Tαπεινώς ζητώ συγγνώμην, διότι και εγώ ο παναμαρτωλός, όντως παναμαρτωλός, ετόλμησα να ψελλίσω αυτάς τας ολίγας λέξεις περί της Β΄ Συνόδου του Βατικανού. Έπραξα δε τούτο «καθ΄ υπακοήν». Τούτον εζητήθη από εμέ τον μηδαμινόν και παναμαρτωλόν. Εξετέλεσα την υπακοήν ειλικρινώς, ευσυνειδήτως, με συνοχήν καρδίας και στεναγμούς, ερειδόμενος εις την υποστήριξιν του αγίου πρωτοκορυφαίου Αποστόλου (πρβλ. Α΄ Πέτρου 3, 15). Εάν δε κάποιος, αναγινώσκων τας γραμμάς αυτάς, αισθανθή τον εαυτόν του θιγόμενον, ας με συγχωρήση, διότι λόγω της παναμαρτωλότητός μου, δεν ημπόρεσα να διατυπώσω καλύτερα την αλήθειαν περί της Παναληθείας. Και ας ικετεύση τον Γλυκύτατον Κύριον Ιησούν, τον πάντοτε εύσπλαγχνον και πολυεύσπλαγχνον δια κάθε αμαρτωλόν μετανοούντα, να συγχωρήση και εις εμέ τον παναμαρτωλόν τας νέας μου και τας νεωτέρας μου αμαρτίας. Διότι πιστεύω, εξ όλης καρδίας πιστεύω, ότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου» (Ιακ. 5, 16), ακόμη και δι΄ ένα παναμαρτωλόν, όπως είμαι εγώ, εις όλον το είναι μου.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου