Τι θα έγραφε αν ζούσε σήμερα...

Τα δόγματα των Πατέρων έχουν καταφρονηθεί, οι Αποστολικές Παραδόσεις έχουν εξουθενωθεί, στις Εκκλησίες έχουν ισχύ εφευρήματα νεωτέρων ανθρώπων. Οι άνθρωποι τώρα πλέον τεχνολογούν, δεν θεολογούν, η σοφία του κόσμου έχει απωθήσει το καύχημα του Σταυρού και κατέχει πλέον τα πρωτεία. Ποιμένες εξορίζονται και εισάγονται στη θέση τους λύκοι βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι είναι ερημωμένοι από εκκλησιαζόμενους, οι ερημίες είναι γεμάτες από οδυρόμενους. Οι πρεσβύτεροι οδύρονται συγκρίνοντας τα παλιά με τα παρόντα, οι νέοι είναι ελεεινότεροι, διότι δεν γνωρίζουν ποια αγαθά έχουν στερηθεί.

(αυτά γράφει ο Μ. Βασίλειος, 16 αιώνες πριν…).

Αυτό μας συμβουλεύει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγοντας:

ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΗΝ ΦΙΛΑΥΤΙΑ.

«Όταν ξεριζωθή η φιλαυτία (εγωϊστική αγάπη του εαυτού μας),
που είναι αρχή και μητέρα όλων των κακών, καθώς είπα, συνήθως ξεριζώνονται μαζί και όλα
όσα προέρχονται από αυτήν και όσα την ακολουθούν. Γιατί όταν δεν υπάρχει αυτή,
με κανέναν τρόπον γενικώς ούτε το
παραμικρόν ίχνος ή είδος κακίας δεν μπορεί να υπάρχη».

Στροφή στον Αναστάντα Χριστό μας.

Ο άνθρωπος είναι, πολλές φορές, δέσμιος των παθών και των αδυναμιών του. Και στην πορεία της ζωής του αντιμετωπίζει την απελπισία, τα αδιέξοδα στα σοβαρά και καταθλιπτικά προβλήματά του και, κυρίως, εκείνα που έχουν σχέση με τον πνευματικό του αγώνα για τον καταρτισμό του. Πολλές φορές, δεν ημπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό του νικημένου και τότε νιώθει ολομόναχος και χωρίς στήριγμα στις προσπάθειές του. Όμως, ο θριαμβευτής Ιησούς μάς δίδει μια άλλη διάσταση και μάς βεβαιώνει ότι υπάρχει λύση στα προβλήματά μας, αφού Εκείνος μπορεί να νικήσει, ως νικητής, κάθε αντίθετο και αντιδραστικό, κάθε δύσκολο και ανθρωπίνως ακατόρθωτο. Στροφή, λοιπόν, στον Αναστάντα Χριστό. Να επανέλθουμε στο δρόμο που μάς καλεί ο Αναστημένος Χριστός.

Ως οι πατέρες ημάς εδίδαξαν, και όχι ως οι οικουμενιστές οι αρνητές της Πίστεως.

Φυλάξομεν το μέγα και πρώτον της σωτηρίας ημών φάρμακον, την καλήν λέγω της πίστεως κληρονομίαν, ομολογούντες ψυχή τε και στόματι, μετά παρρησίας, ως οι πατέρες ημάς εδίδαξαν.

(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, επιστολή 12^η).

********

Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη Ορθοδοξία και ευσεβεία διαμείνωσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται καν αυτοίς κακοπαθήσαι δεήσοι υπέρ της ευσεβείας.

 

(Αγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής).

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΤΑ ΚΡΗΜΝΩΝ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει ἀκάθεκτος τὶς συμπροσευχές του μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν διαφόρων θρησκειῶν τοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ

ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη καὶ νὰ λυθοῦν τὰ σοβαρὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι – σύμφωνα πάντα μὲ τὸν ἰσχυρισμό του. Οἱ κινήσεις αὐτὲς εἶναι θεατρικὲς καὶ οἱ «προσευχές» του δὲν γίνονται εὐπρόσδεκτες ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὑποδεικνύονται ὑπογείως ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ γιατὶ ἐπιπλέον ἀπευθύνονται σὲ ψεύτικους θεούς. Ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων στὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους συνιστᾶ πτώση, γιατὶ ἐθελοντικὰ ἐξισώνονται μὲ τοὺς ἄλλους θρησκευτικοὺς ἡγέτες καὶ

προδίδουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Προσωπικά, κάθε φορὰ ποὺ βλέπω τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες σὲ κοινὴ προσευχή, μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ ἀρχὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων.

Δυστυχῶς, ἡ ἀληθινὴ πίστη νοθεύεται ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ψεύτικες θρησκεῖες. Ἡστάση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὶς συμπροσευχὲς αὐτὲς εἶναι

προκλητικὴ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὁ Παναγιώτατος ὅτι σύντομα θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἐκεῖ ποὺ αὐτὸς ἐπιθυμεῖ. Κάνει λάθος ὅμως. Οὔτε καὶ βοηθᾶνε οἱ συνεχεῖς

μεταμορφώσεις του, ποὺ μὲ βαθιὰ λύπη παρατηροῦμε κατὰ καιρούς.

Στὴν Πόλη ἐμφανίζεται ὡς ὁ ἀμετακίνητος Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, στὸἍγιον Ὄρος γίνεται φιλομόναχος καὶ ἀνύστακτος ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν Ἑλλάδα

εὐλογεῖ καὶ παρηγορεῖ τοὺς χειμαζόμενους ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, καὶ ὄχι μόνο, ἀδελφούς, ἐνῶ στὸ Βατικανὸ ἀγάλλεται ἀσπαζόμενος τὸν αἱρετικὸ Πάπα καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο

τῶν Ἐκκλησιῶν γίνεται ἕνα μὲ τὶς ἀμέτρητες παραφυάδες τῶν Προτεσταντῶν. Ἐπίσης ὁ Πατριάρχης ἀποφεύγει νὰ μιλήσει γιὰ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως, γιατὶ ὁ σκοπός του εἶναι νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ αὐτούς, προκειμένου νὰ γίνουν πράξη τὰ σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ γίνουν μία, γιὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαοὺς εὐκολότερα.

Καὶ φτάνουμε στὸ κρίσιμο ἐρώτημα. Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Ἀπαντῶ ὡς ἑξῆς: α´. Χρειάζεται ἔντονη καὶ δημόσια διαμαρτυρία.

Δὲν ἔχουν ἀξία οἱ κατ᾽ ἰδίαν συζητήσεις καὶ διαφοροποιήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὔκολη καὶ ἀνώδυνη στάση, ἡ ὁποία δὲν φέρει ἀποτέλεσμα. Στὸ θέμα αὐτὸ οἱ Ἁγιορεῖτες σήμερα δὲν μᾶς δίνουν τὸ καλύτερο παράδειγμα. Δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν ὄχι στὶς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Φοβοῦνται τὴν ὀργή του καὶ ὑπολογίζουν τὶς σκληρὲς ποινές, ποὺ θὰ τοὺς ἐπιβάλλει. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τραγωδία τους. Τὸ ἴδιο δυστυχῶς ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἰδιαίτερα τῶν λεγόμενων Νέων Χωρῶν.

β´. Στὰ κηρύγματα, τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαψεύσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρέπει νὰ εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί, ἂν ὄχι καὶ δύσπιστοι, ὅσο ἐκεῖνος συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους.

γ΄. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Πατριάχου στὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι συχνές. Γιὰ ἀσήμαντες ἀφορμὲς καὶ ἐπετείους τὸν καλοῦν οἱ Μητροπολίτες —κάποτε πλαγίως τὸ ζητάει καὶ ὁ ἴδιος— προκειμένου καὶ νὰ δοθεῖ ἰδιαίτερη σημασία στὶς σχετικὲς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ ἀνταλλαγοῦν λόγοι ἐγκωμιαστικοῦ περιεχομένου καὶ βαρύτιμα δῶρα. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὴν ὥρα, ποὺ ὁ λαὸς περνάει δύσκολες ἡμέρες λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Δυστυχῶς, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο, μακριὰ ἀπὸ τὴ δυστυχία τοῦ λαοῦ! Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς

διδάσκουν ἀφθόνως, μᾶς εὐλογοῦν προθύμως καὶ μᾶς ἀπομονώνουν ἀσπλάγχως. Αὐτὰ τὰ πανηγύρια τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου πρέπει νὰ

σταματήσουν. Δὲν καλύπτουν καμιὰ πνευματικὴ ἀνάγκη τοῦ λαοῦ. Θὰ ἔλεγα ὅτι μᾶλλον τὸν σκανδαλίζουν, γιατὶ γίνονται πολλὰ κοσμικὰ καὶ μάταια.

δ/. Ὁ κάθε πιστὸς εἶναι ἐλεύθερος νὰ κρίνει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη γιὰ τὴ συμμετοχή του στὸν οἰκουμενισμό. Νὰ μὴ δέχεται παθητικὰ τὰ ὅσα ἐκεῖνος διαπράττει. Ἡ παρρησία στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἀπαραίτητη. Ὁ φόβος δὲν πρέπει νὰ κλείνει τὸ στόμα του. Ὁ Πατριάρχης εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὁ πιστός, γιατὶ νὰ εἶναι ψοφοδεής, ὅταν ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του; Περιμένουμε μὲ ἀγωνία ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος νὰ ἀρνηθεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ γίνει πιὸ εἰλικρινὴς ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ

λαό. Οἱ δηλώσεις του νὰ συνοδεύονται καὶ ἀπὸ πράξεις. Ὄχι τὴ μιὰ ἑβδομάδα κατανυκτικὲς προσευχὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν ἑπόμενη συμπροσευχὲς σὲ διαθρησκειακὲς διασκέψεις στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας! Θέλουμε νὰ τὸν βλέπουμε ὡς πνευματικὸ πατέρα, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ ἀγρυπνεῖ γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ γεγονότα ὅμως, παρὰ τὴν ἐπιθυμία μας, μᾶς ἐμποδίζουν νὰ ἔχουμε τὴν ἀπαιτούμενη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό του.

"Ορθόδοξος Τύπος"

Η Τρίτη Ρώμη

Ένας τόμος αναιρετικός του «Νεοπανρωσισμού»

Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Τότε τέθηκαν τα θεμέλια των συνάξεων για διάφορους εορτασμούς που διά της Εκκλησίας θα δειχνόταν το φιλορθόδοξο και αργότερα φιλειρηνικό πρόσωπο της σοβιετικής εξουσίας έναντι των δυτικών πολεμοκάπηλων! Η πρώτη ευκαιρία δόθηκε με τον εορτασμό των 500 χρόνων της «αυτοκεφαλίας», που δόθηκε το 1448 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην μητρόπολή του στο Κιέβο της Ουκρανίας! Τώρα την κληρονομία της Κιεβικής Εκκλησίας οικειοποιείται η Μόσχα και την τιμά για να χαραχθούν οι γραμμές συμπορείας των Ορθοδόξων κατά τις υποδείξεις της σοβιετικής διπλωματίας σε όλους τους τομείς εκκλησιαστικής δράσεως! Ο εορτασμός αυτός τελικά μεταβλήθηκε σε «Πανορθόδοξο Συνέδριο» με αποφάσεις που περιλήφθηκαν σε δύο τόμους. Βασικός στόχος τους ήταν η υποκατάσταση της οικουμενικής διακονίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η αμφισβήτηση των προνομίων του και η υπερκέραση των πρωτοβουλιών του με σκοπό την ανέγερση ενός τείχους απομονώσεώς του από τα λοιπά Πατριαρχεία! Αυτές οι πονηρές διεργασίες προβλημάτισαν τις κυβερνήσεις των ελευθέρων λαών και σκέφτηκαν την ενίσχυση του πατριαχικού θεσμού της Κωνσταντινουπόλεως με μια νέα προσωπικότητα ικανή να προτρέξει των κινήσεων του Μοσχοβίτικου Πατριαρχείου. Έτσι, κινητοποιήθηκαν εξελίξεις για να κενωθεί ο Οικουμενικός Θρόνος από τον πατριάρχη Μάξιμο και να εκλεγεί λίγο μετά τα εν Μόσχα την 1η Νοεμβρίου 1948 ο από Αμερικής Αθηναγόρας. Αυτός γνώριζε καλά την πανσλαβιστική τακτική από την αρχή της σταδιοδρομίας του στο Μοναστήρι (Βιτόλια) της Άνω Μακεδονίας και τις διεκκλησιαστικές σχέσεις, καθώς και επί πλέον συμμετείχε στην συνελθούσα το 1930 «Διορθόδοξο Επιτροπή» στην μονή Βατοπεδίου για τον προγραμματισμό της Πανορθοδόξου Συνόδου, ως αντιπρόσωπος τότε της ελλαδικής Εκκλησίας.

Ο Αθηναγόρας, παρά την αρνητική έκβαση της πατριαρχίας του από το «Κυπριακό ζήτημα», έφερε την ελπιδοφόρο εγρήγορση στην ορθόδοξη συνείδηση για τα σύγχρονα προβλήματα της Εκκλησίας μας και με αυτόν τον τρόπο πλησίασε τον Μόσχας Αλέξιο Α΄ για να τον βοηθήσει να υπερβεί τον φράκτη της απομονώσεως από το καθεστώς. Και ο Αλέξιος ξεκλείδωσε την πόρτα της ελευθεροκοινωνίας με τον λοιπό ορθόδοξο κόσμο με αντιπαροχή την στήριξη του «Ειρηνιστικού» κινήματος σοβιετικής εκδόσεως. Τότε επετράπη στους Ρώσους αρχιερείς και θεολόγους να συμμετέχουν ενεργά υπό συνεχή επιτήρηση της ΚΚΒ στην επανασυνάντηση των Ορθοδόξων και στα διεθνώς εκκλησιαστικά δρώμενα, αρχής γενομένης από το 1961 με τις Διασκέψεις στην Ρόδο. Στην Γ΄ Διάσκεψη τον Νοέμβριο του 1964 η φοβία των εκ του Παραπετάσματος αντιπροσώπων είχε μετριαστεί και άνοιξαν οι καρδιές τους και μας διηγήθηκαν πολλά περί της κρατούσης καταστάσεως στα εκκλησιαστικά πράγματα της πατρίδας τους. (6)

Μάλιστα τότε έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία. Στην Γ΄ Διάσκεψη στην Ρόδο συνέβηκε μια έντονη αντιπαράθεση του Λένινγκραντ Νικοδήμου Ροτώβ με το προεδρείο της Διασκέψεως και αργά το βράδυ είδα τον Νικόδημο να κτυπά την πόρτα του δωματίου του προέδρου μητροπολίτη Μελίτωνα και με λυγμούς να ασπάζεται την δεξιά του. Τότε απομακρύνθηκα. Το πρωί έμαθα από τον σεπτό μου Γέροντα πως η δίωρη επίσκεψη είχε «αποκαλυπτικό χαρακτήρα» για τα δημόσια συμβαίνοντα για να έχει την «καλή μαρτυρία» εκείνων που επόπτευαν τις κινήσεις του εκ μέρους του σοβιετικού καθεστώτος. Δεσμεύτηκα να μην τα αποκαλύψω τότε στο περιοδικό μου «Ορθόδοξη Παρουσία». Αυτά επαλήθευσαν τα όσα έμαθα για τα εν Ρωσία εκκλησιαστικά πράγματα από την διετή μαθητεία μου στον Άγιο Σέργιο του Παρισιού.

Συνεχίζεται.