπνευστον, ὀσμὴν ἀθλήσεως, τῷ κόσμῳ ἔμπνευσας, εἰς ὀσμὴν μύρων τοῦ Χριστοῦ, δραμοῦσα ἀσχέτῳ, πόθῳ· ὅθεν ὡς παρθένον σε, καὶ Ὁσίαν καὶ Μάρτυρα, θαυμαστῶς ἐδόξασε, Φεβρωνία ὁ Κύριος· ᾧ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων· χαῖρε σεμνὴ Ὁσιομάρτυς.