Το Ερώτημα
66) Ο μόνος σκοπός της διατυπώσεως των
δογμάτων από Οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους ήτο και είναι η διαφύλαξις των
πιστών εντός της θεραπευτικής αυτής αγωγής, της καθάρσεως και του φωτισμού της
καρδίας και του δοξασμού/θεώσεως και από κομπογιαννίτες μη ορθοδόξους και
τυπικά ορθοδόξους ιατρούς. Τούτο επειδή "πάντες γαρ ήμαρτον και
υστερούνται της δόξης του Θεού..." (Ρωμ. 3:23). Αι διατυπώσεις των
δογμάτων ουδεμίαν σχέσιν έχουν με θεολογικόν ή φιλοσοφικόν στοχασμόν. Η
αρώστεια του ανθρώπου συνίσταται εις τον σκοτασμόν του πνεύματος εις την
καρδίαν που αρχίζει να θεραπεύεται με την αδιάλειπτον προσευχήν, και όχι με
στοχασμούς θεολογικο-φιλοσοφικούς. Τούτο διότι ουδεμία ομοιότης υπάρχει μεταξύ
του ακτίστου Θεού και των κτισμάτων Του και επομένως "Θεόν φράσαι
αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον" όπως δογματίζουν οι προφήται, οι
απόστολοι και οι πατέρες κατά το ρητόν του Γρηγορίου του Θεολόγου. Δια τούτο οι
περί Θεού και ανθρώπου στοχασμοί του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων
Σχολαστικών, βάσει της analogia entis και της analogia fidei, είναι παντελώς ξένοι προς την Βιβιλικήν και
Πατερικήν παράδοσιν. Σήμερον θεωρούνται μάλιστα ως γνωρίσματα νοητικώς
καθυστερουμένων τινων θρησκολήπτων.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου