Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ :

Είναι βασανιστικός ο ζυγός της ζωής και βαρύ το φορτίον της υπάρξεως, εφ΄ όσον την βαρύνουν αι αλύσεις της αμαρτίας και του θανάτου. Όταν με την δύναμιν του Αναστάντος Κυρίου αφαιρεθούν τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου από την ρίζαν της ζωής και της υπάρξεως, τότε ο ζυγός της ζωής γίνεται «χρηστός» και το φορτίον «ελαφρόν». Επί πλέον, η ζωή τότε μεταμορφώνεται εις χαράν, η ύπαρξις εις αγαλλίασιν. Εδώ πρόκειται δι΄ εκείνην την χαράν της ζωής και της υπάρξεως, η οποία δεν σταματά ούτε εις αυτόν ούτε εις τον άλλον κόσμον. Όταν ο Αιώνιος Θεάνθρωπος ενδυναμώση και καταστήση αληθινόν και αθάνατον τον άνθρωπον, τότε ο ζυγός της ζωής αποβαίνει χρηστός και το φορτίον της υπάρξεως ελαφρόν. Τότε ο άνθρωπος με όλο του το είναι αισθάνεται να τον πλημμυρίζη φως ιλαρόν και θείον από όλα τα έλλογα βάθη και ύψη του θεοκτίστου χώρου και χρόνου. Δια τον σκεπτόμενον άνθρωπον, και ο χρόνος και ο χώρος είναι τέρατα, αν δεν αποκτήσουν νόημα δια της αιωνιότητος, δηλαδή δια της θεανθρωπότητος. Διότι ημείς δεν γνωρίζομεν την αιωνιότητα παρά μέσα εις την κατηγορίαν, μέσα εις το γεγονός, μέσα εις την πραγματικότητα της θεανθρωπότητος του Χριστού. Ολόκληρος η αιωνιότης, ηνωμένη με τον χρόνον, εστάθη δια πρώτην φοράν ενώπιον της ανθρωπίνης συνειδήσεως εν τω Προσώπω του Θεανθρώπου Χριστού. Ο Θεός είναι ο κάτοχος και φορεύς της αιωνιότητος, ο άνθρωπος, εκπρόσωπος του χρόνου, ενώ ο Θεάνθρωπος είναι η υψίστη, η πληρεστάτη και τελειοτάτη σύνθεσις της αιωνιότητος και του χρόνου. Ο χρόνος αποκτά το πραγματικόν του νόημα δια της ενώσεως με την αιωνιότητα μέσα εις την θεανθρωπίνην ζωήν του Κυρίου Ιησού. Φωτιζόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο χρόνος δεικνύει όλα τα λογικά ιδιώματά του, διότι και αυτός δια του Λόγου εγένετο (πρβλ. Ιωάνν. 1,3). Εις την ουσίαν του ο χρόνος είναι έλλογος και δια τούτο αποτελεί την εισαγωγήν εις την αιωνιότητα του Λόγου δια της θεανθρωπότητος. Ο σαρκωθείς Θεός Λόγος απέδειξε μετά βεβαιότητος ότι ο χρόνος είναι προετοιμασία δια την αιωνιότητα. Εκείνος που θα εισέλθη εις τον χρόνον, εισέρχεται ταυτοχρόνως εις τον προθάλαμον της αιωνιότητος. Τοιούτος είναι ο νόμος της υπάρξεώς μας.