Οἱ ἄνθρωποι καταχρηστικὰ λέγονται λογικοί. Δὲν εἶναι λογικοὶ ὅσοι ἔμαθαν ἁπλῶς τὰ λόγια καὶ τὰ βιβλία τῶν ἀρχαίων σοφῶν, ἀλλ᾿ ὅσοι ἔχουν τὴ λογικὴ ψυχὴ καὶ μποροῦν νὰ διακρίνουν ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακὸ καὶ ἀποφεύγουν τὰ πονηρὰ καὶ βλαβερὰ στὴν ψυχή, τὰ δὲ ἀγαθὰ καὶ ψυχωφελῆ, τὰ ἀποκτοῦν πρόθυμα μὲ τὴ μελέτη καὶ τὰ ἐφαρμόζουν μὲ πολλὴ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό. Αὐτοὶ μόνοι πρέπει νὰ λέγονται ἀληθινὰ λογικοὶ ἄνθρωποι.
Οι Άγιοι και Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη
Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α' ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία του, προάχθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.
Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, στη συνέχεια σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τους εχθρούς του. Με το χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνικό μονόγραμμα «Εν τούτω νίκα», τελικά νίκησε τα στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου.
Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε την βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.
Λίγο πριν πεθάνει, ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε: «Νυν αληθεί λόγω μακάριον οίδ’ εμαυτόν, νυν της αθανάτου ζωής πέφαναι άξιον, νυν του θείου μετειληφέναι φωτός πεπίστευκα». Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αληθείας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πως έλαβα το θείο φως. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Η Ιστορία ονόμασε τον Κωνσταντίνο Μέγα και η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο.
Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη.
Η Αγία Ελένη ήταν αυτή η οποία έδωσε στον Μ. Κωνσταντίνο την πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος την τίμησε, όταν στην μεγάλη πλατεία της Κωνσταντινούπολης έκτισε δύο στήλες, μία δική του και μία της Αγίας Ελένης, που έφερε την επιγραφή: «Εις Αγιος εις Κυριος Ιησους Χριστος, εις δοξαν Θεου Πατρος, Αμην». Η Αγία Ελένη βοήθησε να χτιστούν οι πρώτοι μεγάλοι ιεροί ναοί της Χριστιανοσύνης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 μ.Χ. σε ηλικία 83 ετών.
«Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν Βασιλεύσιν Απόστολος σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο· ήν περίσωζε διά παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε»
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ ΤΟΥ ΠΟΡΘΗΤΗ;
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Ενώ στην Τουρκία σπάει όλα
τα ρεκόρ εισιτηρίων η κινηματογραφική επιτυχία, «Φατίχ 1453», η οποία όμως έχει
κατηγορηθεί ακόμα και από Τούρκους ιστορικούς για μεγάλες ιστορικές
ανακρίβειες, άνοιξε για άλλη μια φορά σε δημόσια συζήτηση το ζήτημα του
τάφου του Μωάμεθ του Πορθητή και όλων των πιθανών μυστηρίων που κρύβονται εκεί
και τα οποία για πολλούς αποτελούν μεγάλο ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της
Τουρκίας.
Σε μια σημαντική συνέντευξή
του στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, στις 15 Απριλίου 2012, ο Τούρκος
συγγραφέας, Ahmet Ümit, παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο με τον τίτλο, «Να
σκοτώσεις τον Σουλτάνο», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην ζωή του
Μωάμεθ του Πορθητή, δηλώνει ότι υπάρχει ανάγκη να ανοιχτεί επιτέλους ο τάφος
του για να ερευνηθεί τι ακριβώς έγινε με τον θάνατό του. Σύμφωνα με τον
συγγραφέα του έργου, «Σκοτώνοντας τον Σουλτάνο», ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατά πάσα
πιθανότητα δεν πέθανε με φυσιολογικό τρόπο, αλλά δηλητηριάστηκε. Το γεγονός
αυτό για τον Ahmet Ümit έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί αν αποδειχτεί ότι έγινε
έτσι, τότε, όπως υποστήριξε ο Τούρκος συγγραφέας, θα καταρρεύσει ένα μεγάλο
ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας. Μάλιστα ο Ahmet Ümit χαρακτήρισε
«ιστορικό λεκέ» τον δηλητηριασμό του Φατίχ και δεν δίστασε να ζητήσει ακόμα και
ιστολογική εξέταση για να εξακριβωθεί η πραγματική αιτία θανάτου του.
Να σημειωθεί ότι ο τάφος
του Μωάμεθ του Πορθητή κρατείται ερμητικά κλειστός καθώς στο παρελθόν είχαν
κυκλοφορήσει έντονες φήμες ότι αν ανοιχτεί θα αποκαλυφτεί ότι ο Φατίχ,
τουλάχιστον στο τέλος της ζωής του, είχε ασπαστεί ο την Ορθοδοξία και
ίσως γι’ αυτόν τον λόγο τον είχαν δηλητηριάσει.
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more
Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ευρισκόμενος
εις τον χρόνον ο άνθρωπος είναι ένα ον, που προπαρασκευάζεται δια την
αιωνιότητα. Αν άνευ του Θεού Λόγου είναι φοβερά, ανόητος και βασανιστική η
επίγειος εν χρόνω ζωή, πόσω μάλλον η αιωνιότης; Η αιωνιότης άνευ του Θεού Λόγου
δεν είναι παρά η κόλασις. Και η επίγειος ζωή άνευ του Λόγου αποτελεί το προοίμιον
και την προετοιμασίαν της κολάσεως. Διότι η κόλασις δεν είναι τίποτε άλλο παρά
ζωή άνευ του Λόγου, άνευ Θείου Νοήματος, άνευ Θείας Λογικής. Μόνον εις την
κόλασιν δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε λογικότης, ούτε νόημα. Η κόλασις του
ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, εάν ο άνθρωπος δεν ζη εν τω Λόγω, εν τω
Χριστώ. Αλλά και ο παράδεισος του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ εις την γην, αν ο
άνθρωπος ζη εν τω Θείω Λόγω, εν τω Θεανθρώπω Χριστώ. Ο σαρκωθείς Θεός Λόγος
είναι και το νόημα, και η λογικότης, και ο παράδεισος δια το ανθρώπινον είναι.
Κάθε τι το αντι-λογικόν και ά-λογον είναι εν ταυτώ παράλογον και ανόητον. Και
αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί εις τον άνθρωπον τας σατανικάς διαθέσεις, αι
οποίαι μετατρέπουν την ζωήν του εις κόλασιν.
Ο άνθρωπος; Ένα εισαγωγικόν
ον, ένα ον προπαρασκευαζόμενον δια την αιωνιότητα μέσω της θεανθρωπότητος. Ο εν
Χριστώ άνθρωπος είναι άπειρος και αθάνατος, διότι «μεταβέβηκεν εκ του θανάτου
εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24), ο θάνατος δεν τον διακόπτει, παρατείνεται εκ του
χρόνου εις την αιωνιότητα. Ζων δια του Αναστάντος Κυρίου απαθανατίζει δια της
χριστοαισθήσεως την αυτοαίσθησίν του, και δια της χριστοσυνειδησίας την
αυτοσυνειδησίαν του.
Αι αισθήσεις του
ανθρώπου; Είναι εισαγωγικαί αισθήσεις, αι οποίαι δια της θεανθρωπότητος του
Χριστού μετατρέπονται εις αιωνίους. Μόνον έτσι αι αισθήσεις του ανθρώπου δεν
είναι βάσανον δια το ανθρώπινον πνεύμα. Εάν ηθέλατε, έπρεπε να το διαπιστώσετε:
αι αισθήσεις είναι δια σας το μεγαλύτερον μαρτύριον και φρίκη και κόλασις,
μέχρις ότου τας εγγίση ο θαυμαστός Κύριος Ιησούς. Ευθύς ως τας εγγίση, αύται
μεταβάλλονται εις χαράν, εις αγαλλίασιν, εις παράδεισον. Δεν υπάρχει αμφιβολία,
ότι η αίσθησις είναι ευλογία μόνον μέσα εις την χριστοαίσθησιν, άνευ αυτής η
αίσθησις είναι μία κατάρα και φρίκη. Ο άνθρωπος ακριβώς εδημιουργήθη θεοειδής,
χριστοειδής και πνευματοειδής, δια να γίνουν αι αισθήσεις του εις την ουσίαν
των θεονοσταλγικαί, χριστονοσταλγικαί και πνευματονοσταλγικαί.
Αι σκέψεις του ανθρώπου; Ο σκοπός των είναι να αναπτυχθούν εις αιωνίους
και θεανθρωπίνας. Η σκέψις είναι ένα βαρύ και βασανιστικόν φορτίον. Μόνον ως
χριστοσκέψις αποβαίνει ελαφρόν και αγαπητόν φορτίον. Όταν η σκέψις λογοποιηθή,
χριστοποιηθή, τότε αποκτά την αιωνίαν της αξίαν, και χαράν και νόημα. Χωρίς
αυτό, κάθε σκέψις είναι μία μικρή κόλασις, και όλαι μαζί κόλασις ατελείωτος και
αιώνιος.
Δεν
υπάρχει μεγαλυτέρα φρίκη από την αιωνιότητα άνευ του Χριστού. Θα προτιμούσα να
είμαι εις την κόλασιν εις την οποίαν είναι ο Χριστός (με συγχωρείτε δια το
παραδοξολόγημα!) παρά εις τον παράδεισον που δεν έχει τον Χριστόν. Διότι όπου
δεν είναι παρών ο Χριστός, εκεί τα πάντα μετατρέπονται εις κατάραν, εις
πικρίαν, εις φρίκην. Εκεί επάνω εις την μισοσβησμένην σπίθαν της ανθρωπίνης
αυτοσυνειδησίας απλώνεται το ατελείωτον σκότος και το μαύρον έρεβος, εκεί το
σώμα μεταβάλλεται εις βαρύ φορτίον και η ψυχή εις καταραμένον ζυγόν. Εκείνος τον
οποίον εβασάνισε και ελάχιστα το μαρτύριον του ανθρώπου, πρέπει να έχη αισθανθή
την αλήθειαν των λόγων του Αποστόλου: «Ο Θεός ηυλόγησεν ημάς εν πάση ευλογία εν
Χριστώ» (Εφ. 1,3). Άνευ και εκτός του Θεανθρώπου Χριστού τον άνθρωπον
παρασύρουν οι σκοτεινοί ποταμοί της κατάρας και του κακού.
Ο αμφισβητούμενος άγιος και η πολιτική εξουσία.
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
Οι άγιοι είναι πολιτικοί. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να διαχωρίσεις την πίστη προς τους αγίους από τη διανόηση». Αυτά έλεγε σε συνέντευξή του ο άγγλος βυζαντινολόγος Steven Runciman (1903- 2000) στις δημοσιογράφους Χρ. Αράπογλου και Λ. Θωμά για λογαριασμό της ΕΤ3, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του ραδιοφωνικού σταθμού Flash.gr.
β) Τα λεγόμενα του άγγλου βυζαντινολόγου μπορεί να ξαφνιάζουν, αλλά γεννούν το εύλογο ερώτημα: Αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να διακονήσει το λαό με πνεύμα δικαιοσύνης και αυταπάρνησης, αλλά και να θυσιάσει αν χρειασθεί αξιώματα, πλούτη, δόξα, τιμές, καθώς και το ναρκισσισμό του για το κοινό καλό, μπορεί να ασκεί πολιτική; Διότι, οι άγιοι διαχρονικά ήταν έτοιμοι να ξεβολευτούν, να κάψουν την «καλύβα» τους, να πάνε κόντρα στο ρεύμα, ακόμη και να μαρτυρήσουν για την πίστη τους. Και η εμμονή στην ορθόδοξη πίστη δεν αποσκοπούσε στο ατομικό συμφέρον, αλλά στη διασφάλιση της πνευματικής ελευθερίας και της εν Χριστώ σωτηρίας όλων των ανθρώπων.
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more