Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Πρίν κλείσωμε τήν μικρή ἀναφορά μας στόν ἅγ. Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, σχετικά μέ τήν ἀποτείχισί του καί τούς ὁμόφρονές του, προκειμένου νά γίνη πλήρως κατανοητό ὅτι, ὅταν ἡ αἵρεσις ἐπικρατήση, αὐτοί πού τήν ἀποδέχονται δημιουργοῦν ἄλλη Ἐκκλησία καί ἐξέρχονται διά τῆς αἱρέσεως ἀπό τήν διαχρονική Ἀποστολική, θά ἀναφέρωμε καί ἕνα ἀκόμη χωρίον τοῦ Ἰωσήφ Καλοθέτου ἀπό ἐπιστολή του, πού ἐπιγράφεται «Ἐπιστολή εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, πρός Γρηγόριον τόν οὕτω λεγόμενον Στραβολαγγαδίτην ἐν τῇ Λαύρᾳ ὄντα». Λέγει λοιπόν ὁ Ἰωσήφ στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή μεταξύ ἄλλων:

Η συνέχεια :  "κλικ" πιο κάτω στο:  Read more

«Κατά δέ τοῦ ἱερέως τοῦ θεοῦ, τοῦ ἱεροῦ φημί Γρηγορίου, καί ἡμῶν πάντων μυκτηρισμοί καί χλευασμοί καί μακροί καταγέλωτες. Πρός τοῖς καί ἀνυποτάκτους τῆς ἐκκλησίας καί ἀλαζόνας ἀποκαλεῖ. Οὐκ οἶδα ποίαν τινά τήν ἐκκλησίαν λέγει, εἴθ’ ἥν αὐτός νῦν προσφάτως μετά τοῦ ἐκ Καλαβρίας καί τοῦ παρακεκινημένου τάς φρένας Ἀκινδύνου συνεστήσατο ἤ τήν ἀπό Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων συστᾶσαν πολλοῖς

αἵμασι καί ἱδρῶσι, πρῶτον μέν δι’ αὐτοῦ τοῦ δεσποτικοῦ, εἶθ’ ἑξῆς ἀποστολικῶν, μαρτυρικῶν, διδασκαλικῶν καί ὅσων ἄλλων. Καί εἰ μέν τήν νεωστί ὑπ’ αὐτῶν συστᾶσαν λέγει, ἐρρέτω καί αὐτός σύν αὐτῇ, ὡς σφαλεράν καί πόρρῳ θεοῦ

βάλλουσαν · εἰ δέ τήν ἀπό θεοῦ καί τῶν ἁγίων πάλαι κυρωθεῖσαν καί τρανωθεῖσαν, ἧς ὁ ἄνθρωπος τοῦ θεοῦ Γρηγόριος ὑπερηγορεῖ καί θανατᾷ ὑπέρ αὐτῆς, αὐτόν δεῖ ὑποταγῆναι τῇ ἡμετέρᾳ ἐκκλησίᾳ, ἧς πρό ὀλίγου ἀφηνίασεν ἀποσκιρτήσας» (ὅπ. ἀν., Ἐπιστολή 2, κεφ. 7, σελ. 373).

Ἐδῶ πάλι μέ ἀπαράμιλλο τρόπο παρουσιάζονται οἱ δύο ἐκκλησίες, ἡ Ἀποστολική διαχρονική καί αὐτή τήν ὁποία «αὐτός νῦν προσφάτως μετά τοῦ ἐκ Καλαβρίας καί τοῦ

παρακεκινημένου τάς φρένας Ἀκινδύνου συνεστήσατο».

Τό φοβερό εἶναι αὐτό τό ὁποῖο ἀναφέρει ὁ Ἰωσήφ διά τήν νεοΐδρυτο «ἐκκλησία»: «Καί εἰ μέν τήν νεωστί ὑπ’ αὐτῶν συστᾶσαν λέγει, ἐρρέτω καί αὐτός σύν αὐτῇ, ὡς σφαλεράν

καί πόρρῳ θεοῦ βάλλουσαν». Αὐτή ἡ φοβερή ἔκφρασις σημαίνει, νά χαθῆ καί αὐτός μαζί μέ τήν ἐκκλησία του, διότι αὐτή ἡ ἐκκλησία εἶναι πλανεμένη καί σέ ἀποκόπτει

ἀπό τόν Θεό.

Καί ἕνα ἀκόμη χωρίο ἀπό τόν συναγωνιστή καί μαθητή τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἀνάγκη νά ἀναφέρωμε, τό ὁποῖο διδάσκει ὅτι διά θέματα ἐκκλησιαστικά πού

ἅπτονται τῆς πίστεως καί τῆς αἱρέσεως δέν πρέπει νά δίδωμε συγγνώμη καί ἄφεσι, πρίν μετανοήσει καί ἐπιστρέψει ἀπό τήν αἵρεσι στήν εὐσέβεια ὁ αἱρετικός. Τό χωρίο αὐτό

εὑρίσκεται στόν δεύτερο λόγο τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Καλοθέτου καί ἐπιγράφεται «Κατά τῶν αὐτῶν Ἀκινδύνου καί Βαρλαάμ τῶν κακοδόξων». Λέγει δέ τά ἑξῆς:

«Ἀλλά πῶς ἄν τις τόν οὕτως εἰς τό θεῖον ἐμπαροινηκότα οὐκ ἄν διά βίου ἐχθρόν σχοίη; Πῶς δ’ ἄν τις καί σπείσαιτό τις αὐτῷ, ἐχθρῶς πρός θεόν ἔχοντι; Πῶς δ’ οὐκ ἄν ἁμάρτοι τις ἀσύγγνωστα συγγνωμονῶν τῷ ἀμεταμελήτῳ; Καί γοῦν συμβουλεύει τό ἱερόν εὐαγγέλιον ἀφιέναι μέν τοῖς ἡμαρτηκόσι τά ἁμαρτήματα, μεταμελομένοις δέ, ἐφ’ οἷς οὐκ εὖ πεποιήκασι · μή μεταμελομένοις δέ οὐ χρεών ἡμᾶς τοῦτο ποιεῖν. Ὁ γάρ συγγνώμην νέμων τῷ ἀμεταμελήτῳ φθάνει ἑαυτόν συγγνώμης ἐκβάλλων. Ἀλλά καί ὁ προχείρως τούτῳ γε ταύτην νέμων χωρίς τῆς ἐκείνου ἐπανόδου καί ἐπιστροφῆς καί πρίν τῆς εἰς τό θεῖον παροινίας ἀποσχέσθαι διπλῶς ἐξαμαρτάνει, τῷ τε ἀφιέναι τῷ μή ἀφιέντι τήν ὕβριν καί τήν εἰς θεόν παροινίαν καί ἔτι ἀμεταμελήτως ἔχοντι, τῷ τε φιλανθρωπότερον ἑαυτόν τοῦ θείου καθιστᾶν» (ὅπ. ἀν., Λόγος 2, σελ. 138).

Ἐδῶ ἀναφέρει ὁ Ἰωσήφ ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχης εἰρήνη μέ αὐτόν πού εἶναι ἐχθρός πρός τόν Θεό. Ἄν δέ, ἀναφέρει, συγχωρήσης τόν αἱρετικό πρίν αὐτός διορθωθῆ, χάνεις καί ἐσύ τήν συγγνώμη ἀπό τόν Θεό καί ἁμαρτάνεις διπλά καί, προσέτι, δεικνύεις τόν ἑαυτόν σου φιλανθρωπότερον ἀπό τόν Θεό. Αὐτά, κοντολογίς, πού πρέπει νά

συγχωροῦμε εἶναι τά προσωπικά σφάλματα τῶν ἄλλων πρός ἐμᾶς καί ὄχι αὐτά πού στρέφονται εἰς τόν Θεό, τήν πίστι καί τήν Ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενιστές βέβαια Ἐπίσκοποι, σήμερα κάνουν τό ἐντελῶς ἀντίθετο μέ τίς συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν, τίς ἀγαπολογίες, τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων κλπ., ἐνῶ ὅταν κάποιος σφάλλη ἀπέναντί των ἤ κάνει ἀνυπακοή ἤ ἐναντιωθῆ στό θέλημά των εἶναι ἕτοιμοι νά τόν στείλουν στήν ἱερά ἐξέτασι.

Κλείνοντας ἀναφέρομε ὅτι ἡ ἀποτείχισις τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ὁμοφρόνων του ἀπό τόν Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα ἔγινε ὅπως ἀκριβῶς ἐντέλλεται ὁ ΙΕ΄ ἱερός Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, δεδομένου τοῦ ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Βαρλαάμ, τήν ὁποία ἐστερνίσθηκε ὁ Πατριάρχης, ἦτο κατεγνωσμένη ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ 1341, ἀλλά ὁ Καλέκας δέν εἶχε κριθῆ συνοδικά. Ἡ συνοδική κρίσις καί καθαίρεσίς του ἔγινε τό 1347 (Θ.Η.Ε. τόμ. 7, 28).