Ἐδῶ ὁ ἅγ. Κύριλλος προειδοποιεῖ τόν Νεστόριο ὅτι ἐντός «τῆς ὁρισθείσης προθεσμίας» ἔπρεπε νά ἔχη ἀλλάξει φρονήματα. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ἀναφέρει «γίνωσκε σαυτόν οὐδένα κλῆρον ἔχοντα μεθ’ ἡμῶν, οὐδέ τόπον ἤ λόγον ἐν τοῖς ἱερεῦσι τοῦ Θεοῦ καί ἐπισκόποις», δηλαδή θά διέκοπτε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, χωρίς νά ἔχη καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο ὁ Νεστόριος. Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει ὁ ἅγιος: «Ἅπασι τοῖς παρά σῆς εὐλαβείας κεχωρισμένοις διά τήν πίστιν ἤ καθαιρεθεῖσι λαϊκοῖς τε καί κληρικοῖς κοινωνικοί πάντες ἐσμέν. Οὐ γάρ ἐστιν δίκαιον τούς ὀρθά φρονεῖν ἐγνωκότας σαῖς ἀδικεῖσθαι ψήφοις, ὅτι σοι καλῶς ποιοῦντες ἀντειρήκασι». Ἐδῶ καταδεικνύεται ὅτι, ὅταν ὁ Νεστόριος ἄρχισε νά κηρύττη τίς αἱρέσεις του, πολλοί κληρικοί καί λαϊκοί διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτόν καί ὁ Νεστόριος ὅλους αὐτούς τούς καθήρεσε. Ὁ ἅγιος λοιπόν συντάσσεται καί κοινωνεῖ μέ τούς διακόψαντας πρό συνοδικῆς κρίσεως τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Νεστόριο καί δέν ἀναγνωρίζει πρίν καθαιρεθῆ ὁ Νεστόριος τίς ποινές πού ἐπέβαλε. Αὐτή ἡ στάσις τοῦ ἁγίου καί τοῦ κλήρου τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἡ κατά γράμμα θά λέγαμε ἐφαρμογή τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας καί ἡ διαχρονική Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Τό ὅτι ὁ ἅγιος Κύριλλος δέν ἀνεγνώριζε τίς ποινές πού ἐπέβαλε ὁ Νεστόριος στούς ἀποτειχισθέντες ὑπ’ αὐτοῦ, εἶναι σαφής διδασκαλία διά τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι σέ ἀνάλογες περιπτώσεις τίς ποινές τῶν αἱρετικῶν.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος ὅμως δέν ἠρκέσθη μόνο στήν ἐπικοινωνία μέ τόν Νεστόριο. Γράφει ἐπιστολή καί πρός τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐνημερώνοντας διά τήν στάσι του πρός τόν Νεστόριο καί ἐπαινῶντας τήν ὁμολογία των. Τά τμήματα τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς πού ἀναφέρονται εἰς τό θέμα αὐτό ἔχουν ὡς ἑξῆς: «Τοῦ αὐτοῦ Κυρίλλου ἐπιστολή γραφεῖσα πρός τόν κλῆρον καί τόν λαόν Κωνσταντινουπόλεως · ἐν ᾖ γράφει, ὥστε μή προσέχειν αὐτούς τῇ δυσσεβεῖ διδασκαλίᾳ τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, μήτε μήν κοινωνεῖν αὐτῷ, εἰ μένει λύκος ἀντί ποιμένος· ἀλλά μᾶλλον ἀνδρίζεσθαι ἐν Κυρίῳ, καί τήν ἑαυτῶν πίστιν τηρεῖν ἀπαρακόμιστον. Ἔτι τε γράφει καί κοινωνούς εἶναι τούς ἐκβληθέντας παρά Νεστορίου, ἀντειπόντας αὐτοῦ τῇ διδασκαλίᾳ. Τοῖς ἀγαπητοῖς καί ποθεινοτάτοις ἀδελφοῖς πρεσβυτέροις, διακόνοις, καί λαῷ Κωνσταντινουπόλεως, Κύριλλος ἐπίσκοπος, καί ἡ συνελθοῦσα σύνοδος ἐν
Ἀλεξανδρείᾳ ἐκ τῆς Αἰγυπτιακῆς διοικήσεως, ἐν Κυρίῳ χαίρειν... Ἐπειδή δέ καί ἐξ ὧν παρ’ ὑμῖν ἐπ’ ἐκκλησίας λαλῶν οὐ παύεται, καί ἐκ τῶν ἐγγράφως ἐξηγήσεων αὐτοῦ πεπλανημένον εὑρίσκομεν, καί οὐ μετρίως δυσσεβοῦντα περί τήν πίστιν · λοιπόν ἀναγκαίως ἤλθομεν ἐπί τό χρῆναι διά συνοδικοῦ γράμματος αὐτῷ διαμαρτύρασθαι, ὡς εἰ μή ἀπόσχοιτο τήν ταχίστην τῶν ἑαυτοῦ καινοτομιῶν, καί κατά τήν ὁρισθεῖσαν
προθεσμίαν παρά τοῦ ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας ἐπισκόπου Κελεστίνου, ἀναθεματίσει μέν ἐγγράφως ἐκεῖνα, ἅπερ εἴρηκέ τε παρ’ ὑμῖν, καί βίβλοις ἐνέθηκεν, ἤ γοῦν ἐντεθῆναι παρεσκεύασεν, αἵ καί παρ’ ἡμῖν εἰσιν, οὐδένα κοινωνίας ἔχει τόπον πρός τούς ἱερέας τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἔσται πάντων ἀλλότριος... Ταύτην ἐν ἑαυτοῖς ἀναζωπυροῦντες ἀεί τήν πίστιν, ἀσπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνοῦντες τῷ μνημονευθέντι, μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες, εἰ μένει λύκος ἀντί ποιμένος, καί μετά ταύτην ἡμῶν τήν ὑπόμνησιν τήν πρός αὐτόν γενομένην, φρονεῖν ἕλοιτο τά διεστραμμένα. Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, ἤ λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας, κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς · “Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι · ὅτι τό τῆς δυνάμεως καί τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα εἰς ὑμᾶς ἀναπέπαυται”» (P.G. 77, 124A).