Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


ΣΥΝ  ΠΑΣΙ  ΤΟΙΣ  ΑΓΙΟΙΣ

--Ο Πρόλογος και ο Επίλογος εις τους «Βίους των Αγίων»

Προ της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού εις τον επίγειόν μας κόσμον, ημείς οι άνθρωποι ηξεύραμεν μόνον τον θάνατον, και ο θάνατος ημάς. Κάθε τι το ανθρώπινον ήτο διαπεποτισμένον με τον θάνατον, αιχμαλωτισμένον και κατανικημένον απ΄ αυτόν. Ο θάνατος μας ήτο πλησιέστερος και από τον εαυτόν μας και περισσότερον πραγματικός από ημάς τους ιδίους, δυνατώτερος, ασυγκρίτως δυνατώτερος, από κάθε άνθρωπον χωριστά και από όλους τους ανθρώπους μαζί. Η γη ήτο μία φρικαλέα φυλακή του θανάτου και ημείς ανίσχυροι δέσμιοι και δούλοι του (πρβλ. Εβρ. 2, 14-15).                                                                                           Μόνον με την έλευσιν του Θεανθρώπου Χριστού «η ζωή εφανερώθη», εφανερώθη «η ζωή η αιώνιος» εις τους απηλπισμένους θνητούς, τους αθλίους δούλους του θανάτου, ημάς (πρβλ. Α΄ Ιωάνν. 1,2). Αυτήν την «ζωήν αιώνιον» «εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν», αυτήν ημείς οι χριστιανοί «μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν» προς πάντας (Α΄ Ιωάνν. 1, 1-2). Διότι ζώντες εν κοινωνία με τον Σωτήρα Χριστόν, ζώμεν ήδη εδώ εις την γην την αιωνίαν ζωήν (πρβλ. Α΄ Ιωάνν. 1,3). Από προσωπικήν μας εμπειρίαν το γνωρίζομεν: Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» (Α΄ Ιωάνν. 1,3). Δια τούτο και ήλθεν Αυτός εις τον κόσμον: δια να μας δείξη τον αληθινόν Θεόν και εν Αυτώ την αιωνίαν ζωήν (Α΄ Ιωάνν. 5,11). Εις τούτο και μόνον έγκειται η αληθινή, η πραγματική φιλανθρωπία: «ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι΄ Αυτού» (Α΄ Ιωάνν. 4,9)  και εν Αυτώ την αιωνίαν ζωήν. Δι΄ αυτό «ο έχων τον Υιόν έχει την ζωήν, ο μη έχων τον Υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει» (Α΄ Ιωάνν. 5,12), αλλ΄ ευρίσκεται όλος εν τω θανάτω.                                                                                                             Η μόνη αληθινή ζωή μας, είναι η ζωή εν τω μόνω αληθινώ Θεώ και Κυρίω Ιησού Χριστώ, επειδή είναι εξ ολοκλήρου αιωνία και ισχυροτέρα του θανάτου. Διότι, πως δύναται να ονομασθή ζωή εκείνη, που είναι μολυσμένη από τον θάνατον και τελειώνει εις τον θάνατον; Όπως το μέλι, όταν αναμιχθή με το δηλητήριον δεν είναι πλέον μέλι, διότι μεταβάλλεται όλον εις δηλητήριον, έτσι και η ζωή, η οποία τελειώνει με τον θάνατον, δεν είναι πλέον ζωή. 

 Συνεχίζεται.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου