Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Αὐτή ἡ ἀποτείχισις σήμερα στούς Οἰκουμενιστές θα φαίνεται ἀσφαλῶς ἀκραία, στερουμένη ἀγάπης καί κυρίως διακρίσεως. Βλέπουμε ὅμως καθαρά, πῶς τότε ἠγωνίζοντο οἱ Πατέρες διά νά διατηρήσουν τήν καθαρότητα στήν πίστι, τό ὁποῖον εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, τριάντα δύο Πατριάρχες εἰς αὐτό τό διάστημα διαδοχικῶς ἐκάθισαν στον πατριαρχικό θρόνο καί οὔτε ὡς ὄνειρο δέν εἶδαν αὐτήν τήν ἐκκλησιαστική ἕνωσι, 

Η συνέχεια "κλικ" πιο κάτω στο : Read more

«ὅτι ἀφ’ οὗ Κύπριοι τοῖς Λατίνοις ὑπέκυψαν, τεσσαράκοντα ἔτη πρός τοῖς διακοσίοις παρῆλθε ·δύο καί τριάκοντα πατριάρχαι τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων ταυτησί, καί ἑπτά καί δέκα βασιλεῖς, οἷς πᾶσιν οὐδ’ ὄναρ ἐπῆλθε Κυπρίους προσδέξασθαι».

Τόν λόγο διά τόν ὁποῖο ὁ Ἰωσήφ δέν ἀποδέχεται αὐτή τήν ἐκκλησιαστική ἕνωσι τόν ἀναφέρει ἐν συνεχείᾳ: «Ὁ νεύματι μόνῳ τόν Θεόν ἀπαρνούμενος, ἀπωλείᾳ ὑπόκειται ·

καί ὁ λόγοις καί τρόποις καί γράμμασι κινδυνεύων περί τήν πίστιν, πῶς ἔσται ὀρθόδοξος; πῶς δέ καί ἕνωσις ἔσται δυοῖν, μυρίων μεσεμβολούντων ἀμφοῖν;» (ὅπ. ἀν., σελ. 14).

Εἶναι περιττό νά τονισθῆ ὅτι αὐτήν τήν πατερική θεολογία καί ἀκρίβεια στήν πίστι δέν τήν ἀποδέχονται σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές. Αὐτοί σήμερα δέχονται τήν ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ. Δηλαδή θά ἑνωθοῦμε μέ τούς Παπικούς καί ὁ καθένας θά κρατήση τήν πίστι του καί τήν παράδοσί του. Μέ ἄλλα λόγια θά γίνη ἕνας ἐκκλησιαστικός «ἀκταρμάς».

Ὁ Ἰωσήφ ὅμως ἐγνώριζε μόνο τήν ἑνότητα γύρω ἀπό τήν ἀληθινή πίστι. Εἰ δ’ ἄλλως προτιμοῦσε τόν θάνατο παρά νά διακοπῆ αὐτή ἡ ἀποτείχισις. Στήν ἔνστασι δέ πού κάποιοι ἔθετον ὅτι οἱ Κύπριοι δέν μνημονεύουν τόν Πάπα, ὁ Ἰωσήφ ἀπαντᾶ: «Εἰ δέ τις λέγει, ἐπεί μή μνημονεύουσι τόν πάπαν ρητῶς οὐδέν ἡμῶν διαφέρουσι, σύμφημι· πλήν, ὅ πολλῷ τούτου χεῖρον, ἐγγράφως αὐτόν, καί μεθ’ ὅρκου ἁγιώτατον εἶναι κηρύττουσι, καί τοῦ κορυφαίου τῶν ἀποστόλων Πέτρου μόνον διάδοχον ἀληθῆ, καί παρά πᾶσαν αὐτῶν τήν ζωήν ὑποττάσσεσθαι τούτῳ, καί μόνοις τοῖς ὑπ’ αὐτόν ἐπισκόποις, αὐτοί τε, καί πάντες οἱ ὑπ’ αὐτούς ἐπαγγέλονται» (ὅπ. ἀν., σελ. 14). Δηλαδή ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἔκαναν οἱ Ἐπίσκοποι ἦσαν μέ ἄλλα λόγια πανηγυρική μνημόνευσις καί ἀναγνώρισις τοῦ Πάπα. Στήν ἔνστασι ἐπίσης κάποιων ὅτι, ἐπειδή βασανίζονται, κάνουν αὐτές τίς ὑποχωρήσεις οἱ Κύπριοι Ἐπίσκοποι, ὁ Ἰωσήφ ἀπαντᾶ: «Εἰ δ’ ὅτι τυραννούμενοι πάσχουσι ταῦτα, καί οὐχ ἑκόντες, διά τοῦτο κοινωνίας εἰσίν ἄξιοι, κοινωνητέον λοιπόν Καλαβροῖς τε, καί Σικελοῖς, καί πᾶσιν ἁπλῶς τοῖς ὁπωσοῦν ὑπό τοῦ, περί τό δόγμα τῆς εὐσεβείας τυραννουμένοις · καί γάρ κἀκεῖνοι οὐ θέλοντες πάσχουσιν, ἀλλά πάσχοντες θέλουσιν · ἀλλ’ οὐδείς ὀρθοδόξων ἐστίν, ὅς τόν μή αἱρούμενον ἀποστῆναι τῆς πλάνης εἰς ἑαυτοῦ κοινωνίαν αἱρήσεται · ὅτι πλάνη κακίας αἰτία, καί τῆς προτέρας ἡ δευτέρα καρπός · μᾶλλον δέ ταύτης ἐκείνη προτρέχει, κἀκείνη ταύτῃ συμπλέκεται, καθάπερ μάλα

σαφῶς, αὐτή τε τῶν πραγμάτων ἡ πεῖρα διδάσκει, καί οἱ τῆς Ἐκκλησίαςὧδε διδάσκαλοι ἀποφαίνονται · ὅτι φασίν, οὔτε ἀπό διεφθαρμένων δογμάτων, δυνατόν ἀνενεγκεῖν βίον ὄντα τοιοῦτον, οὔτε μένειν ἐν ὑγιαινούσῃ τῇ πίστει διεφθαρμένον βιοῦντα βίον · διεφθαρμένος γάρ βίος πονηρά τίκτει δόγματα · καί δόγματα φαῦλα, φαῦλον βίον

ἀπογεννᾷ» (ὅπ. ἀν., σελ. 12). Δέν δέχεται λοιπόν καί αὐτήν τήν δικαιολογία, διότι ἀναφέρει οὐδείς ὀρθόδοξος δέχεται κάποιον σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἄν δέν ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν πλάνη «ἀλλ’ οὐδείς ὀρθοδόξων ἐστίν, ὅς τόν μή αἱρούμενον ἀποστῆναι τῆς πλάνης εἰς ἑαυτοῦ κοινωνίαν αἱρήσεται». Ἀντικρούοντας περαιτέρω ὅλες τίς ἐνστάσεις (μᾶλλον προφάσεις) τῶν ἀντιθέτων (προφανῶς τῶν λατινοφρόνων) ὁ Ἰωσήφ ἀναφέρεται στήν ἔνστασι, ὅτι δηλαδή ὁ Χριστός δέν ἀποστρέφεται καί δέν ἀποδιώκει κανένα ἁμαρτωλό καί ὅτι, ἐπί πλέον, γίνεται χαρά στόν οὐρανό δι’ αὐτόν.

Αὐτό τό θεωρεῖ ὡς «συκίνην ἐπικουρίαν», δηλαδή ψεύτικο ἔνδυμα μέ τό ὁποῖο ἐκάλυψαν τήν γύμνια των οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν παράβασι καί πρίν τήν ἔξοδό των ἀπό τόν Παράδεισο. «Εἰ δέ προβάλλοιντο δῆθεν οἱ δικαιοῦντες αὐτούς, οἷα συκίνην ἐπικουρίαν λέγοντες, εἰ ἕνα ἁμαρτωλόν αὐτῷ προσερχόμενον, οὐκ ἀποστρέφεται ὁ Χριστός, ἀλλά προσδέχεται φιλανθρώπως, καί εἰς τήν ἑαυτοῦ βασιλείαν εἰσάγει, ἡμεῖς τοσαύτας μυριάδας χριστιανῶν προσερχομένων τῇ Ἐκκλησίᾳ, πῶς ἀποστραφησόμεθα; καί εἰ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι, ἐν οὐρανῷ χαρά γίνεται, πόση χαρά καί εἰς τόν οὐρανόν ἅμα, καί εἰς τήν γῆν, καί γενήσεται καί ἔσται, εἰ τούς Κυπρίους εἰς ἕνωσιν προσδεξώμεθα; εἰ δή ταῦτα, ἤ τινα τοιαῦτα προβάλλοιντο, ἑτοίμως ἄν πρός ταῦτα αὐτό τό δίκαιον ἀποκρίνοιτο · ὅτι τόν ἐπί ταῖς ἑαυτοῦ ἁμαρτίαις μετανοοῦντα, καί πρός τήν ἀρετήν ὁλοσχερῶς ἐπιστρέφοντα μόνον προσδέχεται ὁ Θεός · καί περί τῆς τούτου ἐπιστροφῆς ὁμολογουμένως οἱ ἄγγελοι χαίρουσι · καί αἱ τοῖς πάθεσι προκατειλημμέναι ψυχαί τότε σῴζονται, ὅταν ἀρθῇ ἀπ’ αὐτῶν, τά δι’ ὧν τῆς ἀπωλείας μετέχουσιν ·

ἀναφαιρέτων δ’ ἐκείνων μενόντων, κατ’ οὐδέν ἧττον καί αὖθις ἀπόλλυνται, μηδέν ἐκ τῶν γραμμάτων, ἤ τῶν λόγων ὠφεληθεῖσαι, ὧν εἰκῇ καί μάτην, ἤ τισιν αὗται, ἤ τινες αὐταῖς ἐχαρίσαντο · ὅθεν οὐδέ χαρά περί τούτων ἕπεται τοῖς ἀγγέλοις, ὅτι οὐδ’ ἐπιστροφή τοῖς ἁμαρτήσασι προηγήσατο· ὅπου γάρ τό πρῶτον τούτων οὐκ ἔστιν, ἐκεῖ καί τό δεύτερον ἄπεστιν» (ὅπ. ἀν., σελ. 23).

Παντοῦ λοιπόν ὁ Ἰωσήφ, προκειμένου δι’ ἐκκλησιαστικήν ἕνωσι, θέτει ὡς προϋπόθεσι τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῶν πλανεμένων καί τήν ἑνότητα γύρω ἀπό τήν ἀληθινή πίστι.