ΔΙΟΡΡΥΘΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Μέσα  στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ὅλες οἱ κατηγορίες ἀνθρώπων. Οἱ ἐνάρετοι καὶ οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἔμπειροι καὶ οἱ ἄπειροι, οἱ ἱκανοὶ καὶ οἱ ἀδύναμοι, οἱ μορφωμένοι καὶ οἱ ἀμόρφωτοι, οἱ πλούσιοι καὶ οἱ φτωχοί, οἱ ταπεινοὶ καὶ οἱ ὑπερήφανοι κ.λπ. Ἡ συνύπαρξη καὶ ἡ συνεργασία ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι δύσκολη ὑπόθεση. Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν, ποὺ καλοῦνται νὰ ἀποκτήσουν οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἡ ταπείνωση!

Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀρνητικὰ φαινόμενα, τὸ ὁποῖο γίνεται πηγὴ προβλημάτων στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μερικοὶ ἰδιόρρυθμοι χριστιανοί, συνήθως νεαρῆς ἡλικίας, ἐπισκέπτονται γνωστοὺς Γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ καὶ διαφόρων μοναστηριῶν ἐκτὸς τοῦ Ὄρους, καὶ τοὺς ματαφέρουν πληροφορίες γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὸν κόσμο καὶ ζητοῦν ἀπὸ ἐκείνους νὰ μάθουν ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τους, ἀλλὰ καὶ τί πρόκειται νὰ συμβεῖ στὸ κοντινὸ καὶ ἀπώτερο μέλλον. Στὴ συνέχεια παίρνουν τὶς προσωπικὲς γνῶμες τῶν ἀνυποψίαστων Γερόντων, τὶς ἀπολυτοποιοῦν, τὶς δένουν κόμπο καὶ τὶς ἐμφανίζουν στοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους τους, ὡς προφητικὲς μιὰ καὶ οἱ Γέροντες, κατὰ τὴν ἐσφαλμένη τους ἄποψη, εἶναι ἐκφραστὲς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ! Ἡ τακτικὴ αὐτή, τῶν κατὰ τὰ ἄλλα συμπαθητικῶν ἀδελφῶν, εἶναι ἀπαράδεκτη καὶ δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτα. Τροφοδοτεῖ ὅμως τοὺς ὀκνηροὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν κάνουν πνευματικὸ ἀγώνα καὶ ἀρέσκονται στὸ θρησκευτικὸ κουτσομπολιὸ καὶ τὴν κατάκριση. Ὅποιος θελήσει νὰ ἐμποδίσει τὰ πνευματικὰ αὐτὰ τέκνα τῶν Γερόντων, ἀμέσως μπαίνει στὸ στόχαστρό τους καὶ τὸν ἐμφανίζουν ἀσεβῆ. Παρανοοῦν τὰ λόγια του, διαστρέφουν τὸ ἔργο του καὶ τὸν συκοφαντοῦν χωρὶς οἶκτο. Ἀρνοῦνται κάθε διαφορετικὴ ἄποψη καὶ ἀρνοῦνται ὅτι οἱ ἰσχυρισμοί τους εἶναι παιδαριώδεις. Ἐπειδὴ συχνὰ τοὺς βλέπω δίπλα μου προσπαθῶ νὰ τοὺς βάλω τὴν καλὴ ἀνησυχία. Ὅμως μάταια. Σχηματίζουν κύκλους ὁμοϊδεατῶν καὶ «συμπνευματίζονται», γιὰ νὰ ἐπιλέγουν τὸ ράθυμο καὶ εὔκολο τρόπο ζωῆς καὶ ὄχι

τὸ σταθερὸ καὶ φωτεινὸ τρόπο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Πολλὲς φορὲς μάλιστα, μὲ τὴν ἐπιμονή τους, πείθουν καὶ τοὺς πνευματικούς τους πατέρες καὶ τότε δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας. Οἱ φωτισμένοι κληρικοὶ πρέπει νὰ περιορίζουν αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μὴ τοὺς ἐμπιστεύονται. Νὰ μὴ τοὺς δίνουν ἁρμοδιότητες, γιατὶ εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ βλάψουν τοὺς καλοπροαίρετους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἁγιάσουν καὶ ὄχι νὰ ξεπαγιάσουν. Στὴν ἀρχὴ εἶναι πρόθυμοι καὶ εὐγενεῖς, μόλις ὅμως ξεθαρρέψουν γίνονται κουραστικοὶ καὶ ἐπικίνδυνοι. Ἐὰν δὲ γίνουν καὶ κληρικοί, τότε ὁ διάβολος θὰ ξεκουραστεῖ, γιατὶ τὸ ἔργο του θὰ τὸν

ἀναλάβουν αὐτοί!

"Ο.Τ "