Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Τό ὅτι ὁ Νικαίας Βησσαρίων τόν ἀπεκάλεσε μανιασμένο καί δαιμονισμένο δέν εἶναι παράξενο,διότι ἔτσι ἀπεκάλεσαν οἱ Ἑβραῖοι καί τόν Χριστό. «Περισσόν ποιῶ καί φιλονεικῶ μετά ἀνθρώπου δαιμονιαρίου · αὐτός γάρ ἔνι μαινόμενος». Τελικῶς τήν ἑπομένη ἡμέρα πού ἐσυνεχίσθη τό συμβούλιο τῶν ἀρχιερέων καί τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων ὁ Συρόπουλος περιγράφει τά ἑξῆς: «Ἀρξαμένου δέ τοῦ Ἐφέσου ἀναγνῶναί τι ἐκ τῶν τοῦ Καβάσιλα περί τοῦ προτεθέντος ζητήματος, εὐθύς εἶπεν ὁ Ρωσίας · Ἡμεῖς διά ἕνωσιν καί εἰρήνην ἤλθομεν ἐνταῦθα οὐχί διά σχίσμα καί διάστασιν. Θέλωμεν οὖν ἵνα ἀναγιγνώσκωμεν καί τούς ἑνωτικούς, οὐ τούς σχισματικούς καί διϊστῶντας. Ὁ οὖν Καβάσιλας

σχισματικός ἐστι καί οὐ θέλομεν ἀναγινώσκεσθαι. Διεδέξαντο τοῦτον ὁ Λακεδαιμονίας εἰπών · Καί τί ἔχομεν τόν Καβάσιλαν; ἡμεῖς οὐκ ἔχομεν αὐτόν ἅγιον · ἀρχιερεύς ἦν, καί ἔχομεν κἀκεῖνον ὡς ἕνα τῶν νῦν ὄντων ἀρχιερέων, ὡς τόν Μονεμβασίας τυχόν ἤ ἄλλον τινά, οὐδέ ἀνάγκην ἔχομεν στέργειν τά ἐκείνου συγγράμματα. Τότε εἶπεν ὁ Ἐφέσου · Λοιπόν ἄς ἀναγιγνώσκωμεν τόν Βέκκον. Καί ἀγανακτήσας τήν ἰταμότητα καί τό θράσος αὐτῶν καί καταλαβών ὅτι πάντες σχεδόν προδεδομένοι καί ἕτοιμοί εἰσι πρός τήν τοῦ λατινισμοῦ συγκατάθεσιν ἐσιώπησε» (ὅπ. ἀν., σελ. 446).

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ὄντως ὁ Βέκκος ἦτο κατάλληλος νά ἀναγνωσθῆ σέ μία τέτοια σύναξι, στήν ὁποία ἐζητοῦντο ἐρείσματα διά τόν συμβιβασμό μέ τούς Λατίνους. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει καί σήμερα πού πολλοί, προκειμένου νά μείνουν στήν σιωπή καί στήν ἀπραξία, ζητοῦν ἐρείσματα καί Πατέρες πού νά ταιριάζουν στά μέτρα των, ἐπειδή δέν προαιρούμεθα νά ἀρθοῦμε εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. Δέν πρέπει νά παραλείψωμε καί τό ἔχον ἄμεσο σχέσι μέ τήν ἀποτείχισι ἀκροτελεύτιο τμῆμα τῆς ὁμολογίας τοῦ ἁγίου, τήν ὁποία ἔκανε ἐνώπιον τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας «Καί τί δεῖ πολλά λέγειν; Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι. Τούτων οὖν ἐγώ πάντων καταφρονήσας, ἀκολουθήσω τοῖς ἐν προσχήματι πεπλασμένης εἰρήνης ἑνωθῆναι κελεύουσι; τοῖς τό ἱερόν καί θεῖον σύμβολον κιβδηλεύσασι καί τόν Υἱόν ἐπεισάγουσι δεύτερον αἴτιον τοῦ ἁγίου Πνεύματος; Τά γάρ λοιπά τῶν ἀτοπημάτων ἐῶ τό γε νῦν ἔχον, ὧν καί ἕν μόνον ἱκανόν ἦν ἡμᾶς ἐξ αὐτῶν διαστῆσαι. Μή πάθοιμι τοῦτό ποτε, Παράκλητε ἀγαθέ, μηδ’ οὕτως ἐμαυτοῦ καί τῶν καθηκόντων λογισμῶν ἀποπέσοιμι · τῆς δέ σῆς διδασκαλίας καί τῶν ὑπό σοῦ ἐμπνευσθέντων μακαρίων ἀνδρῶν ἐχόμενος, προστεθείην πρός τούς ἐμούς πατέρας, τοῦτο, εἰ μή τι ἄλλο, ἐντεῦθεν ἀποφερόμενος, τήν εὐσέβειαν» (Τά εὑρισκόμενα ἅπαντα, Τόμ. Α΄, σελ. 424).

Τό χαρακτηριστικό στήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, τήν ὁποία ἀκολουθεῖ πιστά καί ὁ ἅγ. Μᾶρκος, εἶναι ὅτι, στά θέματα τῆς πίστεως καί μία ἐκτροπή εἶναι ἀρκετή διά νά δημιουργήση τήν ἀποτείχισι: «Τά γάρ λοιπά τῶν ἀτοπημάτων ἐῶ τό γε νῦν ἔχον, ὧν καί ἕν μόνον ἱκανόν ἦν ἡμᾶς ἐξ αὐτῶν διαστῆσαι».