π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΙΙ. Μέθοδος

Η μέθοδος εις το υπόβαθρον της εκθέσεως αύτής είναι απλή. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και οι Πατέρες επισημαίνουν εντός της ιστορίας την ιδικήν των εμπειρίαν της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και του δοξασμού (τής θεώσεως), την οποίαν ταυτίζουν με εκείνην των προφητών όλων των αιώνων, αρχίζοντες τουλάχιστον από του Αβραάμ. Αυτό αντιστοιχεί με την επανάληψιν της θεραπείας εις την ιατρικήν επιστήμην, της οποίας η μέθοδος μεταδίδεται από ιατρού εις ιατρόν. Αλλ' εις αυτήν την περίπτωσιν ο Χριστός είναι ο ιατρός ο οποίος προσωπικώς θεραπεύει και "τελειοί" τους ιατρούς Του, τόσον εις την Παλαιάν όσον εις την Καινήν Διαθήκην. Αυτή η ιστορική παράδοσις και διαδοχή θεραπείας και τελειώσεως "εν τω Κυρίω της Δόξης" πρίν και μετά την ενσάρκωσίν Του, συνιστά την καρδίαν και τον πυρήνα της Βιβλικής και της Πατερικής Παραδόσεως και του Συνοδικού Συστήματος.

Διαιρούμεν την έκθεσίν μας εις τα ακόλουθα: 1) Τα ιστορικά πλαίσια, 2) αι Σύνοδοι ως Εταιρείαι Ψυχιατρικών Κλινικών, 3) Σύνοδοι και Πολιτισμοί, 4) Συμπεράσματα.

1) Ιστορικά πλαίσια

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η πίστις, κατά την Αγίαν Γραφήν, είναι η συνεργασία με το Άγιον Πνεύμα, το Οποίον εγκαινιάζει την θεραπείαν της νόσου της ιδιοτελούς αγάπης εις την καρδίαν και την μεταβάλλει εις αγάπην, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής." Η θεραπεία αυτή κορυφώνεται με τον δοξασμόν (τήν θέωσιν) και συνιστά την πεμπτουσίαν της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, η οποία αντικατέστησε δι' αυτής την ειδωλολατρείαν ως τον πυρήνα του Ελληνικού Πολιτισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Πολιτικοί αρχιτέκτονες, των οποίων οι ιστορικοί εκθέτουν την ιστορίαν εις τα πλαίσια των σχεδίων των δια το μέλλον, ισχυρίζονται, ότι ο κόσμος δυτικοποιείται μέσω της τεχνολογίας και οικονομίας. Ο Ορθόδοξος Πολιτισμός εντάσσεται μεταξύ εκείνων, που έπαυσαν να αναπτύσσωνται και ευρίσκονται εις το στάδιον αφομοιώσεως. Αλλ' ο ισχυρισμός των, ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξηφανίσθη τον 8ον αιώνα ^{[ 2 ]} και αντικατεστάθη εις μεν την Ανατολήν από ένα "Βυζαντινόν" Πολιτισμόν και μίαν "Βυζαντινήν" Αυτοκρατορίαν, εις δε την Δύσιν από ένα "Ευρωπαϊκόν" Πολιτισμόν, είναι η σύγχρονος τροποποίησις της μεταφυσικής ιστορίας του Καρλομάγνου.

Ο Καρλομάγνος (768-814) εχάλκευσε τον αφανισμόν αυτόν του ονόματος "Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία" και του Πολιτισμού της δια να λύση οικογενειακό του πρόβλημα. Ο πάππος του, Κάρολος Μαρτέλ (715-741), είχε νικήσει οριστικώς την συμαχίαν μεταξύ των Γαλλο-Ρωμαίων επαναστατών και των Νουμίδο-Ρωμαίων και των Αράβων εις τας μάχας των Πυκτάβων και της Προβιγκίας το 732 και το 739. Οι Νουμιδο-Ρωμαίοι και οι Άραβες είχον προσφάτως (711-719) καταλύσει το βασίλειον των Γότθων εις την Ισπανίαν εν συνεννοήσει με τους σκλαβωμένους Ισπανο-Ρωμαίους επαναστάτας. Οι Νουμιδο-Ρωμαίοι ήσαν υπό την εξουσίαν του υπό της Κων/πόλεως διορισθέντος Νουμιδο-Ρωμαίου Κυβερνήτου της Μαυριτανίας εις την Ceuta. Μία άλλη Γαλλο-Ρωμαϊκή επανάστασις κατεστάλη από τον πατέρα και τον θείον του Καρλομάγνου το 742, το έτος της γεννήσεώς του.

Έπρεπεν ο Καρλομάγνος να εφεύρη μίαν στρατηγικήν δια την διάσπασιν της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητος μεταξύ των ιδικών του υποδούλων Ρωμαίων και των ελευθέρων Ρωμαίων εντός του ελευθέρου μέρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία επεκτείνετο από την Κάτω Ιταλίαν μέχρι τα σύνορα της Περσίας. Επενόησε το σχέδιον να πείση τους υποτεταγμένους εις τους Φράγκους Ρωμαίους, ότι το υπό του πατρός του ιδρυθέν Παπικόν Κράτος, δια το οποίον διετηρήθησαν τα ονόματα Ρωμανία και Res Publica Romana και το οποίον ευρίσκετο υπό την κατοχήν της οικογεννείας του από το 756, ήτο ό,τι είχε απομείνει από την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν. Το υπόλοιπον της Ρωμανίας είχε γίνει δήθεν αιρετικόν καί, ως εκ τούτου, μία μισητή "Γραικία," κατοικουμένη όχι από Ρωμαίους, αλλά από "αιρετικούς Γραικούς" και βασιλευομένη όχι από "βασιλέα των Ρωμαίων," αλλά από "βασιλέα των Γραικών."

Μέχρι το 794 οι Φράγκοι απεκάλουν την Αυτοκρατορίαν Ρωμαϊκήν. Την μνημόνευσαν ως Imperium Romanum δια τελευταίαν φοράν εις τα Libri Carolini, δηλαδή τα βιβλία του Καρλομάγνου. Είναι γραμμένα κατά της Ζ' Οικ. Συνόδου και όπου αποκαλούν την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν ειδολωλατρικήν και αιρετικήν. Έκτοτε τα ονόματα Graeci και Graecia γίνονται τα ονόματα των ελευθέρων Ρωμαίων και της ελευθέρας Ρωμανίας εις το εθιμικόν δίκαιον των Φράγκων και των συμμάχων των.

Οι νεώτεροι φύλακες αυτού του νόμου αντικατέστησαν το "Γραικός" με το "Βυζαντινός" και το "αιρετικός" με την "αλλαγήν Πολιτισμού." Οι εν λόγω φύλακες ηκολούθησαν τα σχέδια του Ναπολέοντος και του Τσάρου Αλεξάνδρου δια την διάλυσιν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Εκκλησιαστικών καταλοίπων της εντός αυτής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατέστρεψαν την υπάρχουσαν νομικήν ταύτισιν των πολιτών της Ελλάδος με τους Ρωμαίους των Πατριαρχείων της Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων και εχρησιμοποίησαν αυτήν την χάλκευσιν, δια να Βαλκανοποιήσουν το Μιλέτ των Ρωμαίων ^{[ 3 ]} και να καταστρέψουν εν συνεχεία το Οικουμενικόν Πατριαρχείον της Νέας Ρώμης Κωνταντινουπόλεως.

Στρέφοντες την προσοχήν μας προς την Δυτικήν Ευρώπην του 8ου αιώνος ευρισκόμεθα έμπροσθεν πραγματικών και ριζικών αλλαγών. Η Κεντρο-Δυτική Ευρώπη κυριαρχείται από την Φραγκίαν, η οποία διαιρείται εις τας μεγάλας επαρχίας της Γαλλίας (Gallia), της Γερμανίας (Germania) και της Ιταλίας (Italia). Η Γοτθική Ισπανία κυριαρχείται από τους Άραβας και τους Νουμιδο-Ρωμαίους, οι οποίοι επολέμησαν μαζί ως απελευθερωταί των Ισπανο-Ρωμαίων, των οποίων όμως κατέστησαν κύριοι. Αυτοί οι Νουμιδο Ρωμαίοι μετεστράφησαν πολλάς φοράς εις το Ισλάμ κατά πληροφορίαν του μεγάλου Άραβος ιστορικού Ibn Khaldoun.

Η γέννησις του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφεται εις επιστολήν του Αγίου Βονιφατίου προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (natione Graecus ^{[ 4 ]}) το 741. Οι Φράγκοι είχον απαλάξει την Εκκλησίαν της Φραγκίας από όλους τους Ρωμαίους επισκόπους και είχον αυτοκατασταθή επίσκοποι και κληρικοί διοικηταί της. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κατείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής φεουδαρχικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον επί 80 χρόνια. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς συναδέλφους οπλαρχηγούς. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν "αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας." ^{[ 5 ]}

Πενηντατρία χρόνια αργότερα οι διάδοχοι αυτών των αγραμμάτων βαρβάρων προσέθεσαν το Filioque εις το Σύμβολον και κατεδίκασαν την Ανατολικήν Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν ως αιρετικήν και "Γραικικήν," εις τας Συνόδους των της Φραγκφούρτης το 794 περί εικόνων και της Ακυϊσγράνου το 809 περί της προσθήκης του Filioque και εις εποχήν μάλιστα που δεν εγνώριζον ούτε ένα Πατέρα Οικουμενικής Συνόδου. Επί 215 χρόνια οι Ρωμαίοι Πάπαι ηρνήθησαν να υποταχθούν εις τους Φράγκους κυρίους των εις τα θέματα του Filioque και των εικόνων.

Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι όχι μόνον αγνοούσαν τους Πατέρες των Επτά Οικουμενικών Συνόδων, αλλά ουδέποτε έμαθον, ούτε ενδιεφέρθησαν ποτέ να μάθουν κάτι δια τον φωτισμόν της καρδίας και τον δοξασμόν, που αποτελούν τας προϋποθέσεις των Συνόδων αυτών, αφού είναι τα θεμέλια της αποστολικής παραδόσεως. Μέχρι τον 8ον αιώνα εγνώριζαν κάπως καλώς μόνον τον Αυγουστίνον, ο οποίος όχι μόνον δεν ήτο Πατήρ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά ούτε είχεν υπ' όψιν την Βιβλικήν και Πατερικήν παράδοσιν θεραπείας και τελειοποιήσεως μέσω του φωτισμού της καρδίας και του δοξασμού που συνέχεε με τον Νεο-Πλατωνικόν μυστικισμόν. Επομένως δεν κατάλαβε την αποστολικήν παράδοσιν και διαδοχήν και παρεξέλινε ριζικώς από τον Άγιον Αμβρόσιον που τον είχε βαπτίσει. Ό,τι οι Φράγκοι τελικά αποδέχθηκαν από τους πατέρας υπέταξαν εις τα πλαίσια της σκέψεως του Αυγουστίνου και έτσι έπλασαν τον μύθον περί Νεο-Πλατωνιζόντων Ανατολικών Πατέρων που κυριαρχεί ακόμη.

Οι Φράγκοι κατενόησαν την αποστολικήν διαδοχήν ως μαγικήν δύναμιν, η οποία τους επέτρεπε να την καταστήσουν ιδιοκτησίαν της φυλής των και να την χρησιμοποιήσουν ως το κύριον μέσον δουλικής ειρηνεύσεως των υποτεταγμένων εις αυτούς Ρωμαίων μέσω του φόβου της θρησκευτικής και στρατιωτικής δυνάμεως και εξουσίας των ομοεθνών επισκόπων των. Η διδασκαλία του Αυγουστίνου περί προπατορικού αμαρτήματος και απολύτου προορισμού εβοήθησαν τους Φράγκους εις το έργον τους. Αυτό είναι το σχίσμα μεταξύ Φράγκων και Ρωμαίων, το οποίον κατέληξεν εις σχίσμα μεταξύ Ρωμαϊκού και Φραγκο-Λατινικού Χριστιανισμού, με τους διαμετρικώς αντιτιθεμένους τρόπους κατανοήσεως της αποστολής των επισκόπων και των συνόδων των εντός της Εκκλησίας και της κοινωνίας. Οι Φράγκοι κυριολεκτικώς κατέλαβον μίαν ιατρικήν εταιρείαν και την μετέτρεψαν εις εταιρείαν κομπογιαννιτών. Οι Ανατολικοί Φράγκοι ωλοκλήρωσαν την εξάπλωσιν της εταιρείας αυτής των κομπογιαννιτών, όταν οριστικώς πλέον κατέλαβον τον Παπικόν θρόνον μεταξύ των ετών 1012 και 1046.

Ενώ οι Νορμανδοί Φράγκοι έδιωχναν τον Ρωμαϊκόν μας στρατόν από την Κάτω Ιταλίαν και βοηθούσαν τους Ιταλο-Φράγκους να αρπάξουν τον Φραγκο Λατινικόν πλέον Παπικόν Θρόνον από τους Φράγκους αυτοκράτορας της Φραγκονίας, ο Δούξ τους Ουιλμένος της Νορμανδίας, εισέβαλε και κατέκτησε την Αγγλίαν με την ευλογίαν του Φράγκου πάπα Αλεξάνρδου Β' το 1066. Εγκατέστησε τον Λογγοβάρδον φίλον του Lanfranc και διδάσκαλον του πάπα ως πρώτον μη Ρωμαίον/Σάξωνα Αρχιεπίσκοπον Καταβουρίας το 1070 και μαζί αντικατέστησαν όλους τους Οροδόξους επισκόπους με Φραγκο-Λατίνους. Όλοι οι επίσκοποι και ημούμενοι καθηρέθησαν εν σώματι ^{[ 6 ]} και κατεδικάσθησαν εις φυλάκισιν όπου απέθαναν από βασανιστήρια και πείναν. ^{[ 7 ]} Τους Φραγκο-Λατίνους επισκόπους και ημουμένους εσκότωνε ο λαός δεδομένων ευκαιριών. ^{[ 8 ]} Οι Σάξωνες και Κέλτες εόρτασαν τον Θάνατον του Lanfranc το 1089 με την τρίτην και σοβαροτέραν επανάστασιν κατά των Φραγκο-Λατίνων. ^{[ 9 ]} Αυτού του είδους μεταρρυθμίσεις μέσου στρατιωτικής ισχύους έγιναν σταυροφορίαι εις την Δύσιν και την Ανατολήν. Εν καιρώ επροκάλεσαν την επανάστασιν των Προτεστανών και συνήντησαν ουδεμίαν επιτυχίαν εις τους Ανατολικούς Ρωμαίους και αρκετήν μεταξύ των Σλαύων.

Εις την παράδοσιν αυτήν των φονέων επισκόπων, κληρικών και μοναχών έδωσε την τελικήν της θεολογικήν μορφήν ο "Άγιος" Βερνάρδος ο Clairvaux εις τα κηρύγματα του "De Laude novae militae ad milites Templi " ^{[ 10 ]} όπου υποστηρίζει ότι ο κληρικός ιππότης Ναΐτης "ο οποίος φονεύει δια την (Φραγκολατινικήν) θρησκείαν δεν πράττει κανέν κακόν, αλλά τουναντίον καλόν, δια τον λαόν του και δια τον εαυτόν του, όταν σκοτώνει τον αντίπαλόν του, εκδικείται τον Χριστόν. Έτσι από κάθε πλευρά ο Θεός ικανοποιείται." ^{[ 11 ]} Η τελική μορφή της παραδόδεως ταύτης εδόθη από τα εκκλησιαστικά δικαστήρια και την Ιεράν Εξέτασιν, όπου οι επίσκοποι καταδίκαζον τους αιρετικούς και ανυποτάκτους εις φυλάκισιν, βασαστηρία και θάνατον και που εξετελούντο από τους στρατούς των επισκόπων.

Ο φόβος των εξομολόγων ιερέων των επισκόπων και τα μηχανήματα βασάνων των επισκοπικών κάστρων προξενούσαν μάλιστα ευσέβειαν εις τους δουλοπαροίους και βιλλάνους. Αλλά οι πλείστοι αντέδρασαν βιαίως κατά του κλήρου του βασιλέως και των ευγενών που δεν είχον την σύνεσιν να μετανανεύσουν εγκαίρως κατά την Γαλλικήν Επανάστασιν.

Ο Ορθόδοξος Πολιτισμός πράγματι δύναται να εξαφανισθή, όχι όμως λόγω δυτικοποιήσεως, αλλά λόγω ισχυρών στοιχείων φραγκολατινοποιήσεως, η οποία εισήχθη εις την Ρωσίαν υπό του Πέτρου του Μεγάλου (1682-1725), του οποίου η εκκλησιαστική πολιτική έγινε νόμος του Νέου Ελληνικού Έθνους το 1827.

Η Δυτική Ευρώπη επέρασεν από μίαν μακράν διαδικασίαν αποφραγκολατινοποιήσεως μέσω ισχυρών στοιχείων επανελληνοποιήσεως και επαναρωμαιοποιήσεως, αλλά όχι εις την αποστολικήν των μορφήν. Το έμβρυόν των ενεφανίσθη τον 12ον αιώνα με την άνοδον της μεσαίας τάξεως και ήρχισε να κυοφορήται κατά την διάρκειαν της Αναγεννήσεως και της Προτεσταντικής Μεταρρυθμίσεως. Εγεννήθη εις τον Διαφωτισμόν και ωρίμασε κατά την Αμερικανικήν καί, κυρίως, κατά την Γαλλικήν Επανάστασιν. Η Αμερικανική και η Γαλλική Δημοκρατία, στηριζόμεναι επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητος όλων των πολιτών, ήρχισαν την προοδευτικήν καταστροφήν της τάξεως των εκ γενετής βασιλέων και ευγενών, την οποίαν είχαν επιβάλει οι Φράγκοι και οι υπόλοιποι σύμμαχοί των Τεύτονες, όταν εθεμελίωσαν εις την Δύσιν τον Λατινικόν των Χριστιανισμόν και Πολιτισμόν επάνω εις τα ερείπια της Ρωαμαϊκής Χριστιανοσύνης και του Ελληνικού της Πολιτισμού, τα οποία μαζί με την Εκκλησίαν της Ρώμης είχαν κατακτήσει.

Η Φραγκολατινική μεταφυσική, κοσμολογία και ψυχολογία μετεβλήθησαν εις ιστορίαν του παρελθόντος, με παραλλήλους προόδους εις την νεωτέραν επιστήμην.

Αυτό όμως δεν συνέβη παντού και ούτε κατά την ιδίαν εποχήν. Οι βασιλείς, οι ευγενείς, καθως και η Παπωσύνη και αι Προτεσταντικαί Εκκλησίαι, που συνεχίζουν να χρησιμεύουν ως στηρίγματα των καταλοίπων της τάξεως των βασιλέων και ευγενών, χρειάζονται πολύ την ταύτισιν του Φραγκο-Λατινικού (Dark Ages) μετά του Δυτικού Πολιτισμού.

Ακριβώς αυτήν την ταύτισιν απέρριψαν η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάστασις και μέρος του Προτεσταντισμού.

Συνεχίζεται.