Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Ο  Θεάνθρωπος εξ ίσου πραγματικώς έδειξε και τον Θεόν εν τη τελειότητί Του και τον άνθρωπον εν τη τελειότητί του. Όταν εξετάσωμεν αμερολήπτως την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους, πρέπει να ομολογήσωμεν ότι εις το γένος των ανθρώπων δεν υπάρχει καλύτερος άνθρωπος από τον Ιησούν. Τούτο δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε καλύτερος Θεός από τον Ιησούν. Διότι ο Ιησούς μόνον ως Θεάνθρωπος ήτο και είναι ο καλύτερος άνθρωπος, δηλ. άνθρωπος άνευ αμαρτίας, άνευ του κακού. Και μόνον ως τοιούτος, δηλ. ως Μόνος Αναμάρτητος, ηδύνατο ο Χριστός να ερωτήση αφόβως τους μεγαλυτέρους εχθρούς Του: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάνν. 8, 46). Και ουδείς εξ αυτών ηδυνήθη να αποδείξη οιανδήποτε αμαρτίαν εις Αυτόν. Ο άνθρωπος λοιπόν άνευ αμαρτίας είναι ταυτοχρόνως και ο ιδανικώτατος και ο πραγματικώτατος άνθρωπος, διότι μόνον ως τοιούτος είναι αληθώς τέλειος, αθάνατος και αιώνιος.                                                              

Δια της Ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου εισήλθεν εις την ανθρωπίνην φύσιν η υπερτελεία Θεία Σοφία, η υπερτελεία Θεία Λογική, ο υπερτέλειος Θείος Νους. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο» (Ιωάνν. 1, 14), τούτο σημαίνει: πάσαι αι υπερβατικαί θείαι αξίαι εισέδυσαν και ηνώθησαν εσωτερικώς (έγιναν immanent) με την ανθρωπίνην φύσιν, διότι είναι συγγενείς προς την ουσίαν της θεοειδούς ανθρωπίνης ψυχής. Όλαι αυταί αι θείαι αξίαι, σαρκωθείσαι εις τον άνθρωπον, ενώνονται τελικώς εις μίαν υπέρμετρον και ανυπέρβλητον αξίαν: εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν. Δια τούτο ο Θεάνθρωπος είναι η πρώτη, η μεγίστη, η βασικωτάτη και η εσχάτη αξία εις τον ανθρώπινον κόσμον. Διότι τίποτε δεν είναι περισσότερον ανθρώπινον από τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος προσωποποιεί εν Εαυτώ την πλέον ιδανικήν τελειότητα παντός του αληθώς ανθρωπίνου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ως Θεάνθρωπος Αυτός είναι η τελειοτάτη σύνθεσις του θείου και του ανθρωπίνου, του εδώ και του επέκεινα, του φυσικού και του υπερφυσικού, του ενδοκοσμικού και του μεταφυσικού, του πραγματικού και του ιδανικού. Εν Αυτώ ως εν τω Θεανθρώπω επραγματοποιήθη κατά τρόπον πραγματικώτατον και διεφυλάχθη η ισορροπία μεταξύ του θείου και του ανθρωπίνου, διεσώθη δε ταυτοχρόνως η αυτονομία και του ανθρωπίνου και του θείου.  

  Συνεχίζεται.