Η υπακοή εις την εντολήν του Θεού είναι ανωτέρα από κάθε θυσίαν

Ο Σαμουήλ είπε, νομίζεις ότι είναι προτιμότερα δια τον Κύριον τα ολοκαυτώματα και αι άλλαι θυσίαι, από το να υπακούη κανείς εις την εντολήν Του; Η υπακοή εις την εντολήν του είναι ανωτέρα από κάθε θυσίαν και η προσεκτική ακρόασις του θελήματός Του είναι προτιμοτέρα και από το λίπος των κριών. Είναι δε αμαρτία, ομοιάζει με ειδωλολατρικήν θυσίαν και φέρει οδύνην και πόνον η προσφορά θυσιών χωρίς υπακοήν εις το θείον θέλημα.

(Α’Βασιλειών ιε,22).

Ο Ορθόδοξος Έλληνας Μακρυγιάννης :

   Σιχάθηκα    τέτοια ΄λευθερία. Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς. Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν.

Δια να χάσωμεν τον προσανατολισμόν

Άπασα η δύναμις του σατανά συνίσταται εις τον ερεθισμόν των παθών, είτε παραφθείροντος το δόγμα, δια να εμπέσωμεν εις αιρέσεις, είτε «λειαίνοντος» την ηθικήν, δια να «κενωθή ο λόγος του Σταυρού», πάντως, δια να χάσωμεν τον προσανατολισμόν δια την εύρεσιν του Θεού και της αιωνίου ζωής.

Η ζωή της Εκκλησίας είναι εμπειρία πνευματική.

Πράξη και θεωρία συνδέονται άρρηκτα μέσα στην Ορθόδοξη Παράδοση. Για τον λόγο αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας κάθε προσπάθεια αλλοιώσεως του περιεχομένου της Ορθόδοξης θεολογίας, από τους διαφόρους αιρετικούς την είδαν προσπάθεια αλλοιώσεως και παραχαράξεως της πνευματικής εμπειρίας και ζωής της Εκκλησίας. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι μία στοχαστική ή διανοητική λειτουργία, αλλά είναι εμπειρία πνευματική. Αυτή την κοινή εμπειρία οι Πατέρες προσπάθησαν να διασφαλίσουν με την Παράδοση. Η Παράδοση λοιπόν είναι οδηγός.

Θὰ τὸ πάθουμε σὰν τὸ Κόσοβο καὶ τὸν Λίβανο!

Μὲ θλίψη παρακολουθοῦμε ὅτι οἱ ξένοι μετανάστες στὴν Ἑλλάδα ἔφθασαν τὰ τρία ἑκατομμύρια

περίπου καὶ ὅτι στὴν συντριπτικοί τους πλειοψηφία εἶναι μουσουλμάνοι! Ὅμως, τὸ χειρότερο ὅλων

εἶναι ὅτι πολλὲς χιλιάδες Ἑλληνίδες παντρεύονται κάθε χρόνο μουσουλμάνους: Ἄς ἀναλογιστοῦμε

τὸ τὶ μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ σὲ βάθος χρόνου...

Θὰ τὸ πάθουμε σὰν τὸ Κόσοβο καὶ τὸν Λίβανο!

Η Βάπτιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Οι Χριστιανικές γιορτές είναι γεγονότα, που έχουν σκοπό να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας και για αυτό είναι λυτρωτικές για τον πιστό. Έτσι ο χρόνος για τον άνθρωπο, που συμμετέχει σε όλες τις γιορτές της Εκκλησίας, μεταφέρει το μήνυμα της εν Χριστώ αναγέννησης, την οποία καμία άλλη κοσμική γιορτή δεν μπορεί να προσφέρει ή να αντικαταστήσει.

Τα Θεοφάνεια ή Θεοφάνια ή γιορτή των Επιφανείων ή Αγίων Φώτων είναι μια από τις δεσποτικές γιορτές του Χριστού μας μέσα στο λειτουργικό πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου.

Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο : Read more

Αναμνήσεις από τον Γέροντα Πορφύριο

- Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;


«Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:


Σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμεθα. Βλέποντας όμως τη φύση, τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο, και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματά του, στρέφουμε το νου προς τον Θεόν και δοξάζοντάς Τον μέσα απʼ αυτά, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε πόσο ωραία και θαυμάσια είναι και αγωνιζόμαστε να τα αγαπήσουμε. Όταν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, τότε η αγάπη μας ανεβαίνει προς τον δημιουργό μας και έτσι πραγματικά και αληθινά Τον αγαπάμε. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμη περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας. Γιʼ αυτό πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στις Φυλακές, στα Ορφανοτροφεία, στα Γηροκομεία κ.λ.π. και γιʼ αυτό το σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Τότε η αγάπη μας είναι ειλικρινής».

Η Τρίτη Ρώμη

Ένας τόμος αναιρετικός του «Νεοπανρωσισμού»

Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Ακολούθησε η «καθαρτήρια περίοδος» εναγκαλισμού της εν Ρωσία Εκκλησίας με την τσαρική εξουσία και για να προστατεύσει την υπόστασή της από την προσεγγίζουσα λαίλαπα επέστρεψε το 1917 στον πατριαρχικό θεσμό, εκλέγοντας ως Πατριάρχη τον Μόσχας Τύχωνα. Το Φανάρι, προβλέποντας τις συνέπειες της εγκαταστάσεως στην Ρωσία εχθρικού καθεστώτος προς την θρησκεία, αμέσως ανεγνώρισε την εκλογή και στήριξε το κύρος του μέσω του αντιπροσώπου του στην Ρωσία αρχιμανδρίτη Ιακώβου Βατοπεδινού και η Μητέρα Εκκλησία ανέλαβε την πρωτοβουλία να μεταφέρει την φωνή των καταδιωκόμενων στους διεθνείς οργανισμούς καταγγέλλοντας την βαναυσότητα του μεγάλου διωγμού που στοίχισε μόνον στην αρχή την δολοφονία 28 ιεραρχών, χιλιάδων κληρικών και μοναχών και μυριάδων πιστών Ορθοδόξων. Ο πατριάρχης Μελέτιος Δ΄ στήριξε τον πατριάρχη Τύχωνα και στην άλλη μεγάλη δοκιμασία του, κατά την πολυδιάσπαση της τοπικής Εκκλησίας που επιδίωξαν οι σοβιετικοί. Έτσι, ανταπήντησε στον «ενδορωσικό μεταρρυθμιστικό ζήλο» των λεγόμενων τότε προοδευτικών κύκλων και της ψευτοσυνόδου τους, με το «Συνέδριο της Κωνσταντινουπόλεως» του 1923 και με την περίθαλψη των χιλιάδων Ρώσων προσφύγων που διήρχοντο από την Πόλη πριν απορροφηθούν από τις διάφορες χώρες. Μεταξύ αυτών και τους διαφυγόντες τις εκτελέσεις ιεράρχες, όπως ήταν οι μητροπολίτες Αντώνιος, Πλάτων κ.ά. και δέχθηκε με την «κοινωνία» να επιβεβαιώσει την κανονική ορθόδοξή τους υπόσταση όσων υπερόριων στερήθηκαν την τσαρική χορηγία στις ιεραποστολές τους από τον Ευλόγιο των Παρισίων και τον Αλέξανδρο των ΗΠΑ μέχρι τον Ιννοκέντιο από το Πεκίνο κ.ά. Έτσι, η Θεία Σοφία ρυθμίζει και κατευθύνει τα κατ’ Αυτήν για να διδασκόμεθα.

Όταν συντελέστηκε η αποδέσμευση από την τσαρική καταπίεση των Βαλτικών χωρών, οι μικρές τοπικές Εκκλησίες των εκεί Ορθοδόξων ζήτησαν με θυσίες και με αίμα, όπως του Εσθονού ιεράρχη Πλάτωνα, την προστασία της κανονικής τάξεώς τους από το μόνο θεσμικό Κέντρο των Ορθοδόξων που έχει δικαίωμα να τους τη χορηγήσει, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έτσι, προέκυψαν το 1923 οι διάφοροι Τόμοι «αυτονομίας» των τεσσάρων Εκκλησιών της Βαλτικής και η «αυτοκεφαλία» της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας, και εκλέχτηκαν οι πρώτοι ιεράρχες τους. Η τάξη αυτή ήταν απόλυτα σεβαστή μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που επέστρεψε η σοβιετική κατοχή στην Ανατολική Ευρώπη. Τότε, εξωρίστηκε ο Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας Αλέξανδρος και εξαφανίστηκαν ο Ρήγας και πάσης Λατβίας Αυγουστίνος και ο Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Διονύσιος και ο Πράγας και πάσης Τσεχοσλοβακίας Σαββάτιος. Τους διαδέχθηκαν πρόσωπα που πρότεινε η τοποτηρητεία στην Ρωσική Εκκλησία (1940-1943) και η πατριαρχία Σεργίου (1943-1945) (5) και τελούσαν υπό τον απόλυτο έλεγχο των «σοβιέτ-προκουρόρ», δηλαδή των «επιτρόπων για τη Θρησκεία», του στυγνού σταλινικού καθεστώτος, όπως ήταν το 1948 ο πολύς Καρπώφ.

Η πολεμική επιδρομή του Χίτλερ στην Ρωσία κατέδειξε την πολύτιμη συμβολή για αντίσταση του ρωσικού λαού της περιφρονημένης Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό συνετέλεσε στο να διαφαίνεται μια διάθεση μετριάσεως της αντιθρησκευτικής τακτικής των σοβιετικών. Θεώρησαν επωφελέστερη την συνεργασία με τους διοικούντες τότε την Εκκλησία στην Ρωσία μέσα στα πλαίσια των στόχων του καθεστώτος. Έτσι εκλέχτηκε από Σύνοδο στις 31 Ιανουαρίου 1945 ως νέος Πατριάρχης ο από Λένινγκραντ Αλέξιος Α΄ Σιμάνσκυ, παρισταμένων των Πατριαρχών Αλεξανδρείας και Αντιοχείας και άλλων Ορθοδόξων αντιπροσώπων. Αυτός αναδέχθηκε την εντολή του σοβιετικού κόμματος να συναγάγει τους Ορθοδόξους των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» παρουσία των άλλων Ορθοδόξων αντιπροσώπων, για να καταστρωθούν κοινές γραμμές πλεύσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας και στον ελεύθερο κόσμο υπό την σοβιετική επιρροή.

Συνεχίζεται