Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Τι άλλο εντός μου δύναται να εύρη και να γνωρίση Θεόν εν τω Χριστώ, αν όχι η πίστις; Είναι απείρως αληθής ο λόγος του αγίου Αθανασίου, ότι δια την έρευναν των Αγίων Γραφών και την αληθινήν Χριστογνωσίαν «Χρεία βίου καλού και ψυχής καθαράς και της κατά Χριστόν αρετής και της καθαράς διανοίας και της προς τους αγίους του βίου μιμήσεως (περί ενανθρωπήσεως του Λόγου, 57). Ως βλασφημίαν κατά του Αγίου Πνεύματος θεωρεί ο άγιος Αθανάσιος την άρνησιν της Θεότητος του Χριστού και το ασεβείν περί την Θείαν ουσίαν Του (επιστολή προς Σεραπίωνα IV, 12 κ. εξ.).                                                                                                           Το να θέλη κανείς με τον αμαρτοποιημένον νουν του να γνωρίση τον Θεόν, να Τον εξηγήση, τούτο αποτελεί έργον μιας εκπορνευμένης συνειδήσεως. Τούτο γνωρίζουν καλώς οι Άγιοι Πατέρες και η Αγία του Χριστού Εκκλησία, και δια τούτο αποκόπτει τον Άρειον ως νοσούν μέλος: «Νοθεύσας Άρειος φρενί αγνώμονι την ορθόδοξον πίστιν ταις πατρικαίς ψήφοις εξωστράκισται της Εκκλησίας, σεσηπός ώσπερ μέλος, ο δυσώνυμος» (Κυριακή των Πατέρων, κανών ωδή 4). Οι δε Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι δια των αρετών του Αγίου Πνεύματος μετεμόρφωσαν τον νουν των και τον ήνωσαν δια της χάριτος με τον καθολικόν και άγιον νουν της Εκκλησίας του Χριστού, έγιναν «σάλπιγγες του Πνεύματος», δια των οποίων το Άγιον Πνεύμα φθέγγεται «το μυστήριον της Θεολογίας» (αυτόθι, Δοξαστικόν εις τους Αίνους), το μυστήριον της Υποστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού.                                                                                                                                                                   

Συνεχίζεται.