Το φως, ο Χριστός, «ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν
οι άνθρωποι μάλλον το σκότος (τ. έ. Την αμαρτίαν, τον θάνατον, το κακόν) ή το
φως». Δια τι;--«Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το
φως («πας»: και εγώ και συ, όταν κάνωμεν το κακόν) και ουκ έρχεται προς το φως,
ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού ότι πονηρά εστιν» (Ιωάν. 3, 19-20). Κάποια μυστική
ταύτισις υπάρχει μεταξύ του φωτός και του αιωνίου θείου αγαθού, όπως πάλιν
υπάρχει μοιραία ενότης μεταξύ του σκότους και του σατανικού κακού, εντεύθεν
εξηγείται το μίσος του σκότους και του κακού προς ό,τι είναι φωτεινόν και
καλόν. «Ο ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα,
ότι εν Θεώ εστιν ειργασμένα» (Ιωάν. 3,21).
Ο κόσμος είναι βυθισμένος εις το σκότος της αμαρτίας. Και μέσα εις αυτό
το φοβερόν σκότος μόνον ο θαυμαστός Κύριος ηδύνατο να είπη δια τον Εαυτόν Του:
«Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία,
αλλ΄ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. 8,12). Άνευ του θαυμαστού Κυρίου Ιησού ο
κόσμος είναι ένα σκότος πλήρες από φαντάσματα. Δεν σας φαίνονται άνευ του
Χριστού οι άνθρωποι, όταν τους κοιτάξετε με το μάτι του Χριστού, σαν φοβερά
φαντάσματα; Και δεν φαίνονται τα πράγματα επίσης σαν φανταστικαί σκιαί, μέσα
από τας οποίας προβάλλει το τυφλόν τέρας του θανάτου; Εάν έχετε το θάρρος να
αντικρύσετε την φρίκην με τα μάτια σας, θα το αισθανθήτε αυτό και τότε, τότε
δεν σας απομένει τίποτε άλλο παρά ο θρήνος και το πένθος δια τον Χριστόν. Διότι
ο άνθρωπος, περιπατών άνευ του Χριστού μέσα εις το θέατρον των σκιών που
λέγεται κόσμος, «ουκ οίδε που υπάγει» (πρβλ. Ιωάνν.12,35). Δια να μάθη που
πηγαίνει, και ποίος δρόμος οδηγεί από αυτόν τον κόσμον εις τον άλλον, ο
άνθρωπος πρέπει να γίνη υιός φωτός. Πως;--Δια της πίστεως εις τον Χριστόν ως το
φως του κόσμου, διότι δια της τοιαύτης πίστεως γεννάται ο ίδιος ο άνθρωπος εκ
του φωτός και γίνεται τέκνον φωτός, υιός φωτός (πρβλ. Ιωάνν. 12,36).
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου