Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ἄν θά θέλαμε νά δείξωμε τό μεγαλεῖο ὅλο τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου, τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως και τό ἀκοινώνητον τῆς αἱρέσεως θά ἔπρεπε νά ἀντιγράψωμε

ὁλόκληρη αὐτήν τήν ὁμιλία του ἤ μᾶλλον ὅλες τίς ὁμιλίες του καί εἰδικά αὐτές οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στήν ἐκπόρευσι τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἐπειδή ὅμως τοῦτο θά ὑπερέβαινε τά

μέτρα τῆς παρούσης μελέτης, καθώς ἐπίσης καί τά ἰδικά μας πνευματικά μέτρα, ἀρκούμεθα μόνο εἰς αὐτές τίς ἀναφορές διά νά ἐπιδείξωμε τό φρόνημα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ πατρός, στό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως, ὡσάν νά ἐπιδεικνύωμε ἐκ τοῦ ὄνυχος τόν λέοντα. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μία ὅμως τελευταία ἔνστασις τῶν θελόντων νά εὕρουν προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, κατά τό δή λεγόμενο, πρέπει να ἀναφερθῆ, ἐπειδή ἔχει σχέσι μέ τήν σημερινή νοοτροπία μας, νά λέγομε δηλαδή, αὐτό δέν εἶναι τίποτε, τό ἄλλο δέν πειράζει καί ἔτσι σιγά-σιγά νά ἰσοπεδώνωμε τά πάντα:

«Ἀλλά τοῦτο, φησί, τό διεῖργον αὐτούς ἀφ’ ἡμῶν, οὐδέν ἐστιν · ἤ τί τῶν ὀρθοδόξων ὀχλεῖ εἰς ὀρθοδοξίαν, τό τόν πάvπαν καλεῖν αὐτούς ἅγιον; καί τό εἰς κηδείαν, ἤ μνημόσυνα Λατίνων, ἤ εἰς τάς λειτουργίας αὐτῶν συμφοραίνειν ἱερέα ὀρθόδοξον; οὐκοῦν ἀκεραίων τῶν συνήθων φυλαττομένων, ὧν οἱ Κύπριοι πρός τούς Λατίνους ὀφείλουσι, συλλειτουργῆσαι ἡμῖν αὐτούς βούλεσθε; λοιπόν μηχανᾶσθε λαθραίως λατινίσαι ἡμᾶς; ἤ οὐκ ἴστε ὡς ἕκαστον μέγα κακόν, ἀπό μικροῦ ἄρχεται, καί οὕτω γίνεται μέγα; καί ἀεί ἐκ τῶν δοκούντων ἀδιαφόρων ἡ πλάνη γίνεται, καί ἐκ τοῦ

συγκατατίθεσθαι τοῖς δοκοῦσι μικροῖς παραπτώμασιν, ἐρχόμεθα καί εἰς τό περιπίπτειν ἐν τοῖς μεγάλοις; καί ἔστιν ὁδός, ἤ δοκεῖ παρ’ ἀνθρώποις ὀρθή εἶναι, τά δέ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾅδου; οὐδέν ἐστι τοῦτο, οὐδέν ἐκεῖνο · οὐκοῦν πάντα συγχωρητέα; οὔκουν · ἀπόστα · ἄπαγε τῆς ὀλεθρίου ταύτης βουλῆς · ὡς ἀπόλοιτο αὕτη ἡ γνώμη μετά τῶν συνιστώντων αὐτήν!» (ὅπ. ἀν., σελ. 28).

Πόσο ἀλήθεια ὁμοιάζουν διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ δολοπλοκίες, οἱ δικαιολογίες, οἱ προφάσεις καί ὁ ἐφησυχασμός ὅσων δέν θέλουν νά σηκώσουν τόν σταυρό τῆς ὁμολογίας, ὁ ὁποῖος ὄντως εἶναι μαρτυρικός καί νά ἀκολουθήσουν τήν εὔκολη ὁδό τοῦ συμβιβασμοῦ. Ἡ συγκατάβασις αὐτή διά τόν Ἰωσήφ θεωρεῖται αἵρεσις: «λοιπόν μηχανᾶσθαι λαθραίως λατινίσαι ἡμᾶς;».

Ἀμέσως μετά ξεσπᾶ σέ μία ὁμολογία πίστεως, μία ἀγάπη ἄμετρη πρός τήν Ὀρθοδοξία καί μία διάθεσι θυσίας χάριν τῆς πίστεως: «οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη ὀρθοδοξία · οὐ

ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας · οὐκ ἀφιστάμεθά σου, μῆτερ εὐσέβεια · ἐν σοί ἐγεννήθημεν, καί σοί ζῶμεν, και ἐν σοί κοιμηθησόμεθα · εἰ δέ καλέσει καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα · τῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποστόλων ἐσμέν μαθηταί, τῶν λεγόντων “ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, και αὐτός ἀκοινώνητος · καί εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, καί οὗτος ἀφοριζέσθω”» (ὅπ. ἀν., σελ. 28).

Ἐμεῖς βεβαίως πολλές φορές σήμερα ἀναμασοῦμε τον ὕμνο αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρίς ὅμως νά κατανοοῦμε ὅτι, τότε πού ὁ Ἰωσήφ τόν ἐκφώνησε, ἡ Πόλις ἔπνεε τά

λοίσθια, οἱ Τοῦρκοι εὑρίσκοντο πρό τῶν τειχῶν της καί οἱ Παπικοί, παντοδύναμοι τότε πολιτικῶς καί στρατιωτικῶς, ἦσαν ἕτοιμοι νά ἐξαφανίσουν τήν ἀλήθεια ἀπό τήν γῆ,

χάριν τοῦ ἐπί γῆς θεοῦ των καί σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες του.