Ο άνθρωπος γεννάται αληθώς
όχι όταν τον φέρη εις τον κόσμον η μητέρα του, αλλ΄ όταν πιστεύση εις τον
Αναστάντα Σωτήρα Χριστόν, διότι τότε γεννάται εις την αθάνατον και αιωνίαν
ζωήν, ενώ η μητέρα γεννά το παιδί προς θάνατον, δια τον τάφον. Η ανάστασις του
Χριστού είναι η μήτηρ πάντων ημών, πάντων των χριστιανών, η μήτηρ των αθανάτων.
Δια της πίστεως εις την ανάστασιν του Κυρίου, γεννάται εκ νέου ο άνθρωπος,
γεννάται δια την αιωνιότητα. Τούτο είναι αδύνατον! Παρατηρεί ο σκεπτικιστής.
Και ο Αναστάς Θεάνθρωπος απαντά: «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9,23). Και ο πιστεύων είναι εκείνος ο οποίος
με όλην την καρδίαν, με όλην την ψυχήν, με όλον το είναι του, ζη κατά το Ευαγγέλιον του Αναστάντος Κυρίου
Ιησού.
Η πίστις μας είναι η νίκη δια της οποίας νικώμεν τον θάνατον, η πίστις δηλαδή εις τον Αναστάντα Κύριον. «Που σου, θάνατε, το κέντρον;» «Το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α΄ Κορ. 15, 55-56). Δια της αναστάσεώς Του ο Κύριος «ήμβλυνε του θανάτου το κέντρον». Ο θάνατος είναι ο όφις, η δε αμαρτία είναι το κεντρί του. Δια της αμαρτίας ο θάνατος εκχέει το δηλητήριον εις την ψυχήν και το σώμα του ανθρώπου. Όσον περισσοτέρας αμαρτίας έχει ο άνθρωπος, τόσον περισσότερα είναι τα κέντρα δια των οποίων εκχέει ο θάνατος το δηλητήριόν του εις αυτόν.
Όταν η σφήκα κεντρίση τον άνθρωπον, καταβάλλει ούτος κάθε δυνατήν προσπάθειαν δια να εκβάλη το κεντρί από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίση η αμαρτία—το κέντρον αυτό του θανάτου—τι πρέπει να κάμη;--Πρέπει με την πίστιν και προσευχήν να επικαλεσθή τον Αναστάντα Σωτήρα Χριστόν, δια να εκβάλη Αυτός το κεντρί του θανάτου από την ψυχήν του. Και Αυτός ως πολυεύσπλαγχνος θα το κάμη, διότι είναι Θεός του Ελέους και της Αγάπης. Όταν πολλαί σφήκαι πέσουν επί του σώματος του ανθρώπου και τον τραυματίσουν πολύ με τα κέντρα τους, τότε ο άνθρωπος δηλητηριάζεται και αποθνήσκει. Το αυτό γίνεται και με την ψυχήν του ανθρώπου όταν την τραυματίσουν τα πολλά κέντρα των πολλών αμαρτιών. Αποθνήσκει ούτος θάνατον που δεν έχει ανάστασιν.
Η πίστις μας είναι η νίκη δια της οποίας νικώμεν τον θάνατον, η πίστις δηλαδή εις τον Αναστάντα Κύριον. «Που σου, θάνατε, το κέντρον;» «Το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α΄ Κορ. 15, 55-56). Δια της αναστάσεώς Του ο Κύριος «ήμβλυνε του θανάτου το κέντρον». Ο θάνατος είναι ο όφις, η δε αμαρτία είναι το κεντρί του. Δια της αμαρτίας ο θάνατος εκχέει το δηλητήριον εις την ψυχήν και το σώμα του ανθρώπου. Όσον περισσοτέρας αμαρτίας έχει ο άνθρωπος, τόσον περισσότερα είναι τα κέντρα δια των οποίων εκχέει ο θάνατος το δηλητήριόν του εις αυτόν.
Όταν η σφήκα κεντρίση τον άνθρωπον, καταβάλλει ούτος κάθε δυνατήν προσπάθειαν δια να εκβάλη το κεντρί από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίση η αμαρτία—το κέντρον αυτό του θανάτου—τι πρέπει να κάμη;--Πρέπει με την πίστιν και προσευχήν να επικαλεσθή τον Αναστάντα Σωτήρα Χριστόν, δια να εκβάλη Αυτός το κεντρί του θανάτου από την ψυχήν του. Και Αυτός ως πολυεύσπλαγχνος θα το κάμη, διότι είναι Θεός του Ελέους και της Αγάπης. Όταν πολλαί σφήκαι πέσουν επί του σώματος του ανθρώπου και τον τραυματίσουν πολύ με τα κέντρα τους, τότε ο άνθρωπος δηλητηριάζεται και αποθνήσκει. Το αυτό γίνεται και με την ψυχήν του ανθρώπου όταν την τραυματίσουν τα πολλά κέντρα των πολλών αμαρτιών. Αποθνήσκει ούτος θάνατον που δεν έχει ανάστασιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου