Ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνὰ στὸν μοναχὸ Ἰωσήφ


 Γ΄ Μέρος—(τελευταίο)
  
        ς λθωμε μως νά ξετάσωμε κατά τό δυνατόν τίς πανορθόδοξες ατές Συνόδους το ΙΣΤ΄ αἰῶνος καί πό μία λλη σκοπιά.  Τό ν χουν δηλαδή ο Κανόνες ατοί πού ξέδωσαν χρονικό διαχρονικό χαρακτρα. Ο Παλαιοημερολογίτες πέραν το τι θεώρησαν σφαλμένως τι καταδικάζουν τό μερολόγιο καί χι τό ορτολόγιο τό ποο λλαξαν ο Λατνοι, θεωρον τι ο ποφάσεις των καί ο Κανόνες πού ξέδωσαν σχύουν διαχρονικά γιά λες τίς ποχές καί ς κ τούτου ατοί ο ποοι τό 1924, λλαξαν τό μερολόγιο εναι ατομάτως καταδικασμένοι καί κπτωτοι πό τόν βαθμό των καί πό τήν κκλησία.  Ατό μως θά σχυε μόνο ν κήρυττον γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας κάποια αρεσι κατεγνωσμένη πό τν Συνόδων τν Πατέρων. Δηλαδή λόγ αρέσεως πίσκοπος καθίσταται ψευδεπίσκοπος καί ψευδοδιδάσκαλος, κπίπτει το ξιώματός του καί πρέπει ο κληρικοί καί ο λαϊκοί νά ποτειχισθον πό ατόν.  Δι’ λους  τούς λλους λόγους πρέπει Σύνοδος νά


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more



ποφασίσ τήν τιμωρία του καί ο λαϊκοί νά συμμορφωθον μέ ατήν τήν πόφασι.
 Στήν προκειμένη λοιπόν περίπτωσι ο Παλαιοημερολογίτες σχυρίζονται τι διά τήν λλαγή το μερολογίου σχύουν ο ποινές το κανόνος τς Συνόδου το 1593, τήν στιγμή πού κανόνας μιλε γιά τό Πασχάλιο καί μάλιστα παναλαμβάνει τόν πρτο κανόνα τς ν ντιοχεί Συνόδου, ποος ναφέρεται στόν ρο τς Α΄ Οκουμενικς Συνόδου διά τήν ορτή το Πάσχα. Σαφς λοιπόν ναφέρεται στούς Λατίνους ο ποοι καινοτόμησαν στό θέμα το Πασχαλίου.
λλά ν ποθέσουμε τι κανόνας τς Συνόδου ναφέρεται καί στό μερολόγιο, θά πρεπε, πέραν το τι ταν παραίτητο ατό νά ναφέρεται σαφς, νά στηρίζεται πόφασις σέ  λλες παλαιότερες ποφάσεις Συνόδων Οκουμενικν γκεκριμένων Τοπικν, ο ποες νά μιλοσαν διά θέματα μερολογίου καί δή το ουλιανο. πως δηλαδή γιά νά πορρίψη ν λόγ Σύνοδος τήν καινοτομία τν Λατίνων ες τήν ορτήν το Πάσχα, στηρίχθη  ες τόν Α΄ Κανόνα τς ν ντιοχεί Συνόδου, τσι γιά νά  πορρίψη τό μερολόγιο θά πρεπε νά στηριχθ σέ κάποιο νάλογο Κανόνα.  Διότι μόνο τσι Σύνοδος ποδεικνύει τι εναι συνέχεια τν γκεκριμένων Συνόδων καί ς κ τούτου κινεται στόν χρο τς ρθοδόξου Παραδόσεως.
     Τέτοια περίπτωσις, μως, σέ λο τό Πηδάλιο δέν πάρχει. ρα λοιπόν, ν ποθέσωμε, σύμφωνα μέ τούς Παλαιοημερολογίτες, τι Σύνοδος  διά το Η΄ Κανόνος της κατεδίκασε τό μερολόγιο, σημαίνει τι Σύνοδος ατή καινοτόμησε καί συνεπς  δέν εναι ρθόδοξος.  κτός βεβαίως ν τό πραξε ατό διά λόγους ποιμαντικούς, δηλαδή γιά νά πομακρυνθον ο ρθόδοξοι πό τούς Λατίνους. Ες ατήν μως τήν περίπτωσι καταδίκη το μερολογίου χει λλη ννοια καί πωσδήποτε Κανόνας ατός εναι χρονικός καί χι διαχρονικός. Ες λα ατά τά τοπα δηγούμεθα πάτερ ωσήφ, ν κολουθήσωμε τήν διδασκαλία τν Παλαιοημερολογιτν.
      χουμε μως καί λλα νά ναφέρωμε γιά τίς Συνόδους ατές το ΙΣΤ΄ αἰῶνος.  Κατ’ ρχάς πό τά κείμενα το Μελετίου Πηγ πού νέφερες σο διέφυγε νά ναφέρης (γιά νά βάλω κατά τό δή λεγόμενο καλό λογισμό) καί να χαρακτηριστικό κείμενο στό ποο Μελέτιος ναφέρεται σέ πιστολή του ποκλειστικά καί μόνο στό τι λλαγή το Πασχαλίου πό τούς Λατίνους ταν ατία τς πορρίψεως το μερολογίου καί τς συγκροτήσεως τν Συνόδων το ΙΣΤ΄ αἰῶνος.  Τό κείμενο ατό το Μελετίου εναι τό ξς: «Ο ον νατολικοί Πατέρες Σύνοδον ν Κωνσταντινουπόλει συγκροτήσαντες [ν τει 1583], τε πρτον ξεφωνήθη το Πάσχα παρά τς Ρωμαϊκς κκλησίας ξερευνηθεσα λεγομένη διόρθωσις, τόν νόντα γε τρόπον, τήν τν Πατέρων Παράδοσιν διωρίσατο κρατεν. πεδήμει δέ ν Κωνσταντινουπόλει οίδιμος πρην λεξανδρείας Σίλβεστρος μς το Θρόνου καταλιπών κυβερνήτας. κεθεν δέ ες μς ναζεύξας ξίωσε καί παρ’ μν περί τούτου τι γραφναι. πήρχομεν δέ μες καί πρίν ες Ρώμην πιστείλαντες, δεικνντες μέν γις χειν τελούμενον τό Πάσχα κατά τό τν Πατέρων Κανόνιον, παρακαλοντες δέ μή αξειν τάς τν κκλησιν διαφωνίας. πειδή δέ ντεπέστειλαν μέν κεθεν, ς οκ συνέτως διεσκέψαντο Ρωμαοι περί το Πάσχα, καί οον πόδειξιν ναντίρρητον, τό, οκ συνέτως σκέψαντο Ρωμαοι περί το Πάσχα προτείνοντες ρθς∙ δέ Γέρων, γραφον, ζήτει παρ’ μν τς ποθέσεως νδειξιν, πακούσαμεν εκότως καί Τόμον γράψαμεν λεξανδρινόν πωνυμίαν ες ντιδιαστολήν το κ Κωνσταντινουπόλεως περί τς ατς ποθέσεως συντεθέντος τόμου Συνοδικο» (Μελετίου Πηγ, πιστολαί, ΚΓ΄ περιοδ. «κκλησιαστικός Φάρος», τόμ. ΝΓ΄ 1971, ΙV, σελ. 611).
δ Μελέτιος πως βλέπεις στιάζει τό θέμα στό Πασχάλιο καί μόνο σ’ ατό, χωρίς τήν παραμικρή ναφορά στό μερολόγιο. ν τό πρόβλημα ταν λλαγή το μερολογίου θά πρεπε πωσδήποτε νά τό ναφέρη, διότι δ περιγράφει καί ξιστορε τίς ατίες καί τά γεγονότα πού τόν δήγησαν στήν σύνταξι το λεξανδρινο τόμου.
   να λλο ξιόλογο στοιχεο τό ποο πρέπει νά ναφερθ εναι τό τι καί πό τίς τρες ατές Συνόδους το ΙΣΤ΄ αἰῶνος δέν σώζονται καί δέν πάρχουν πρακτικά καί συνοδικές ποφάσεις, τά ποα νομάζονται τόμοι. φ’ σον ταν τόσο σημαντικές ο ποφάσεις ατές καί μάλιστα ποσκοποσαν στήν διαφύλαξι καί προστασία τν ρθοδόξων πό τήν παπική προπαγάνδα, θά πρεπε σο τό δυνατόν νά ποσταλον καί νά νακοινωθον ες τούς ρθοδόξους διά μέσου τν τοπικν κκλησιν καί δή τν πισκόπων. Διότι τί εδους προστασία παρέχεται ες τόν λαό, ποία νημέρωσις περί το κινδύνου καί κυρίως τί εδους μολογία εναι ατή, τν ν λόγ Συνόδων, ταν ο ποφάσεις των ποκρύπτονται καί ξαφανίζονται, τήν στιγμή πού χουμε πρακτικά καί ποφάσεις πό πολύ παλαιότερες Συνόδους καί μάλιστα ατά διεσώθησαν μέσα πό θυελώδεις κοσμοϊστορικές καταστάσεις, πως ο σταυροφορίες, ο τουρκικές καταλήψεις κλπ.
Τό τι δέν πάρχουν πρακτικά καί ποφάσεις τν Συνόδων ατν τό μαθαίνομε σήμερα πό Παλαιοημερολογίτικα περιοδικά (βλ. περιοδικό «ρθόδοξος νστασις καί Μαρτυρία, ερς Συνόδου τν νισταμένων, Δεκέμβριος 2011, σελ. 29). Ατά δέ πού μς διασώζει Δοσίθεος εροσολύμων στόν τόμο γάπης καί εδικά γδοος Κανόνας τς Συνόδου το 1593 μιλον ποκλειστικά καί μόνο διά τό Πασχάλιο, τό ποον λλαξαν ο Λατνοι.
Tό διο νομίζω πονοε καί Μελέτιος Πηγς  στήν εσαγωγική μιλία του στήν Σύνοδο το 1593, σύμφωνα πάντα μέ τόν Δοσίθεο εροσολύμων, ταν ναφέρει: «Μελέτιος μακαριώτατος λεξανδρείας επεν… Πρτον τοιγαρον, πειδή Θεο χάριτι κκλησία το Χριστο κατηρτισμένη πάρχουσα, καί κατά τς εσεβείας δόγματα, τελείαν εληφε κατάστασιν ν τος ρισθεσι καί τρανωθεσιν π’ ατο το σωτρος, διά τν ποστόλων καί Πατέρων γίων. Διεπρεψάντων νταθα, ν τε τ γί συνόδ τν Τριακοσίων δέκα καί κτώ θεοφόρων Πατέρων τν ν Νικαί καί τας καθεξς οκουμενικας ξ συνόδοις μέχρι τήν ζ΄ τς τό δεύτερον ν Νικαί συναθροισθείσης. σαύτως καί τας μεταξύ τν πτά οκουμενικν κατά διαφόρους καιρούς συναχθείσαις τοπικας τν ρθοδόξων συνόδοις. πειδή τοίνυν τό τέλειον εληφεν τν ρθοδόξων κκλησία, ο μόνον καί τά τς συγχύσεώς τε καί διαστάσεως» (Τόμος γάπης σελ. 542).
Δηλαδή δ Μελέτιος Πηγς μολογε τι κκλησία διά τν Οκουμενικν καί γκεκριμένων τοπικν Συνόδων λαβε τό τέλειον, χι μόνον κατά τά δόγματα λλά «καί κατά τήν εράν τν κκλησιαστικν πραγμάτων κατάστασιν». Φυσικά στίς Συνόδους πού ναφέρεται Μελέτιος οδέν χει επωθ περί μερολογίου, λλά μόνο περί Πασχαλίου. Συνεπς άν τό μερολόγιο θεωρηθ ς ναγκαον γιά τήν τν κκλησιαστικν πραγμάτων κατάστασιν, ατό σημαίνει τι ο Σύνοδοι πού μνημονεύει Μελέτιος δέν παρεχον τό τέλειον ες τήν κκλησία, λλά πεναντίας σαν λλιπέστατες καί μάλιστα σέ θέματα πίστεως.
     Τό διο κριβς πρέπει νά ναφερθ καί γιά τό Πηδάλιο τό ποον συνέταξε γ. Νικόδημος, διακόσια περίπου χρόνια μετά τίς τρες Συνόδους το ΙΣΤ΄ αἰῶνος. Ες τά  προλεγόμενα γιος μολογε τά ξς διά τό βιβλίο ατό: «Ατη βίβλος εναι μετά τάς γίας Γραφάς γία Γραφή, μετ τν Παλαιάν καί Καινήν διαθήκη, Διαθήκη. Τά μετά τά πρτα καί θεόπνευστα λόγια, δεύτερα καί θεόπνευστα λόγια. Ατη στί τά αώνια ρια, θεντο ο πατέρες μν, καί νόμοι ο πάρχοντες ες τόν αἰῶνα, καί πέρ πάντας τούς ξωτερικούς καί βασιλικούς νόμους τν Διγέρων, τν νστιτούτων, τν Κωδήκων, τν Νεαρν περέχοντες» σαγωγή Πηδαλίου σελ. ιστ΄).
δ βλέπομε τι γιος μολονότι προηγουμένως νέφερε τι ες τό τέλος το βιβλίου προσέθεσε τήν περί συνοικεσίων διδασκαλία ς ναγκαίαν, δέν ναφέρει τίποτε γιά τήν περί μερολογίων διδασκαλία καί εδικά γιά τίς Συνόδους το ΙΣΤ΄ αἰῶνος, ν καί το ριστος γνώστης λων τν κανονικν διατάξεων τς κκλησίας καί πιπλέον γνώριζε τά συγγράμματα το Δοσιθέου εροσολύμων, τά ποα συχνά στίς ποσημειώσεις πικαλεται. ρα λοιπόν καί τό Πηδάλιον εναι λλιπές, φ’ σον δέν ναφέρει σημαντικές ποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων, , τίς ποφάσεις ατές, γιος τίς θεώρησε κατώτερες πό τήν περί Συνοικεσίων διδασκαλία.
Τό σημαντικό πάντως πού ναφέρει γιος στήν ποσημείωσι το Ζ΄ ποστολικο κανόνος, τό ποο τεχνηέντως, πάτερ ωσήφ, παρέλειψες, εναι ατό πού καταρρίπτει τίς περί ελογημένων καί καταραμένων μερολογίων διδασκαλίες τν Παλαιοημερολογιτν καί λέγει τά ξς: «…Λέγει γάρ ν τ ατ λόγ ( γ. ωάννης Χρυσόστομος) τι τό νά νηστεύσ τινάς  καί τό νά κάμ Πάσχα ες τοτον τόν καιρόν, ες κενον, μετά τήν εκοστήν πρώτην το Μαρτίου, θετέον, ς κάμνομεν μες ο Γραικοί, μετά τήν νδεκάτην Μαρτίου, ς κάμνουσιν ο Λατνοι, τοτο δέν εναι γκλημα. Τό δέ νά σχίσ τινάς τήν κκλησίαν καί νά ντιστέκηται φιλονείκως, καί νά κάμν διχοστασίας καί διαιρέσεις, καί νά χωρίζ τόν αυτόν του πάντοτε πό τήν κοινήν σύνοδον τς κκλησίας, τοτο εναι μάρτημα συγχώρητον, καί κατηγορίας ξιον, καί πολλήν χει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν».
τσι νομίζω, στό πό τήν κρίσι σου κδοθέν βιβλίο μου, ρμήνευσα καί γώ τόν λόγο το γ. ωάννου το Χρυσοστόμου, χωρίς βεβαίως ς φειλε νά πικαλεσθ καί τήν μαρτυρία το γ. Νικοδήμου, ν σες τόν γ. ωάννη τόν Χρυσόστομο τόν ρμηνεύετε, πως φαίνεται, σύμφωνα μέ τίς νέες περί μερολογίων ντιλήψεις, ο ποες τοιουτοτρόπως καθίστανται καινοτομίες.
      Πρέπει πίσης νά ναφερθ τι τό λεγόμενο συγγίλιο το μοναχο ακώβου Νεοσκητιώτου, τό ποο φέρεται ς πόφασις τς Συνόδου το 1583 καί τό ποο ναθεματίζει τό νέο μηνολόγιο καί τό νεοφεύρετο Πασχάλιο, δη θεωρεται ς μία πλαστογράφησις κ μέρους το ν λόγ μοναχο καί πό τούς δίους τούς Παλαιοημερολογίτες (δε μελέτη ες τό τεχος το Δεκεμβρίου 2011 το περιοδικο «ρθόδοξος νστασις καί Μαρτυρία», κδοσις . Συνόδου νισταμένων).
      Στό διο πίσης περιοδικό πάρχει πολύ νδιαφέρουσα τοποθέτησις πό τούς δίους το Παλαιημερολογίτες, ο ποοι πικαλούμενοι καί τήν μαρτυρία το πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, δη ποδέχονται τι ο ποφάσεις τν Συνόδων το ΙΣΤ΄ αἰῶνος φορον ες τό Πασχάλιον, τό ποο λλαξαν ο Λατνοι καί χι  ες τό μερολόγιο τό ποο λλαξαν ο ρθόδοξοι.
πίσης ποδέχονται τι τό ζήτημα το μερολογίου πρώτη φορά μφανίζεται ες τήν στορία τς κκλησίας, τό ποο σημαίνει τι ποδέχονται ο διοι ο Παλαιοημερολογίτες, τι ο γιοι Πατέρες καί ο γκεκριμένες Σύνοδοι δέν σχολήθηκαν μέ τά μερολόγια, λλά τοποθέτησαν τό ορτολόγιο στό πικρατέστερο μερολόγιο τς ποχς των.
πίσης ο ν λόγ πατέρες ποδέχονται τι τό νέο μερολόγιο κατεδικάσθη ξ ατίας τς λλαγς το ορτολογίου.  Τό κείμενο ατό εναι τό ξς: «Οτως λλως ρθόδοξος νστασις καί ποτείχισις δέν ξαρτνται πό τό χαλκευμένο “Σιγγίλιον” το 1583, οτε κν πό τίς συνοδικές ποφάσεις το ΙΣΤ΄ α., διότι ν καί εναι ατές ξιοσέβαστες καί δηγητικές, δέν φορον μεσα τήν σύγχρονη μορφή το μερολογιακο Ζητήματος, φαρμοσθείσης τό 1924 ν μέρει τς παπικς καινοτομίας το Γρηγορίου ΙΓ΄, ν τό ρθόδοξο Πασχάλιο παρέμεινε θικτον. Ατή ν μέρει ποδοχή το Γρηγοριανο μερολογίου παιτε μία νέα εδική κρίσιν το ζητήματος πό Πανορθοδόξου Συνόδου, ς λίαν εστόχως πεστήριξε μολογητής εράρχης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης, +1955), κατακρίνων αστηρότατα τήν ποψι, τι δθεν “παρέλκει καί περιττεύει συγκρότησις Πανορθοδόξου Συνόδου Μεγάλης Τοπικς Συνόδου, διά τήν γκυρον καί τελεσίδικον καταδίκην τς μερολογιακς καινοτομίας”, “φοθεν) α Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593 κατεδίκασαν τό Γρηγοριανόν μερολόγιον”∙ Καινοτομία το 1924, φαρμόσασα “τό Γρηγοριανόν μερολόγιον μόνον διά τάς κινήτους ορτάς καί οχί διά τό Πάσχα, δι’ κυρίως κατεδικάσθη τό Γρηγοριανόν μερολόγιον, ς ντιπίπτον πρός τόν Ζ΄ ποστολικόν Κανόνα, ποτελε ζήτημα, περ πρώτη φοράν μφανίζεται ες τήν στορίαν τς ρθοδόξου κκλησίας.  Συνεπς σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου ο μόνον δέν περιττεύει, λλά καί πιβάλλεται, διά τήν κανονικήν καί γκυρον καταδίκην το ζητήματος τούτου”» (ρθόδοξος νστασις καί Μαρτυρία, Δεκέμβριος 2011, σελ. 32, κδοσις . Συνόδου νισταμένων).
      ν κατακλεδι, πάτερ ωσήφ, πρέπει νά ναφερθ καί τό ξς. Ο Παλαιοημερολογίτες ποδέχονται καί διδάσκουν τι Α΄ Οκουμενική Σύνοδος πέραν το τι θέσπισε τό Πασχάλιο  καί γενικς τίς κινητές ορτές, θέσπισε καί τό ουλιανό μερολόγιο, τό ποο ποχρεωτικς ες τό ξς πρεπε νά κολουθ κκλησία. Ατό μάλιστα ς γνωστόν τό θεωρον θέμα πίστεως καί σωτηρίας.  Σο νέφερα λοιπόν περιπτώσεις ες τό κδοθέν βιβλίο μου κατά τίς ποες ο γιοι πόστολοι, γ. ωάννης Χρυσόστομος, γ. Κύριλλος λεξανδρείας χρησιμοποιοσαν λλα μερολόγια. σύ στήν νστασί σου ες τό σημεο ατό, στήν σελίδα 31 τς μελέτης σου, δίδεις τήν ξς πάντησι:
«Σαθρόν εναι βεβαίως καί τό πιχείρημά του, τι ο Πατέρες χρησιμοποιοσαν κτός το ουλιανο καί τερα μερολόγια (σελ. 237), φέρων ς παράδειγμα τόν γιον Κύριλλον λεξανδρείας, ποος πευθυνόμενος πρός τούς Αγυπτιτας πρεσβυτέρους χρησιμοποίησεν τό ντόπιον τς Αγύπτου μερολόγιον. Σημασίαν πάντως χει χι χρσις διαφορετικν μερολογίων λλά συμφωνία τν ορτν, ς καί τό ορτολόγιον τς κκλησίας μας ρίζει».
Κατ’ ρχάς δέν ξηγες γιατί εναι σαθρόν τό πιχείρημα ατό, λλά τό βαπτίζεις «σαθρόν» προφανς πειδή δέν συμφωνε μέ τά σα διδάσκουν ο Παλαιοημερολογίτες. Στήν μηχανία σου δέ, καί συγχρόνως δυναμία σου νά ατιολογήσης τόν χαρακτηρισμό σου ατόν, ναφέρεις κάτι πολύ σωστό τό ποο μως καταρρίπτει πό μόνο του σα σχυρίζονται ο Παλαιοημερολογίτες περί ελογημένων καί καταραμένων μερολογίων: «Σημασίαν πάντως χει χι χρσις διαφορετικν μερολογίων λλά συμφωνία τν ορτν, ς καί τό ορτολόγιον τς κκλησίας μας ρίζει». Δηλαδή, πάτερ, τό μερολόγιο δέν χει καμμία σημασία γιά τήν κκλησία, λλά τό ορτολόγιο.
Γιατί λοιπόν ο Παλαιοημερολογίτες τό νήγαγον σέ θέμα πίστεως, ποτειχίσθηκαν γι’ ατό, διδάσκουν τι ποιος δέν τό κολουθε δέν σώζεται, δέν δέχονται καμμία κκλησιαστική πικοινωνία μέ ποιον δέν τό κολουθε, στω κι ν εναι ποτειχισμένος πό τούς Οκουμενιστές, δημιούργησαν γιά χάρι του σχίσματα πί σχισμάτων καί παρατάξεις κλπ. ν δέν χει σημασία χρσις διαφορετικν μερολογίων τότε καλς πραξαν τό 1924 Μελέτιος Μεταξάκης καί Χρυσόστομος Παπαδόπουλος πού τό λλαξαν, πλς θά πρεπε νά λλάξουν καί τό ορτολόγιο κατά τίς κίνητες ορτές, στε νά πάρχη πλήρης συμφωνία τν ορτν καί μέ τό παλαιό μερολόγιο, νά τό κολουθήσουν λες ο τοπικές κκλησίες, πότε οτε ατό θά χρειάζετο, διότι θά πήρχετο μόνη της συμφωνία.
   Τελειώνοντας θά σο παραθέσω καί κάποια λλα στοιχεα τά ποα καταδεικνύουν τι μετά τήν Α΄ Οκουμενική Σύνοδο ο Αγύπτιοι Πατέρες καί φυσικά καί λαός κολουθοσε τό Αγυπτιακό μερολόγιο.
       Κατ’ ρχάς Μ. θανάσιος ες τήν πιστολή του περί τν ν ριμίν καί Σελευκεί Συνόδων γράφει τά ξς: «Τά δέ ν Σελευκεί τ Τραλεί γενόμενα τατά στι. Μήν μέν ν κατά Ρωμαίους καλούμενος Σεπτέμβριος,κατά δέ τούς Αγυπτίους Θώθ καί κατά Μακεδόνας Γορπιαος καί μέρα ις΄ το μηνός κατ’ Αγυπτίους, ες ν συνέδραμον πάντες ο κληθέντες συνελθεν∙ σαν δέ κκε που ρξ΄» (ΕΠΕ 10,176). δ γιος τοποθετε τά γεγονότα τς Συνόδου τς Σελευκείας χρονικς ναφέροντας τρία μερολόγια, τήν δέ μέρα τς νάρξεως τς Συνόδου τήν ναφέρει κατά τό Αγυπτιακό μερολόγιο.
   Ες τήν 39η δέ ορταστική πιστολή του γιος ναφερόμενος ες τήν ορτή το Πάσχα λέγει τά ξς: «ν τούτ γάρ τ τύπ νν ορτάσωμεν καθώς πρέπει, “μή ν ζύμ παλαι μηδέ ν ζύμ κακίας καί πονηρίας, λλ’ ν ζύμοις ελικρινείας καί ληθείας», ρχόμενοι μέν τς γίας τεσσαρακοστς πό εκοστς καί πέμπτης το Μεχίρ, τς δέ γίας βδομάδος τς πρός τό γιον Πάσχα πό τς τελευταίας το Φαμενώθ, περαίνοντες δέ τήν γίαν νηστείαν τ πέμπτ το Φαρμοθι, κατά τό ερημένον πό το μακαρίου εαγγελιστο Μάρκου» (ΕΠΕ 10, 348).
δ πως βλέπομε λες τίς χρονολογίες τς κινητς ορτς το Πάσχα το τους ατο τίς ναφέρει γιος χρησιμοποιντας τό Αγυπτιακό μερολόγιο. φ’ σον μως πρόκειται γιά τήν ορτή το Πάσχα, ποία θεσπίσθη κατά τό ουλιανό μερολόγιο καί δεδομένου τι γιος το παρών κατά τήν Α΄ Οκουμενική Σύνοδο, πς χρησιμοποιε λλο μερολόγιο πό ατό πού θέσπισε Σύνοδος ατή; Ατό τό πρόβλημα πρέπει π. ωσήφ νά μς τό λύσετε καί χι πλς νά τό χαρακτηρίσετε ς «σαθρόν».
      Ο Αγύπτιοι, πίσης, στήν γραπτή διαμαρτυρία των πέρ το γ. θανασίου ες τό τέλος ναφέρουν τά ξς: «Τος μετά τήν πατείαν  ρβαιθίωνος καί Κολλιανο  τν λαμπροτάτων ποδειχθησομένοις πάτοιςΜεχίρ ιζ΄, τις στί τ πρό μις Φεβρουαρίου» (ΕΠΕ 9,380). Προφανς δ τήν χρονολόγησι κατά τό Αγυπτιακό μερολόγιο τήν μεταφέρουν καί ες τό ουλιανό πειδή πευθύνετο ες τούς Ρωμαίους ρχοντες καί πρεπε νά γίνη κατανοητή.
      Καί κάτι τελευταο τό ποο φορ στούς Αγυπτίους. Ες τόν βίο τς γ. Μαρίας τς Αγυπτίας, τόν ποον συνέγραψε γ. Σωφρόνιος εροσολύμων διαβάζομε τι δια σία Μαρία γραψε τήν μερομηνία τς κοιμήσεώς της διά νά τό πληροφορηθ γ. Ζωσιμς χρησιμοποιντας πάλι τό δικό της Αγυπτιακό μερολόγιο. ναφέρει τά ξς φηγηματικά γ. Σωφρόνιος ταν γ. Ζωσιμς εδε νεκρή τήν γία:
«Δακρύσας ον φ’ κανόν, καί ψαλμούς επών τ καιρ καί τ πράγματι πρεπόντως, ποίησεν εχήν πιτάφιον, καί φησίν ν αυτρα θάψαι προσήκει τς σίας τό λείψανον; ρα μή καί τοτο παρέσκει τ σί γιγνόμενον; καί τατα λέγων, ρ πρός τ κεφαλ ατς κτετυπωμένην γραφήν ν τ γ, δι’ ς τατα γέγραπτο∙ Θάψον, ββ Ζωσιμ, ν τούτ τ τόπ τς ταπεινς Μαρίας τό λείψανον, πόδος τόν χον τ χοΐ, πέρ μο διά παντός πρός τόν Κύριον προσευχόμενος, τελειωθείσης, μηνί Φαρμουθί[κατ’ Αγυπτίους, ς στι κατά ωμαίους πρίλιος], ν ατ δέ τ νυκτί το πάθους το σωτηρίου, μετά τήν το θείου καί μυστικο δείπνου μετάληψιν. Τατα τοίνυν ναγνούς γέρων τά γράμματα, χάρη τι τό νομα τς σίας μεμάθηκεν∙ πέγνω δέ τι μα τν θείων μυστηρίων πί το ορδάνου μετέβαλεν, εθύς ν τ τόπ γέγονεν, ν τετελείωται∙ καί νπερ δευσεν δόν Ζωσιμς διά εκοσι μερν κοπιν, ες μίαν ραν Μαρίαν διέδραμεν, καί εθύς πρός Θεόν ξεδήμησεν» (ΡG 87Γ,3724 Β). διασάφησις ντός εσαγωγικν περί το ποιός εναι μήνας τν Αγυπτίων «Φαρμουθί», εναι φυσικά το βιογράφου προκειμένου νά γίνη κατανοητός καί δι’ ατό τό θέτει ντός εσαγωγικν.
   Βλέπομε λοιπόν, πάτερ ωσήφ, τι μετά τήν Α΄ Οκουμενική Σύνοδο καί ν κατά τήν γνώμη τν Παλαιοημερολογιτν θεσπίσθη τό ουλιανό μερολόγιο, ο Αγύπτιοι φωστρες τς Οκουμένης καί λος λαός συνέχιζε πί πολλούς αἰῶνες νά κολουθ τό δικό τους Αγυπτιακό μερολόγιο. Γιατί ραγε νά συμβαίνη ατό, τήν στιγμή κατά τήν ποία, σύμφωνα πάντα μέ τούς Παλαιοημερολογίτες, τό μερολόγιο εναι θέμα σωτηρίας;
        Συνεπς συμβαίνουν δύο τινά,  δηλαδή ο γιοι ατοί σφαλλαν σέ βασικά σημεα τς πίστεως, ο Παλαιοημερολογίτες ξετράπησαν τς εθείας δο καί ντως εναι χρονολάτρες. Ελικρινά θά θέλαμε τήν ποψί σου πί το θέματος.
   Πρίν λοκληρώσω τίς σκέψεις μου, θά θελα νά πισημάνω, π. ωσήφ, καί να λλο θέμα, τό ποο χει σχέσι μέ τό τυπικό τς κκλησίας ες τό ποο φαίνεται τι πάρχει λυτο πρόβλημα ες τό Παλαιό μερολόγιο, ν ες τό νέο τό πρόβλημα ατό δέν φίσταται.  Πρόκειται γιά τίς ορτέςτο Εαγγελισμο τς Θεοτόκου καί τς παπαντς το Σωτρος. Εναικατ’ ρχάς γνωστόν τι ο ορτές ατές δέν μετατίθενται ξαιτίας το τιδεικνύεται δι’ ατν  πραγματικότης τς νανθρωπίσεως το Κυρίου καίκαταπολεμεται  αρεσις το δοκιτισμο, δηλαδή τς κατά φαντασία καίκατά τό φαινόμενο νανθρωπίσεως. ν δηλαδή λλες μεγάλες ορτέςμετετέθησαν πειδή δέν προσηρμόζοντο ες τό τυπικό τς κκλησίας, πως ορτή τς Μεταμορφώσεως το Σωτρος  ποία χρονικς πρεπε νάορτάζεται τήν μεγάλη Σαρακοστή,  ορτή τς μνήμης το γ. ωάννουτο Χρυσοστόμου,  ποία συνέπιπτε μέ τήν μέρα τς ψώσεως τοΤιμίου Σταυρο κλπ., ο δύο ατές μεγάλες δεσποτικές ορτές πρέπει νάορτάζωνται ατήν τήν μερομηνία, διότι δεικνύεται, διά μέν τοΕαγγελισμο,  ννεαμηνιαία κύησις κατά τούς φυσικούς νόμους, καί διάτς παπαντς,  τεσσακονθήμερος, κατά τόν Μωσαϊκό νόμο, πό τςκυήσεως παρουσία ες τόν ναό.  Δηλαδή καί ο δύο ατές ορτές ποδεικνύουν τήν πραγματική νανθρώπησι το Χριστο.
      Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό Παλαιό μερολόγιο μέν ορτή το παπαντς δύναται νά συμπέση μέ τήν Καθαρά Δευτέρα δέ ορτή το Εαγγελισμο μέ τήν Μεγάλη βδομάδα καί κόμη καί μετά τό Πάσχα, μέχρι τήν Τετάρτη τς Διακαινησίμου. ταν λοιπόν τύχ ορτή τς παπαντς τήν Καθαρά Δευτέρα πάρχει σύγχυσις ες τό τυπικόν, διότι τά φαιδρά καί χαρμόσυνα μέ τά πένθιμα συνεορτάζονται, πί πλέον δέ καταλιμπάνονται τά μεθέορτα, φ’ σον ορτή ποδίδεται τήν δια μέρα, τό Μεγ. πόδειπνο μέ τόν Μεγ. Κανόνα το γ. νδρέου καί καταλύεται νηστεία καί τό λεγόμενο τριήμερο, μιά καί γίνεται κατάλυσις ες τιμήν τς δεσποτικς ορτς.  Διά τήν τυπική δέ διάταξι τς κολουθίας, ταν ορτή τς παπαντς συμπέση Καθαρά Δευτέρα φαίνεται τι πρχε διχογνωμία, διότι τό τυπικόν τς Μεγάλης το Χριστο κκλησίας  γράφει, ταν ναφέρεται ες ατήν τήν περίπτωσι: «Ατη στίν γνώμη τν οιδίμων Πατριαρχν Κωνσταντίου το Βυζαντίου καί Γρηγορίου το ΣΤ΄». Δεδομένου δέ τι ατοί ο Πατριάρχαι πατριάρχευσαν μετά τό 1830, καθίσταται μφανές τι μέχρι τότε πρχες σύγχυσις ς πρός τήν διάταξι τς κολουθίας. Τά δέ γιορείτικα τυπικά χουν μεγάλες διαφορές πό ατό τς Κων/πόλεως ς πρός τήν διάταξιν τς κολουθίας ες τήν περίπτωσιν ατήν.
     Μεγαλύτερο μως συγκρίτως εναι τό πρόβλημα τς ορτς το Εαγγελισμο ταν συμπέση τήν Μεγ. βδομάδα καί δή τήν Μεγ. Παρασκευή. Τότε τά χαρμόσυνα μέ τά πένθιμα συνάδονται στόν μέγιστο βαθμό καί πωσδήποτε πισκιάζει μία ορτή τήν λλη. Εναι δέ τέτοια φύσις τς κολουθίας τν γ. Παθν, στε νά μή χωράη καμμία πρόσμιξις καί συνεορτασμός. Νά συλλογισθομε δέ τι σύμφωνα μέ τό τυπικό τς Μονς Διονυσίου το γ. ρους, τά εαγγέλια πού ναγιγνώσκονται γίνονται δέκα τρία, διότι παρεμβάλλεται μετά τό κτο εαγγέλιο τν παθν τό εαγγέλιο τς ορτς το ρθρου το Εαγγελισμο.  Νά φήσωμε δέ τίς παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων κλπ. τά ποα παρεμβάλλονται λόγ καί τς θνικς ορτς, καθόσον λα ατά γίνονται τήν ρα πού διαβάζονται ο Μεγάλες ρες καί ποκαθήλωσις.
Βλέποντας λοιπόν λες ατές τίς δυσκολίες πού δημιουργονται ες ατήν τήν περίπτωσι Μεγάλη το Χριστο κκλησία λλαξε τό τυπικό, πολύ πρίν τήν λλαγή το μερολογίου καί ταν ορτή το Εαγγελισμο συμπέση τήν Μεγ. Παρασκευή τό Μεγ. Σάββατο, τήν μεταθέτει καί τήν ορτάζει τήν Κυριακή το Πάσχα. Ατό στό τυπικό τς Μεγάλης το Χριστο κκλησίας ναφέρεται ς ξς:
«Περί τν ατιν, δι’ ς μετατίθεται ορτή το Εαγγελισμο ες τήν μέρα το Πάσχα. γία το Χριστο Μ. κκλησία πό νός αἰῶνος καί ντεθεν, παρά Πατριαρχν καί ρχιερέων ς παρελάβομεν, κατιδοσα τήν διαφωνίαν καί σύγχυσιν τήν συμβαίνουσαν νά πάσας τάς ν πόλεσι καί κώμαις κκλησίας, μέριμναν καί περί τς το Εαγγελισμο μεγάλης πανηγύρεως νελάβετο.  Καί δή, πρός πασιν τς δοκούσης νωμαλίας, μάλιστα ν τας το πλο λαο κοας το μή κατά βάθος τά το Πνεύματος ννοοντος, διετάξατο τήν τς ορτς μετάθεσιν, άν τύχ ν τας δυσί πενθίμοις ταύταις μέραις, ες τήν κυριώνυμον το Πάσχα μέραν∙ να τά χαρμόσυνα τος χαρμοσύνοις συνδωνται καί συμμελδνται, οκονομικς ποκλείουσα τήν νάμιξιν τν φαιδρν μετά τν πενθίμων, καί να μή συμφωνία δεικνύηται μεταξύ το “Σήμερον κρεμται πί ξύλου” καί το “Σήμερον χαρς Εαγγέλια”, καί το “Δακρυρρόους θρήνους πί σέ γνή” μετά το Γαβριήλ τ Παρθέν τό Εαγγέλιον”.  Τατα δέ, ς ερηται, διά τάς ν πόλεσι καί κώμαις μόνον κκλησίας, τν μοναστηριακν Τυπικν μεταβλήτων, νεπάφων καί μετακινήτων διαμενόντων διά τε τό πρός τούς ρχαίους Κτήτορας ατν καί Πατέρας σέβας, καί διά τό διάφορον το μοναχικο πολιτεύματος καί  τς ψηλοτέρας διαγωγς» (σελ. 234).
    Βεβαίως τά μοναστήρια, καί εδικά τό γ. ρος, δέν κάνουν μετάθεσι τς ορτς, πότε χομε ατό πού κατά κόρον πικαλονται ο παλαιοημερολογίτες, δηλαδή λειτουργική σύγχυσι τν ορτν, ες τρόπον στε λλοτε νά ορτάζη τόν Εαγγελισμό νας καί λλοτε λλος. χομε δέ καί κατάλυσι τς νηστείας λόγ τς ορτς το Εαγγελισμο, τό ποον μως δέν ταιριάζει γιά τήν Μεγ. Παρασκευή.
   λα ατά τά λειτουργικά προβλήματα τά ποα πάρχουν ες τό Παλαιό μερολόγιο ατομάτως λύονται ες τό Νέο, διότι κατ’ ατό, οτε ορτή τς παπαντς συμπίπτει μέ τήν Καθαρά Δευτέρα, οτε πολύ περισσότερο ορτή το Εαγγελισμο συμπίπτει κατά τήν Μεγάλη βδομάδα. Εναι δέ ενόητο διατί δέν ναφέρονται ο Παλαιοημερολογίτες ες ατά τά λειτουργικά προβλήματα τά ποα δημιουργονται ες τό Παλαιό μερολόγιο, λλά πεναντίας σέ σα δημιουργε τό Νέο, πως τήν λάττωσι τς νηστείας τν γ. ποστόλων κλπ. Ατό ποδεικνύει τήν μπαθ καί μονόπλευρη θεώρησι τν πραγμάτων καί τήν προσκόλλησι σέ πράγματα δευτερεύοντα τά ποα τά νηγάγαμε σέ θέματα πίστεως καί σωτηρίας.
     Τελειώνοντας θέλω νά ναφέρω τι μπορε νά γίνη γόνιμος καί ποικοδομητικός διάλογος πί το θέματος, δεδομένης τς γαθς προαιρέσεως μφοτέρων τν μερν. Δι’ ατό σέ παρακαλ νά σχολιάσης τά γραφόμενά μου δημοσίως καί νά θέσης οασδήποτε ρωτήσεις. τσι θά φεληθον καί σοι νδιαφέρονται δι’ ατό τό θέμα. σα γραψα θά τά ποστείλω καί στόν π. Νικόλαο Δημαρ, διότι δημοσίευσε σέ πρόσφατο τεχος το περιοδικο του «Κολλυβδες» κάποιους σχετικούς, μέ τό κδοθέν βιβλίο μου, σχολιασμούς σου. σως καί κενος σχολιάσει τά γραφόμενά μου πρός σένα, παρ’ τι σέ πρόσφατη λληλογραφία μας δειξε τι ρέσκεται στόν μονόλογο καί χι στόν διάλογο. ν πάλι σέ κάτι βασικό πό τά γραφόμενα τά δικά σου δέν πάντησα, μπορες νά μο τό πισημάνης.
      Σέ χαιρετ μέ τήν ν Κυρί γάπ, ατούμενος τίς πέρ τς σωτηρίας μου εχές σου καί ζητ συγνώμη ν κάπου στήν μελέτη σου δέν σέ κατενόησα καί σέ παρεξήγησα.
                                            ερομόναχος 

                                   Εθύμιος Τρικανηνς


http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου