2) Αι Σύνοδοι ως Εταιρείαι Ψυχιατρικών
Κλινικών
Οφείλομεν να έχωμεν σαφή
εικόνα των πλαισίων εντός των οποίων και η Εκκλησία και το Κράτος είδον την
συμβολήν των θεουμένων εις την θεραπείαν της νόσου της ανθρωπίνης
προσωπικότητος και εις την τελειοποίησίν της, δια να κατανοήσωμεν τόσον την
αποστολήν των συνόδων, όσον και τον λόγον, δια τον οποίον η Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία τας ενεσωμάτωσε εις το διοικητικόν της δίκαιον. Ούτε η Εκκλησία,
ούτε το Κράτος είδον την αποστολήν της Εκκλησίας ως απλήν άφεσιν αμαρτιών των
πιστών δια την μετά θάνατον είσοδόν των εις τον παράδεισον. Τούτο θα ισοδυνάμη
με ιατρικήν συγχώρησιν των νόσων των ασθενών δια την μετά θάνατον θεραπείαν
των. Και η Εκκλησία και το Κράτος εγνώριζον καλώς ότι η άφεσις αμαρτιών ήτο
μόνον η αρχή της θεραπείας της αναζητούσης την ευδαιμονίαν νόσου της ανθρωπότητος.
Η θεραπεία αυτή ήρχιζεν με την κάθαρσιν της καρδίας, έφθανεν εις την
αποκατάστασιν της καρδίας εις την φυσικήν της κατάστασιν του φωτισμού και
ετελειοποιείτο ο όλος άνθρωπος εις την υπέρ φύσιν καταστασιν του δοξασμού,
δηλαδή της θεώσεως. Το αποτέλεσμα της θεραπείας και της τελειώσεως ταύτης δεν
ήτο μόνον η κατάλληλος προετοιμασία δια την μετά τον σωματικόν θάνατον ζωήν,
αλλά και η μεταμόρφωσις της κοινωνίας εδώ και τώρα από συγκροτήματα εγωϊστικών
και εγωκεντρικών ατόμων εις κοινωνίαν ανθρώπων με ανιδιοτελή αγάπην, "ήτις
ου ζητεί τα εαυτής."
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου