Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Αλάθητον μέτρον Αληθείας και ψεύδους.

Αυξάνων την αύξησιν του Χριστού «εις άνδρα τέλειον», ο άνθρωπος εξέρχεται βαθμηδόν από την πνευματικήν νηπιακήν ηλικίαν και από την πνευματικήν καχεξίαν, ενδυναμώνεται, ωριμάζει εις την ψυχήν, ωριμάζει και εις τον νουν και την καρδίαν του. Ζων δια του Χριστού και εν Χριστώ, «κολλάται» ολόκληρος εις τον Χριστόν και εις την Αλήθειάν Του, γίνεται οικείος με αυτήν, ούτως ώστε αυτή να γίνη η αιώνιος Αλήθεια του νου του, και της καρδίας και της ψυχής του. Δι΄ ένα τοιούτον άνθρωπον δύναται με βεβαιότητα να λεχθή ότι αυτός γνωρίζει την Αλήθειαν επειδή έχει και κατέχει την Αλήθειαν. Αυτή η ζώσα θεία Αλήθεια, η εντός του υπάρχουσα, αποτελεί το αλάθητον και θείον μέτρον δια την διάκρισιν της αληθείας και του ψεύδους, του καλού και του κακού μέσα εις τον κόσμον του ανθρώπου. Δι΄ αυτό, αυτόν δεν ημπορεί να τον παραπλανήση και να τον απατήση ουδεμία κατ΄ άνθρωπον διδασκαλία. Αυτός αισθάνεται αμέσως ποίου πνεύματος είναι η οποιαδήποτε ανθρωπίνη διδασκαλία του προσφέρεται. Τούτο είναι απολύτως φυσικόν, διότι αυτός γνωρίζει τον άνθρωπον, γνωρίζει τι υπάρχει μέσα του και ποίου είδους διδασκαλίαν αυτός δύναται να δημιουργήση και να δώση. Κάθε ανθρωπίνη διδασκαλία και επιστήμη, μη οδηγούσα προς την θείαν αλήθειαν, δεν είναι χαλκευμένη από το ψεύδος; Ποία από τας ανθρωπίνας επιστήμας φανερώνει το αληθινόν νόημα της ζωής και εξηγεί το μυστήριον του θανάτου; Ουδεμία. Τότε ό,τι λέγουν περί αυτών είναι ψεύδος και απάτη, ψεύδος και απάτη είναι και εκείνο το οποίον προτείνουν ως λύσιν του ερωτήματος περί της ζωής και του θανάτου. Επίσης, δεν υπάρχει ανθρωπίνη επιστήμη η οποία να μας εξηγή το μυστήριον του κόσμου και του ανθρώπου, το μυστήριον της ψυχής και της συνειδήσεως, το μυστήριον του καλού και του κακού, το μυστήριον του Θεού και του διαβόλου. Αφού δεν ημπορούν να μας ερμηνεύσουν αυτά, τότε δεν μας απατούν, άραγε, με τα ασήμαντα και εξωτερικώς μόνον λάμποντα ψευδοφώτα τους, και δεν μας περιπλανούν εις τους λαβυρίνθους αχρήστων διανοημάτων, ακροβασιών και θανατηφόρων μικροτήτων; Εις τον κόσμον του ανθρώπου μόνον ο Θεάνθρωπος Χριστός έχει λύσει όλα τα κύρια προβλήματα του κόσμου και της ζωής, από την λύσιν των οποίων εξαρτάται η μοίρα του ανθρώπου εις όλους τους κόσμους. Όποιος έχει τον Χριστόν, έχει όλα τα αναγκαία εις το ανθρώπινον είναι, όχι μόνον δι΄ αυτήν την πρόσκαιρον, αλλά και δια την άπειρον, την αιώνιον ζωήν. Τον άνθρωπον του Χριστού ουδείς άνεμος ανθρωπίνης διδασκαλίας δύναται να σαλεύση, ακόμη δε ολιγώτερον να τον πάρη και παραπλανήση. Χωρίς την πίστιν εις τον Χριστόν και χωρίς την στερέωσιν εις την Αλήθειαν του Χριστού, όντως είναι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, κάλαμος κλυδωνιζόμενος και περιφερόμενος από κάθε άνεμον ανθρωπίνης ψευδοδιδασκαλίας (πρβλ. Εφ. 4,14). Δια τούτο αλαθήτως ο Απόστολος συμβουλεύει και εντέλλεται εις τους χριστιανούς: «διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε, καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν» (Εβρ. 13,9). Οι άνθρωποι απατούν τον εαυτόν τους με τας ποικίλας διδασκαλίας των τας περισσοτέρας φοράς ακουσίως παρά εκουσίως. Απατώνται δε λόγω της αμαρτίας, η οποία έχει γίνει μέσα τους, δια μέσου της συνηθείας, σκεπτομένη δύναμις και τόσον φυσική και οικεία εις τον άνθρωπον, ώστε να μη ημπορούν οι άνθρωποι ούτε να καταλάβουν καν πόσον η αμαρτία τους επηρεάζει και τους καθοδηγεί εις τας σκέψεις και διδασκαλίας των. Ο δε οδηγών αυτούς δια της αμαρτίας είναι ο όπισθεν αυτής κρυπτόμενος δημιουργός της, η κυρία λογική της αμαρτίας, δηλαδή ο διάβολος. Διότι αυτός με πολυαρίθμους και πολυμηχάνους και λεπτοτάτους τρόπους υποβάλλει υπούλως τα ψεύδη του εις τας ανθρωπίνας επιστήμας και διδασκαλίας, αι οποίαι εν συνεχεία απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον μόνον αληθινόν Θεόν. Επί πλέον αυτός εισάγει εις αυτάς, τας ανθρωπίνας επιστήμας, μέσω της λογικής της αμαρτίας, ολόκληρον την πανουργίαν του, σκανδαλίζων εντέχνως και απατών τους ανθρώπους, ώστε αυτοί εν τη αυταπάτη των, να αρνούνται τον Θεόν ή να μη Τον θέλουν ή να μη βλέπουν Αυτόν και να χωρίζωνται απ΄ Αυτόν.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

ιγ΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Στή συνέχεια ἀφήνοντας τούς ἐπί Βέκκου ὁσιομάρτυρες θά ἀναφερθοῦμε στούς τρεῖς μεγάλους πατέρας καί διδασκάλους οἱ ὁποῖοι ἔλαμψαν κατά τήν δύσι τοῦ Βυζαντίου,

πρό τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἅγ. Γρηγόριο Παλαμᾶ, Ἰωσήφ τόν Βρυέννιο καί ἅγ. Μᾶρκο τόν Εὐγενικό.

Θά δείξωμε δέ ὅτι καί αὐτοί εἶναι κατά πάντα σύμφωνοι με τόν ὑπό ἐξέτασι ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Θά ἀρχίσωμε τήν ἀναφορά μας ἀπό τόν ἅγ. Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἐπειδή εἶναι χρονικά λίγο προγενέστερος τῶν ἄλλων δύο καί θά τόν δείξωμε καί αὐτόν σύμφωνο μέ τον ὑπό ἐξέτασι ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὑπερμάχησε τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων ἐναντίον τῶν Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά διαδώσουν στήν Ἀνατολή τις δυτικές αἱρέσεις περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος ἐπίσης ὁ ὁποῖος ὑπερμάχησε τοῦ μοναχισμοῦ εἰς το θέμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τῆς συγκεντρώσεως τοῦ νοῦ καί τῆς ἀναγωγῆς διά μέσου τῆς καρδιᾶς πρός τόν Θεόν, τά ὁποῖα ὁ Βαρλαάμ προσεπάθησε νά διαστρέψη. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διετήρησε καί συνέχισε τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας περί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, διά μέσου τῆς μετοχῆς του στίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀγῶνες τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ δέν ἐστράφησαν μόνον ἐναντίον τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου, ἀλλά καί ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ ΙΔ΄ τοῦ ἐπιλεγομένου Καλέκα. Ὁ Καλέκας, μετά τή Σύνοδο τοῦ 1341, ἡ ὁποία ἐδικαίωσε τίς θέσεις τοῦ ἁγ. Γρηγορίου και κατεδίκασε τίς αἱρέσεις τοῦ Βαρλαάμ, ἐστράφη ἐναντίον τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, τόν ὁποῖο κατώρθωσε μέ διάφορες μηχανορραφίες καί τήν πολιτική ὑποστήριξι νά κλείση στήν φυλακή. Ἔχοντας δέ ἐνστερνισθῆ τήν διδασκαλία τοῦ Βαρλαάμ ἠθέλησε νά προαγάγη σέ ἐπίσκοπο τόν ὁμόφρονά του Ἀκίνδυνο καί δι’ αὐτό τόν ἐχειροτόνησε κατ’ ἀρχάς διάκονο. Αὐτήν τήν περίοδο κατά τήν ὁποία ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἦτο στή φυλακή, ἐπολέμησε τόν αἱρετικό πλέον

Πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο. Ὁ Καλέκας ἐξέδωσε ἐγκύκλιον ἐπιστολή μέ τήν ὁποία

ἀναθεματίζει τόν ἅγ. Γρηγόριο καί τούς ὁμόφρονάς του. Αὐτή περιεῖχε, μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Τόν Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ, καί πάντα τά ἀσεβῆ αὐτῶν δόγματα, οἰκειότερον δέ εἰπεῖν παραληρήματα, τούς τε ἐκδικοῦντας, και εκλαμβάνοντας   καί ἐκδεχομένους τά ἐν τῷ Τόμῳ κατά τήν αὐτῶν ἐξήγησιν, μᾶλλον δέ φλυαρίαν, καί οὐ κατ’ ἔννοιαν θεοπρεπῆ, καί ὀρθόδοξον, καί καθώς οἱ τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρες καί διδάσκαλοι,οἷς καί ἡμεῖς ἑπόμενοι, καί ἀκολουθοῦντες τά τῶν ἁγίων ρητά ενεγράψαμεν

ἐν τῷ Τόμῳ, καί πάντας τούς δι’ αὐτό τοῦτο, ἤγουν ὅτι μη παρ’ ἑτέρων ἐνεφανίσθησαν, τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπό τῆς

ζωαρχικῆς καί ἁγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, και τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ἡ ὑπογραφή Ἰωάννης ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης καί οἰκουμενικός πατριάρχης» (P.G. 150, 863D).

Η τελική πτώση της "Εκκλησίας" συμπεριλαμβανομένων των προδοτών Αγιορειτών και Μητροπολιτών της "Εκκλησίας" της Ελλάδος!

Στο 10ον λεπτό της βιντεοταινίας ο ομιλητής, μας διαβεβαιώνει ότι τους ύμνους για το "θηρίο" της Αποκαλύψεως (Πάπα), τους έγραψαν οι Αγιορείτες!!!


«Κωνσταντίνου η πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής, καθέδρας Κορυφαίου μαθητού, φιλαδέλφω διαθέσει τε εκ ψυχής, ευξώμεθα γηθοσύνως: Μείνον, Παράκλητε, εν ημίν, άγων ημάς προς σην αλήθειαν, ίν' ομοφώνως στόματι ενί, καρδία Σε δοξάζωμεν».

 «Ναυς, η πάντιμος Ορθοδοξίας αγλαΐζεται νυν δεχομένη, εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον καλλιερούσα δ' ευσήμως ευφραίνεται εν ευσεβεία Χριστόν ικετεύουσα: Τη δυνάμει σου τον κόσμον σου περιφρούρησον εν' ομονοία συντηρών ως υπεράγαθος». 

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)


Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής. 

Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Να έχετε ευλάβειαν εις όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, ναι, μα περισσότερον να έχετε χίλιες φορές εις την Δέσποινά μας την Θεοτόκον Μαρίαν, διότι όλοι οι Άγιοι είναι δούλοι του Χριστού, αλλά η Δέσποινά μας η Θεοτόκος είναι Κυρά και Βασίλισσα του ουρανού και της γης και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως, να παρακαλή δια τας αμαρτίας μας. Επήρε την Θεοτόκον και την έκαμε βασίλισσαν και ετίμησε το γένος μας. Δια τούτο πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να τιμώμεν την Δέσποινά μας την Θεοτόκον με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες και με καλά έργα. Ένας άνθρωπος, το όνομά του Ιωάννης, εκινήθη και έγινε κλέπτης, έγινε και καπετάνιος εις εκατό παλληκάρια, μα είχε ευλάβειαν μεγάλην εις την Δέσποιναν την Θεοτόκον και κάθε αυγή και κάθε βράδυ έλεγε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, το «Άγγελος πρωτοστάτης». Θέλοντας ο πανάγαθος Θεός να σώση τον καπετάνιο δια την ευλάβειαν οπού είχε εις την Θεοτόκον, έστειλεν έναν άγιον ασκητήν και επέρασεν από ένα βουνό. Εκάθουνταν τα παλληκάρια του και καθώς τον είδαν τον ασκητήν τον επίασαν. Τους λέγει ο ασκητής: Σας παρακαλώ να με πάτε εις τον καπετάνιον σας και εκεί έχω να σας ειπώ ένα λόγον δια το καλόν σας. Τον επήγανε τον ασκητήν και λέγει του καπετάνιου: Κράξε μου όλα τα παλληκάρια να έλθουν εδώ να σας ειπώ έναν λόγον. Τους έκραξεν ο καπετάνιος και ήλθανε. Λέγει ο ασκητής: Δεν έχεις άλλον; Λέγει: Έχω ακόμη ένα μάγειρα, μα εκείνος είναι κάτι αχρείος. Τότε λέγει του καπετάνιου: κράξε τον να έλθη εδώ. Τον έκραξε. Και καθώς ήλθεν, δεν ημπορούσε ο μάγειρας να ιδή τον ασκητήν εις το πρόσωπον και εγύρισε το πρόσωπόν του εις το άλλο μέρος. Τότε λέγει ο ασκητής εις τον μάγειρα: Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού του εσταυρωμένου και Θεού σε προστάζω να με ειπής ποίος είσαι και ποιος σε έστειλε και τι έκαμνες εδώ οπού κάθεσαι. Απεκρίθη ο μάγειρας και λέγει: Εγώ είμαι ψεύτης και πάντοτε το ψεύδος λαλώ. Μα τώρα, επειδή και με έδεσες με το όνομα του Χριστού, δεν ημπορώ αλλέως να κάμω παρά να ειπώ την αλήθειαν. Εγώ είμαι λοιπόν ο Διάβολος και με έστειλεν ο Σατανάς, ο πατέρας μου, και ήλθα εδώ να δουλεύω, να στρώνω, να του ξηστρώνω, να του μαγειρεύω ετουνού του καπετάνιου και να τον φυλάγω να τον εύρω καμμίαν φοράν οπού να μη διαβάση τους χαιρετισμούς της Παναγίας να τον βάλω σύσσωμον εις την Κόλασιν. Και έχω τώρα δεκατεσσάρους χρόνους οπού τον φυλάγω και δεν ηύρηκα ποτέ καμμίαν ημέραν οπού να μη διαβάση το «Άγγελος πρωτοστάτης». Τότε λέγει ο ασκητής: Σε προστάζω εις το όνομα της Αγίας Τριάδος να γίνης άφαντος απ΄ εδώ και πλέον τους χριστιανούς να μη τους πειράξης. Ευθύς ο Διάβολος έγινε άφαντος ωσάν καπνός. Τότε εδίδαξεν ο ασκητής τους κλέπτας και άλλοι έγιναν καλόγεροι, άλλοι υπανδρεύθηκαν και έκαμαν καλά και εσώθηκαν. Δια τούτο, παιδιά μου, σας συμβουλεύω να μάθετε όλοι σας το «Άγγελος πρωτοστάτης», άνδρες και γυναίκες, παιδιά και κορίτσα να το λέγετε εις την προσευχήν σας. Και αν θέλετε, πάρετε ένα «Αμαρτωλών Σωτηρία» οπού έχει εβδομήντα θαύματα της Θεοτόκου, από τα οποία σας είπα το ένα από αυτά δια να καταλάβετε.