Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η φανέρωσις του Θεανθρώπου Χριστού εις τον κόσμον των ανθρωπίνων πραγματικοτήτων, δεν αποτελεί κάτι το απροσδόκητον δια την ανθρωπίνην φύσιν, ούτε από οντολογικής ούτε από ψυχολογικής ούτε από ιστορικής απόψεως. Τουναντίον, η εμφάνισις αύτη έχει ικανοποιήσει τους βασικούς πόθους και τας ουσιώδεις ανάγκας του ανθρωπίνου είναι: τας δίψας και ανάγκας δια την θείαν τελειότητα και δια την αιωνίαν ζωήν. Ο Θεάνθρωπος δεν είναι κάτι το μη φυσικόν και μη αναγκαίον εις τον άνθρωπον, αλλά τουναντίον είναι ο πάντων αναγκαιότερος, είναι τόσον αναγκαίος, ώστε ο ίδιος ο παναληθής Θεός και Κύριος Ιησούς να δηλώση ότι Αυτός είναι το «εν ου εστι χρεία» (Λουκ. 10, 42). Διατί;  Διότι Αυτός έλυσε το πρόβλημα του Θεού και του ανθρώπου κατά τρόπον τελειότατον, φυσικώτατον, λογικώτατον και τελεολογικώτατον. Πως;  Φανερώνων εν Εαυτώ εις ημάς κατά τρόπον πραγματικώτατον, σωματικώς πραγματικόν, τον Θεόν, ο Οποίος είναι η απόλυτος Αλήθεια, το απόλυτον Αγαθόν, η απόλυτος Δικαιοσύνη, η απόλυτος Αγάπη, η απόλυτος Σοφία, εν τη τελεία ενώσει μετά του ανθρώπου, και φανερώνων ταυτοχρόνως εν Εαυτώ εις ημάς και τον άνθρωπον εν τη αναμαρτησία, τη αθανασία και τη τελειότητί του.     

    Συνεχίζεται.