Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

στ΄. Ὁ φόβος μήπως καταλήξωμε ὡσάν τίς παρατάξεις καί τά σχίσματα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.

Αὐτό τό ἐπιχείρημα ἔχει μία εὐλογοφάνεια, διότι ὄντως τό λεγόμενο Παλαιό Ἡμερολόγιο, ὅπως σήμερα παρουσιάζεται μέ τίς ἐσωτερικές του διαιρέσεις καί τά σχίσματα καί ὅλα τά ἄλλα του προβλήματα, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποτελῆ πρότυπον ὀρθῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποτειχίσεως. Δέν παύει ὅμως καί αὐτό τό ἐπιχείρημα νά ἀποτελῆ μία ἔξυπνη, πλήν ὅμως πρόχειρη, προφασιολογία διά τούς ἑξῆς λόγους:

1. Τά σχίσματα ὄντως τά φοβούμεθα, ἐφ’ ὅσον εἴμεθα σέ ὀρθόδοξο ἔδαφος, ἔχουμε δηλαδή ἑνότητα πίστεως, Ὀρθοδοξία, ὀρθοπραξία καί δέν μᾶς κατατρώγει ἡ αἵρεσις. Τήν στιγμή, ὅμως κατά τήν ὁποία ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει διαβρώσει τά πάντα, ὅταν ἐμεῖς φοβούμεθα τά σχίσματα, εἶναι σάν νά ἐνδιαφερώμεθα π.χ. νά μήν μᾶς κατασπαράξη ὁ λύκος, ἐνῶ ἤδη εὑρισκόμεθα στό στόμα τοῦ λέοντος.

2. Ἐφ’ ὅσον φοβούμεθα ὄντως τά σχίσματα θά ἔπρεπε νά προσέξωμε ἰδιαιτέρως εἰς τό νά κάνωμε σωστή ἀποτείχισι, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτή πού διδάσκει ἡ διαχρονική Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Φοβούμενοι ὅμως τά σχίσματα καί συγχρόνως παραμένοντας εἰς τήν αἵρεσι, δέν προστατευόμεθα ἀπό τό κακό, ἀλλά περιπίπτομε σέ μεγαλύτερο.

3. Μέ τό νά προτάσσωμε ὡς δικαιολογία τά σχίσματα διά τήν ἐπ’ ἀόριστον ἀναβολή τῆς ἀποτειχίσεως, ἐνῶ συγχρόνως εὑρισκόμεθα ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μέ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν κάνομε τίποτε ἄλλο ἀπό αὐτό πού διδάσκουν οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί προτάσσουν τήν Ἀποστολική διαδοχή εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Τό σχίσμα καί ἡ αἵρεσις ἔχει τήν ἴδια θέσι, σειρά καί σχέσι τήν ὁποία ἔχει καί ἡ Ἀποστολική διαδοχή καί ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Καί τό μέν σχίσμα προσβάλλει τήν Ἀποστολική διαδοχή, μέ τό νά μήν ἀναγνωρίση κάποιος κληρικός τόν ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο καί νά κάνη παρασυναγωγή. Ἡ αἵρεσις δέ προσβάλλει τήν Ὀρθόδοξο πίστι καί ὡς ἐκ τούτου μᾶς χωρίζει αὐτομάτως ἀπό τόν Θεό. Καί ὑπάρχουν μέν στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί ἐπαινετά σχίσματα, ὅπως αὐτό τό λεγόμενο τῶν Ἰωαννιτῶν, τό ὁποῖο ἐπαινεῖ ὑπερβαλλόντως ἀπότήν ἐξορία ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί κατατάσσει τούς ἀκολουθούντας αὐτό καί χωρισμένους ἀπό τόν διάδοχό του Πατριάρχη Ἀρσάκιο μεταξύ τῶν ἁγίων καί ὁμολογητῶν ὑπάρχουν δέ καί ἄλλα τά ὁποῖα θά τά κρίνη ὁ Θεός ὡς πρός τήν προαίρεσι αὐτῶν πού τά ἔκαναν, ὅπως τό λεγόμενο Ἀντιοχειανό σχίσμα, τῶν Ἀρσενιατῶν, τό μεταξύ τῶν ἁγίων Ἰγνατίου καί Φωτίου, κλπ. Καμμία ὅμως αἵρεσις δέν ἐπαινέθηκε ποτέ, οὔτε κάποιος ἅγιος εἶπε κάτι λιγότερο ἤ ἠπιότερο ἀπό τό ὅτι ἡ ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως σέ χωρίζει αἰωνίως ἀπό τόν Θεό.

4. Τέλος τό ὅτι φοβούμεθα τά σχίσματα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ἐνῶ εὑρισκόμεθα ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μέ τήν αἵρεσι, ἀποδεικνύει τόν μινιμαλισμό πού ἀποδίδομε στήν αἵρεσι, τήν ἔλλειψι θεολογικῆς καταρτίσεως, τήν ἔλλειψι διαθέσεως γιά θυσία καί τήν συμπόρευσι στήν πανθρησκεία της Νέας Ἐποχῆς.

Συνεχίζεται.