Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Το ανθρώπινον πνεύμα αδιακόπως ποθεί την άπειρον γνώσιν, την άπειρον ζωήν, την άπειρον ύπαρξιν. Και δια μέσου όλων αυτών εν μόνον επιδιώκει: να νικήση το πρόσκαιρον, το πεπερασμένον, το περιωρισμένον, και να καταστήση δυνατόν και εξασφαλίση το αιώνιον, το άπειρον και απεριόριστον. Εις όλας τας κουλτούρας και τους πολιτισμούς όλοι οι κόποι του ανθρωπίνου πνεύματος, εις το τέλος, συγκεντρούνται εις μίαν γιγαντιαίαν προσπάθειαν: να ηττηθή ο θάνατος και η θνητότης και να εξασφαλισθή η αθανασία και η αιωνία ζωή, να εξασφαλισθή οπωσδήποτε.                                                                         

Αλλά δεν μας παροτρύνουν άρά γε τα πάντα να θέσωμεν την ερώτησιν: πόθεν εις το πνεύμα του ανθρώπου αυτή η νοσταλγία και η φορά προς το άπειρον εις όλας τας κατευθύνσεις; Τι είναι εκείνο το οποίον ωθεί την ανθρωπίνην σκέψιν από πρόβλημα εις πρόβλημα και από απεραντοσύνην εις απεραντοσύνην; Εάν αυτός ο πόθος δια το άπειρον επιβάλλεται έξωθεν εις τους αδυνάτους ανθρώπους, πως τότε ευρίσκεται ούτος και εις τους πλέον ανεξαρτήτους των φιλοσόφων; Εις τούτους μάλιστα έχει αναπτυχθή ούτος εις πολυσύνθετον προβληματολογίαν. Πάντα ταύτα αποδεικνύουν ότι ο πόθος δια το άπειρον ευρίσκεται εις αυτήν ταύτην την φύσιν του ανθρωπίνου πνεύματος. Η φύσις αυτής ταύτης της γνώσεως τείνει προς την άπειρον γνώσιν, η φύσις αυτής ταύτης της αισθήσεως τείνει προς την άπειρον αίσθησιν, η φύσις αυτής ταύτης της ζωής τείνει προς την άπειρον ζωήν. Όλον το πνεύμα του ανθρώπου και δια της γνώσεως και δια της αισθήσεως και δια της θελήσεως και δια της ζωής θέλει να είναι άπειρον, δηλαδή να είναι αθάνατον. Η δίψα του απείρου, η δίψα δια την αθανασίαν, είναι η παμπαλαία, η μεταφυσική δίψα του ανθρωπίνου πνεύματος. Αυτή ωθούσε το πνεύμα του ανθρώπου προς το άπειρον δια των πολυαρίθμων θρησκειών, φιλοσοφιών, επιστημών, αγώνων και αγωνιών. Με μίαν λέξιν: το ανθρώπινον πνεύμα θέλει την αθανασίαν, την θέλει καθ΄ οιονδήποτε τρόπον και υπό οιανδήποτε μορφήν.  

    Συνεχίζεται.