Παρ’ ὅλη τήν συμφωνία κλήρου, λαοῦ καί αὐτοκράτορος ὁ ἅγιος
δέν ἠθέλησε νά ἐνθρονισθῆ ὡς ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Προφανῶς ἐπερίμενε τήν σύγκλησι τῆς Συνόδου. Ὁ βιογράφος ἀναφέρει ἐδῶ τά ἑξῆς:
«...καί τῷ ἀέρι φωτισθέντι αἱ τῶν ἀνθρώπων διάνοιαι τήν δυσθυμίαν εἰς φαιδρότητα συμμετέβαλον, τόν τε βασιλέα ἱκέτευον ἐγκαθιδρῦσαι τόν ἀρχιερέα τῷ θρόνῳ. Ὁ δέ μακάριος, μή βουλόμενος ἐκεῖσε καθιδρυνθῆναι, αὐτός ἐν τοσούτοις
ἐκφωνεῖν ὑπό τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἀσθενείας οὐχ οἷός τε ὤν, προσφωνεῖ τῷ πλήθει διά
τινος λέγων αὐτοῖς · “ Ὦ τέκνα, νῦν καιρός εὐγνωμονοῦντας
τήν χάριν ὁμολογεῖν ἐφ’ οἷς ἐχαρίσατο ἡμῖν ἡ Τριάς. Περί δέ τοῦ θρόνου εἰσαῦθις
ἀναλαβώμεθα”. Ταῦτα μέν λαός δεξάμενος, ἐπραΰνετο · ὁ αὐτοκράτωρ
δέ τῆς μετριότητος τοῦ ἀνδρός κατεπλήττετο. Καί οὕτως μέν ἡ πανήγυρις διελύθη,
εὐφροσύνην τε πλείστην παρασχομένου Χριστοῦ καί ἀσφάλειαν, ὥστε
κατευνασθῆναι τῶν τε ὅπλων τήν παρασκευήν καί τῆς μανίας τό ζέον · ἕν δέ μόνον
γυμνωθέν ξίφος ἀναιμωτί πάλι ἐμβληθῆναι τῇ ξιφοθήκῃ» (P.G. 35, 292C).
Ὅταν μετ’ ὀλίγον συνῆλθε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ὑπό τήν προεδρίαν κατ’ ἀρχάς τοῦ ἁγ. Μελετίου, τοῦ ὁμολογητοῦ, ἀπέδωσε
τόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τόν ἅγιον καί τόν ἐγκατέστησε εἰς αὐτόν. Ἡ
ἀναφορά
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more