ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΩΝ
Ζευγμένος εις τον ζυγόν του χρόνου και του χώρου, ο
άνθρωπος, σύρει την οικουμένην. Που; Εις ποίους βαραθρώδεις βράχους θα την
οδηγήση, εις ποία παγερά ύψη πέραν του χρόνου και του χώρου; Όλοι οι άνθρωποι, όλαι
αι φυλαί, όλοι οι λαοί, όλαι αι γενεαί, είναι, εξ ίσου, ζευγμένοι εις αυτόν τον
διπλούν ζυγόν. Και νυχθημερόν τον σύρουν βαρύν, ωθούμενοι από κάποιαν
ακατανίκητον δύναμιν. Σύρουν και σκοντάπτουν, και πάλιν σύρουν και πάλιν
σκοντάπτουν, πίπτουν και χάνονται. Προς τι; Ποίος τους ζευγνύει και ποτέ δεν
τους αποζευγνύει; Ω, ο χρόνος! Είπατέ μου το μυστικόν του χρόνου… Ο χρόνος:
Πικρόν φορτίον. Και ο χώρος; Θλιμμένος δίδυμος αδελφός του χρόνου. Δεν υπάρχει
τίποτε πιο τραγικόν και πιο θλιβερόν από το ανθρώπινον γένος, ζευγμένον εις τον
βαρύν ζυγόν του χρόνου και του χώρου. Σύρει τον χρόνον χωρίς να γνωρίζη ούτε
την φύσιν, ούτε το νόημα, ούτε τον σκοπόν του. Σύρει και τον χώρον, αλλά ούτε
αυτού γνωρίζει την φύσιν, το νόημα, τον σκοπόν.
Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more