Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ο άνθρωπος!...  Όλα τα κτίσματα σιγούν εμπρός εις αυτό το εξαιρετικώτατον θαύμα όλων των κόσμων. Ωσάν να έχη συγκεντρώσει ο Θεός όλα τα θαύματα από όλους τους κόσμους Του και να έχη συνοψίσει εις εν, εις τον άνθρωπον. Δια της ψυχής τον συνέδεσε με τον πνευματικόν κόσμον και δια του σώματος με τον αισθητόν κόσμον και έτσι τον άφισεν εις το μέσον αυτής της ζωής. Δια τούτο τον άνθρωπον τον έλκουν εξ ίσου τα μυστήρια του πνευματικού κόσμου και η γοητεία του υλικού κόσμου. Ο άνθρωπος είναι τεντωμένος με όλο το είναι του μεταξύ των δύο κόσμων ωσάν μία κλωστή. Δια τούτο το μυστήριον της ανθρωπίνης υπάρξεως έχει μετατρέψει την περί του ανθρώπου ανθρωπίνην σκέψιν εις κραυγήν και σπαραγμόν και θρήνον, εις πένθος δια τον άνθρωπον. Και αυτό έως ότου ο Λόγος έγινεν άνθρωπος. Διότι γενόμενος άνθρωπος ο Θεός Λόγος, εξήγησεν εις τους ανθρώπους τον άνθρωπον και ελογοποίησε (εχριστοποίησε) και ενοηματοποίησε την ζωήν του και εις αυτόν και εις τον άλλον κόσμον.                                                                                                                                                     Μόνον δια του Θεανθρώπου, επέστρεψεν ο άνθρωπος εις εαυτόν. Διότι εις το βάθος του πολυπλόκου είναι του, είναι λογικός. Δεν υπάρχει άνθρωπος τον οποίον να μη φωτίζη ο Λόγος κατά την είσοδόν του εις αυτόν τον κόσμον και εις αυτήν την ζωήν (πρβλ. Ιωάνν. 1,9). Παν ό,τι είναι ανθρώπινον, έως ότου δεν επιστρέψη προς τον Θεάνθρωπον, έως ότου δεν λογοποιηθή και θεανθρωποποιηθή, παραμένει παρά-λογον, α-νόητον και εις την βάσιν του απ-άνθρωπον. Διότι ο άνθρωπος είναι αληθινός άνθρωπος μόνον δια του Θεανθρώπου και εν τω Θεανθρώπω. Ο έσχατος σκοπός της ενανθρωπήσεως του Λόγου έγκειται ακριβώς εις το να λογοποιήση (χριστοποιήση) και θεώση τον άνθρωπον εις όλον το είναι του. Ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος δια να λογοποιήση και θεώση τον άνθρωπον: και την ψυχήν του και το σώμα του, και την σκέψιν του, και την αίσθησίν του, και παν ό,τι καθιστά τον άνθρωπον άνθρωπον. Άνευ αυτής της εν τω Θεώ Λόγω λογοποιήσεως και θεώσεως, και η ψυχή μας και το σώμα μας και η σκέψις μας και αι αισθήσεις μας είναι τέρατα και φαντάσματα και φρίκη. Διότι τι μας χρειάζονται πράγματι όλα αυτά; Δια να τρεμοσβήνωμεν άφωνοι και να παγώνωμεν αντικρύζοντες τον θάνατον και όλον το χάος της ζωής;…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου