Ἀπάντησις εἰς τὸ προκλητικὸν ἄρθρον τοῦ Σεβ. Χαλκηδόνος

Τὰ πράγματα ἔχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Τὰ ἄρθρα τῶν

Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ θεολόγων διαδέχονται τὸ ἕνα

τὸ ἄλλο, καὶ μία ἐσωτερικὴ ἱερὰ ἀγανάκτηση δὲν φτάνει, γιὰ

νὰ ἠρεμίσει τὴν ψυχή, ποὺ ὑποφέρει, καθὼς βλέπει νὰ

μετατρέπεται ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, σὲ οἶκο... αἱρετικῶν βλασφημιῶν.

Χρειάζεται πλέον φραγγέλιον καὶ ποιὸς ἔχει τὸ σθένος καὶ εἶναι

ἄξιος νὰ τὸ χρησιμοποιήσει;

Δὲν προλάβαμε νὰ χωνέψωμεν τὴν ἐπιστολὴν τοῦ Πατριάρχου

κατὰ τῶν πιστῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ ἀντιστέκονται πρὸς

τοὺς νεωτερισμοὺς τοῦ Φαναρίου, καὶ τὸν διεδέχθη ὁ Χαλκηδόνος

Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταὶ Ἐπίσκοποι

τοῦ Φαναρίου, ὁμιλεῖ ὡς... ἐκπρόσωπος μίας ἤδη ἐν ἑνώσει

εὑρισκομένης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν

α) Δυτικὴν Ἐκκλησίαν (χωρὶς πλέον εἰσαγωγικά) τῆς ὁποίας τὰ

ποιμαντικὰ κ.ἄ. προβλήματα ἐξετάζει, ὡς ἐὰν οἱ Παπικοὶ νὰ εἶναι 

μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ β) τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησία

(τὴν Ἐκκλησίαν μὲ ἐλλείψεις, κατὰ τὸν Πάπα Βενέδικτον) τὴν

ὁποίαν, ὡς Ἐπίσκοπος ἄνευ ποιμνίου, βλέπει ἀφʼ ὑψηλοῦ, ἀπὸ

κάποια Ὀλύμπια κορυφὴ κριτοῦ κατέχοντος πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, 

τὴν ὁποίαν οἱ ἐπαρχιῶται ἑλλαδίτες κυρίως, ἀγνοοῦν.

Διαβάστε τὸ νέον –πλήρη κενότητος καὶ κακοδοξίας– ἄρθρον τοῦ

Χαλκηδόνος Ἀθανασίου ὑπὸ τὸν ἐπίτιτλο «ΕΓΕΙΡΕΣΘΕ! "Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ..."». Σ᾽ αὐτὸ ὁμιλεῖ   

Ι) διὰ τὸν Παπισμὸν

καὶ τὴν Μίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς νὰ εἶναι ἑνωμέναι.

ΙΙ) Χρησιμoποιεῖ διὰ τοὺς πιστούς, ποὺ ἐλέγχουν τὸν Πατριάρχην καὶ τοὺς ἀκολούθους του, χαρακτηρισμοὺς ὑβριστικούς, 

χωρὶς νὰ καταθέτει στοιχεῖα αἱρετικῶν ἢ ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν των.

«Ὡσὰν δὲ νὰ μὴ ἤρκουν αὐτά, (σημειώνει εἰς ἕν σημεῖον τοῦ

ἄρθρου του) καὶ εἰς τὴν καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολήν, ἔχομεν καὶ τὰς

"ἐξωτικὰς ὀπώρας" τοῦ  νέο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ

νέο-συντηρητισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι

μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ συχνάκις "θεουσῶν"

ἀποσκοποῦν, μὲ ἀπροβλέπτους καὶ ὀλεθρίας συνεπείας».

Καὶ ὁ ὑπηρετῶν τὴν βδελυρὰν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος, ὁ ἔχων εἰς τὴν πλάτην του τὶς συμφωνίες 

τοῦ Μπάλαμαντ, τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὶς πανθρησκειακὲς

συμπροσευχὲς στὴν Ἀσσίζη, τὶς βαρύγδουπες καινοτομίες τῆς

βαπτισματικῆ θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων καὶ ἄλλες

πολλὲς ἡμαρτημένες κακοδοξίες, κατακλείει τὸ ἄρθρο του ὡς ἑξῆς:

«Ἐγείρεσθε τοίνυν, γρηγορεῖτε, ἐργάζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε,

διότι οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ,

ἑστιατόρια ἢ καὶ εὐκτηρίους οἴκους ἑτέρων θρησκευμάτων».

«Θοῦ Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου», Τρίτη ἑσπέρας, τῆς Ε´ 

ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν.

Λεόντιος Διονυσίου.

Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος.