Ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ ἐσωτερικόν της

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ

ΠΡΟΥΣΗΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΣ

Πῶς ὑπηρετοῦν μὲ τὰς θεωρίας των τὴν Νέαν Ἐποχήν

Τόσον ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, ὅσον καὶ τὸ ἐκλεκτὸν πνευματικὸν τέκνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, Ἐπίσκοπος Προύσης καὶ

Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Χάλκης ἀπεφάσισαν ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει

νὰ τηροῦνται κατὰ περίστασιν. Ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος λαὸς ὀφείλει νὰ τοὺς τηρῆ

ἀπαρεγκλίτως, οἱ ἴδιοι ὅμως ὄχι. Διὰ τὸν λαὸν δὲν ἐπιτρέπονται αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ

τῶν πλανεμένων αἱρετικῶν χριστιανῶν. Δι᾽ αὐτοὺς ὅμως ἐπιτρέπονται, ἀφοῦ προφανῶς ἀνήκουν εἰς ἕνα ἄλλον κόσμον, ὁ ὁποῖος δὲν ἁρμόζει εἰς τοὺς ἐπιγείους ἡγέτας τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν θὰ παραθέσωμεν τί λέγουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, τοὺς ὁποίους καταφρονοῦν.

Θὰ παραθέσωμεν ἕν μικρὸν ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ φυλλαδίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς, τὸ ὁποῖον ἐξέδωσεν τὸ 2007 καὶ τὸ ὁποῖον διαπραγματεύεται τὸ θέμα

τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰς τὴν 15ην σελίδα τοῦ φυλλαδίου καὶ ἀφοῦ ἔχει περιγραφῆ πῶς

γίνεται ἡ ἄμβλυνσις τῶν Ὀρθοδόξων κριτηρίων, οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς γράφουν τὰ ἀκόλουθα διὰ τὰς συμπροσευχάς:

«Οἱ Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, μὲ τὴν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, εἶναι

πολὺ φυσικὸ νὰ συμμετέχουν χωρὶς ἀναστολὲς σὲ κοινὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους

λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις καὶ συμπροσ ευχές, ποὺ πραγματοποιοῦνται συχνὰ στὰ πλαίσια

τῶν διαχριστιανικῶν συναντήσεων. Γνωρίζουν ὅτι μὲ τὸν Οἰκουμενιστικὸ αὐτὸ

συμπνευματισμὸ δημιουργεῖται τὸ κατάλληλο ψυχολογικὸ κλῖμα, ποὺ ἀπαιτεῖται

γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ὅμως τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν αὐστηρὰ τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Γιατὶ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν

ἔχουν τὴν ἴδια πίστη μὲ ἐμᾶς. Πιστεύουν σ᾽ ἕνα διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Γι᾽

αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς τοὺς ἀποκαλεῖ ἀπίστους: «Ὁ μὴ κατὰ τὴν

παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων ἄπιστός ἐστιν». Ἡ συμπροσευχὴ λοιπὸν ἀπαγορεύεται, ἐπειδὴ δειλώνει συμμετοχὴ στὴν πίστη τοῦ συμπροσευχόμενου καὶ δίνει σ᾽ αὐτὸν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι δὲν βρίσκεται στὴν πλάνη, ὁπότε δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως».

Ὁ «Ο.Τ.» πιστὸς εἰς τὴν ἀντιοικουμενιστικὴν – ἀντιαιρετικὴν γραμμήν του καὶ ὑπέρμαχος

τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων θὰ συνεχίση καλοπροαιρέτως νὰ ἐλέγχη τοὺς

Πατριάρχας, τοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Ἀρχιεπισκόπους, τοὺς Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν

καὶ τοὺς θεολόγους, ποὺ καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν

τῆς Πίστεώς μας μὲ τὴν πλάνην καὶ τὴν αἵρεσιν. Εἰς μίαν Πολιτείαν, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, ὀφείλουν νὰ τηροῦν τὸ Σύντα γμα, τοὺς Νόμους τοῦ Κράτους καὶ τὰς ἀποφάσεις τῶν Δικαστηρίων, ἄλλως ἡ Πολιτεία ἀποκτᾶ ὅλα τὰ παρηκμιακὰ φαινόμενα τῆς συγχρόνου

διαλυμένης καὶ χρεωκοπημένης Ἑλλάδος. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν οἱ Ἄρχοντες – Μητροπολῖται, Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι ὀφείλουν νὰ τηροῦν τὸ ἰδικόν της Σύνταγμα, τὸ ὁποῖον ἀποτελοῦν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ αἱ ἀποφάσεις τῶν Ἱερῶν Συνόδων. Ὅταν τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν τηρεῖται τότε προκαλεῖται σύγχυσις εἰς τοὺς πιστούς, ἀμβλύνεται τὸ

ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ διαμορφώνεται ἡ ἀντίληψις πὼς εἴτε Παπικὸς εἶσαι εἴτε

προτεστάντης εἴτε μονοφυσίτης εἴτε Ὀρθόδοξος εἶναι τὸ ἴδιο. Δυστυχῶς εἰς αὐτὴν τὴν

σύγχυσιν δὲν πρωταγωνισθοῦν οἱ πλανεμένοι – αἱρετικοὶ Χριστιανοί, ἀλλὰ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι. Ὅλοι αὐτοὶ ἐξισώνουν τὴν

Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας μὲ τὴν πλάνην καὶ ἰσοπεδώνουν τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον διακηρύσσουν ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» (Παπικῶν κ.λπ.) σώζουν

καὶ κατέχουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τὴν ὁποίαν κακῶς ἰσχυρίζεται ἡ Ὀρθοδοξία ὅτι κατέχει. Οὐσιαστικῶς ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ δι᾽ αὐτὸ

καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας. Ὑπηρετοῦν δὲ τὴν Νέαν Ἐποχήν, ἡ ὁποία «ἐργάζεται»

διὰ τὴν Πανθρησκείαν. Δόγμα τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι: Πίστευε ὅ,τι θέλεις, μόνο μὴ

διεκδικεῖς τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ δρόμου τῆς σωτηρίας.

Ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας γίνεται ἀπὸ μέσα. Ὀφείλομεν νὰ προβάλλωμεν ἀντιστάσεις.

Ἐνῶ ἡ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πιστὸς λαὸς (ὁ φύλαξ της) ὀφείλει νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐπαγρύπνησιν.

Γ.Ζ.  (Oρθόδοξος Τύπος)