ιβ΄. Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν ἐπί Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ Βέκκου.
Αφήνοντας τό σχίσμα θά ἀναφέρομε
ὀλίγα τινά διά τήν ἀποτείχισι
τῶν ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων ἐπί Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ Βέκκου. Ὡς γνωστόν μετά
τό σχίσμα
ὁ μόνιμος ἐχθρός τῆς Ὀρθοδοξίας ἦτο ὁ Παπισμός καί ὁ μετέπειτα ἐξ αὐτοῦ προελθών Προτεσταντισμός.
Οἱ ἅγιοι ὅμως τῆς μετά τό σχίσμα
περιόδου δέν ἐφοβήθησαν τόσο
τόν Παπισμό ὡς αἵρεσι, ἀλλά κυρίως ὡς κατακτητική
διάθεσι. Καί τοῦτο διότι ὁ Παπισμός ὡς ἐγκόσμιο καί ἀνθρώπινο κατασκεύασμα
χρησιμοποιοῦσε πάντοτε τήν κοσμική δύναμι
καί ἐξουσία διά τήν ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας καί οἱουδήποτε ἀνθίστατο εἰς αὐτόν. Εἰς τήν Ἀνατολή
δέ μετά τό σχίσμα ὑπῆρχε ραγδαία αὔξησι
τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν καί
συγχρόνως ἀποδυνάμωσις τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, λόγῳ ἀνικανότητος καί ἀνηθικότητος τῶν ἀρχόντων
καί διαφόρων ἐσωτερικῶν διενέξεων.
Ἡ μεγαλύτερη ὅμως πληγή, ἡ ὁποία
ἐπέδρασε καθοριστικά εἰς τήν ἀποδυνάμωσι καί τελική πτῶσι του ἦταν οἱ
Σταυροφορίες, οἱ ὁποῖες καί αὐτές
ὄχι μόνον ὑποκινοῦντο ἀπό τούς Πάπες, ἀλλά καί ἐχρησιμοποιήθησαν καθαρά ὡς τρόπος ὑποταγῆς
τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Παπισμό. Ἔτσι λοιπόν μέσα εἰς τό Βυζάντιο ἐδημιουργήθησαν
μετά τό σχίσμα δύο τάσεις καί ρεύματα, θά λέγαμε, θεολογικά, τά ὁποῖα ἐχαρακτηρίζοντο ἀπό τήν διάθεσί των ἀπέναντι στόν Παπισμό. Ἦταν δηλαδή οἱ λατινόφρονες καί
οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι ὠνομάζοντο Ἑνωτικοί καί Ἀνθενωτικοί ἀντιστοίχως. Ὅλοι δέ οἱ ἅγιοι τῆς μετά τό
σχίσμα περιόδου, μηδενός ἐξαιρουμένου, ἦσαν ὄχι
ἁπλῶς Ὀρθόδοξοι καί ἀνθενωτικοί,
ἀλλά καί σφοδροί πολέμιοι τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Ἀπεναντίας οἱ λατινόφρονες καί Ἑνωτικοί
ἦσαν ἄνθρωποι μέ μειωμένα ὀρθόδοξα
αἰσθητήρια, μέ τάσεις συμβιβασμοῦ
καί συγχωνεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐπί πλέον ἐκινοῦντο πρός αὐτήν τήν στάσι των
προσδοκῶντας βοήθεια στρατιωτική καί οἰκονομική
ἀπό τούς Πάπες τῆς Ρώμης, ἐξ
αἰτίας τῶν ἐξωτερικῶν κινδύνων τοῦ Βυζαντίου. Ὅλα αὐτά τά ἀναφέραμε προλογικά διά νά
κατανοηθῆ τό μαρτύριο καί ἡ ὁμολογία τῶν
ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων τῶν ἐπί
Βέκκου ἀθλησάντων, καί ἐπί πλέον νά καταδειχθῆ ἡ ἀποτείχισίς των ἀπό τόν λατινόφρονα
Πατριάρχη Ἰωάννη τόν Βέκκο πρό συνοδικῆς
κρίσεως, ὅ,τι δηλαδή ὑπαγορεύει καί ἐπιβάλλει
διά κάθε ὀρθόδοξο ὁ 15ος ἱερός Κανών τῆς
Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἡ ὑπόθεσις τῶν ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων
ἔχει ὡς ἑξῆς, σύμφωνα μέ τά ἱστορικά κείμενα τῶν Μ. Γεδεών καί Α. Δημητρακοπούλου εἰς τά ἀντίστοιχα βιβλία «Ὁ Ἄθως» καί «Ἡ Ἱστορία
τοῦ Σχίσματος».