Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Εις το έλλογον βάθος του θεοειδούς ανθρωπίνου όντος, ο χρόνος και η αιωνιότης ευρίσκονται οργανικώς ηνωμένα και οντολογικώς συνδεδεμένα, αναλόγως προς το μέτρον του είναι του ανθρώπου. Στηριζόμενος εις αυτάς τας ενυπαρχούσας μέσα του αιωνιότητας, ο άνθρωπος δύναται να οικοδομηθή εις μίαν θαυμασίαν ύπαρξιν. Μέσα εις τον άνθρωπον το θεοειδές αποτελεί αστείρευτον πηγήν των θεονοσταλγικών δημιουργικών δυνάμεων, με την βοήθειαν των οποίων μεταμορφώνει τον εαυτόν του εις ένα αιώνιον ον.                                                                                                                          
Η αμαρτία διετάραξεν αυτήν την ενυπάρχουσα ενότητα του χρόνου και της αιωνιότητος μέσα εις το είναι του ανθρώπου και ήνοιξε μέσα εις τον άνθρωπον ένα φοβερόν χάσμα μεταξύ του εν χρόνω και του αιωνίου, εις το οποίον χάσμα πνίγεται διαρκώς η σκέψις και η αίσθησις του ανθρώπου. Η αμαρτία, ως αντί-θεος και αντί-λογος δύναμις, α-θεοποιεί, απολογοποιεί τον άνθρωπον και τον καθιστά χωρίς νόημα. Τούτο δε σημαίνει: η αμαρτία θανατώνει τον άνθρωπον, διότι τον απομακρύνει από την μοναδικήν πηγήν της ζωής, της αθανασίας και της αιωνιότητος, από τον Θεόν.