Ὅλα ὅσα προαναφέρθησαν καταδεικνύουν ὅτι εἰς τήν ἀποτείχισι λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἄλλαξε ἡ Παράδοσις, τήν ὁποία διαχρονικῶς ἐξέφραζε ὁ ΙΕ΄ ἱερός Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἐδίδασκε, ἀφ’ ἑνός τήν ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι τῶν αἱρετικῶν ποιμένων ἀπό τίς ἐκκλησιαστικές θέσεις πού κατεῖχον καί ἀφ’ ἑτέρου τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Αὐτό ὅμως πού ἀποδεικνύει τόν ἐκτροχιασμό αὐτῆς τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι ἡ δημιουργία πολλῶν Συνόδων, μή ἐχόντων μεταξύ των οὐδεμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία, Συνόδων οἱ ὁποῖες ἡ μία πολεμεῖ τήν ἄλλη, Συνόδων ἀλληλοκαθαιρουμένων, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἕνα μόνο συνδετικό κρίκο καί κοινό γνώρισμα τήν μετά πάθους ἐμμονή εἰς τό παλαιό ἡμερολόγιο. Αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος ἰδιότυπου Προτεσταντισμοῦ μέ τή μόνη διαφορά, σέ θεωρητικό ἐπίπεδο, ὅτι στόν Προ τεσταντισμό οἱ λεγόμενες ἐκκλησίες θεωροῦνται ἡ κάθε μία μέρος τῆς «Ἐκκλησίας» καί ἡ μία συμπλήρωμα τῆς ἄλλης, ἐνῶ στό Παλαιό Ἡμερολόγιο ἡ κάθε μία Σύνοδος (Ἐκκλησία) θεωρεῖ τόν ἑαυτόν της κατ’ ἀποκλειστικότητα συνέχεια τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἄλλους ὡς πλανεμένους καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ὅπως ἀκριβῶς δηλαδή καί τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο.
Διά τίς Συνόδους τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου θά ἠδυνάμεθα νά ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι
λειτουργεῖ ὁ πνευματικός νόμος
τῆς ἀνταποδόσεως, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι, ἀπό αὐτό
τό παράνομο τό ὁποῖο πράττεις, νομίζοντας ὅτι ὑπηρετεῖς τόν Θεό, ἀπό αὐτό καί θά τιμωρηθῆς.
Αὐτή ἡ κατάστασις τῶν
ἀντιμαχομένων Συνόδων, ἴσως εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις διά τό ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως
δέν δημιουργοῦμε αὐθαίρετα
Σύνοδο, οὔτε ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὅπως τόν καιρό
τῆς εἰρήνης, οὔτε ἀποκαθιστάμεθα εἰς τούς θρόνους πρίν τήν ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί
τή συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως, οὔτε δημιουργοῦμε παράλληλες θέσεις Ἐπισκόπων. Ἄν δέν εἶχε δημιουργηθῆ κατ’ ἀρχάς Σύνοδος εἰς τό Παλαιό ¨Ημερολόγιο, δέν θά
ὑπῆρχαν τά σχίσματα καί ὁ
ἐσωτερικός ἀλληλοσπαραγμός.