Εις το πάθος του Κυρίου, τη αγία και μεγάλη Παρασκευή.

Πηγή : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Παραθέτουμε από την Πατρολογία (P.G. Migne 65) έναν υπέροχο λόγο για την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, του αγιωτάτου Πατριάρχου Πρόκλου, μαθητού του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Α΄. Φοβερά της σημερινής παρατάξεως τα μυστήρια· φρικτά του καταχθονίου πολέμου τα τρόπαια· αδιήγητος του παλαιού τυράνου η αθρόα καθαίρεσις· πάσης ενθυμήσεως κρείττων, η του δι΄ ημάς σαρκωθέντος υπέρ ημών νίκη. Συνεπλάκη μεν γαρ τω θανάτω, ως νεκρός· εσκύλευσε δε τον άδην ως Θεός ισχυρός και δυνατός. Κύριος γαρ κραταιός και δυνατός. Κύριος δυνατός εν πολέμω. Ποίος ουν λόγος επαξίως δυνατός υπουργήσειε τω θαύματι; Ποία δε γλώσσα λαλήσει και διηγήσεται την φοβεράν παράταξιν; Σήμερον γαρ προφητικών φωνών πεπλήρωται σφραγίς. Σήμερον ο άδης αγνοών κατάπιε δηλητήριον. Σήμερον ο θάνατος εδέξατο τον αεί ζώντα νεκρόν. Σήμερον ελύθη δεσμά, άπερ ο όφις εν παραδείσω εχάλκευσε. Σήμερον οι εξ αιώνος ηλευθερώθησαν δούλοι. Σήμερον ο ληστής ετυμβορώχησε, τον πεντακισχιλίοις και πεντακοσίοις έτεσιν υπό φλογίνης ρομφαίας φρουρούμενον παράδεισον. Σήμερον το φως εν τη σκοτία φαίνει, και όλον του θανάτου τον θησαυρόν εκένωσε. Σήμερον βασιλική εις το δεσμωτήριον εκαινοτομήθη είσοδος. Σήμερον, πύλας χαλκάς συνέτριψε, και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασεν, ο καταποθείς ως ψιλός νεκρός, και πυρπολήσας ως Θεός Λόγος. Σήμερον ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός, το του θανάτου προγονικόν θεμέλιον γενόμενον συνετάραξε, τον Αδάμ ανέσπασε, και τον Άβελ διέσωσε, και πάσαν του άδου την οικοδομήν κατέστρεψε. Σήμερον και οι πρώην θρηνούντες, ους κατέπιεν ο θάνατος ισχύσας, μετά μεγάλης φωνής κράζουσι· Που σου, θάνατε, το νίκος; Που σου, άδη, το κέντρον;

Β΄. Τι λέγεις προς ταύτα, ω Ιουδαίε; Κωμωδείς τον Σταυρόν; Χλευάζεις το πάθος; Γελάς τον θάνατον; Διασύρεις τον τάφον; Αλλά βλέπε την νίκην, και φρίξον το πάθος του εκουσίως παθόντος σαρκί, απαθούς όντος Θεού Λόγου. Πάντας τους δικαίους μετ΄ εξουσίας κατέπιε, και ουδείς των οσίων περιεγένετο θανάτου. Τον Άβελ θαυμάζεις; Αλλά θάνατος ερρόφησεν αυτόν. Τον Νώέ μοι λέγεις; Αλλά και αυτός εις φθοράν εγκυβίστησε. Τον Ενώχ μοι προφέρεις; Αλλά και ούτος έφυγε, και ου τον νόμον κατήργησε. Τον Αβραάμ μοι κομπάζεις; Αλλά και τούτον διέλυσεν ο θάνατος. Τον Ισαάκ μνημονεύεις; Αλλά πεσών ουκ ανέστη. Τον Ιακώβ προφέρεις; Αλλά κόνις ο πατριάρχης. Τον Ιωσήφ εγκαυχάσαι; Αλλ΄ εν γυμνοίς και ξηροίς οστέοις η μνήμη αυτού. Τον Μωϋσέα εκθειάζεις; Αλλ΄ ουδέ τον τάφον αυτού ευρίσκεις. Πάντας τους προφήτας μοι λέγεις; Αλλ΄ εννόει τους τάφους, και μη κόμπαζε τοις λόγοις. Τοσούτους έλαβεν ο θάνατος, και πάντας ερρόφησεν· ένα δε κατέπιε, και κόσμον όλον αβουλήτως εξέμεσε. Βλέπε γαρ σήμερον του διαβόλου την κατά του ανευθύνου του θανάτου πονηρίαν. Υπηρέτας προς σύλληψιν ώπλησε· τον Ιούδαν εις προδοσίαν ηγόρασε· τον Πέτρον εις άρνησιν υπεσκέλισε· τον δούλον του αρχιερέως προς ράπισμα εξέμηνε· τους στρατιώτας προς  χλεύην εξεβάκχευσε· τον Πιλάτον προς ερώτησιν διήγειρε· δήμον προς στασιασμόν εκίνησε, βουλόμενος μαθείν τιν ην ο δεσπότης. Αλλ΄ ειστήκει ο μακρόθυμος φέρων την τόλμαν, ίνα λύση την κατάραν.

Γ΄.  Δια τούτο ώσπερ επί βασιλικού θανάτου, πάσα η των πόλεων φαιδρότης φυγαδεύεται· ούτως σήμερον πάσα η κτίσις την εαυτής ηρνήσατο λαμπρότητα. Ουρανός εμελανημόνει το σκότος· ο ήλιος ώσπερ δούλος φιλοδέσποτος έφυγε, τας ακτίνας συστείλας· τα άστρα την φυσικήν συνετάραττε τάξιν· ο ναός περιεσχίζετο δια το πένθος· η γη θρηνούσα ου βραχίονας έτυπτεν, αλλά πέτρας έσχιζεν· οι προφήται πάντες προσιόντες, ηρώτων τον Δεσπότην, και έλεγον· Τι αι πληγαί αύται αι αναμέσον των χειρών σου; Πως σου το πάθος άψασθαι ετόλμησε; Θεότητι; Αλλ΄ ανάλωτος η θεότης. Ο ουν πάσχει, σαρκί πέπονθε. Και πως ουκ ηδέσθησάν σου οι σταυρώσαντες, και ουκ εμνήσθησαν της ευεργεσίας σου; Τι ουν προς αυτούς ο Δεσπότης; Αύται αι πληγαί ας εκών επλήγην εν τω οίκω του αγαπητού μου. Εξ Αιγύπτου μετήρα άμπελον· ήρδευσα τη παρόδω της θαλάσσης· περιέσκαψα τοις φοβήτροις· εκλάδευσα περιτομή· εχαράκωσα προφήταις· περιέφραξα νόμω· Και έμεινα του ποιήσαι σταφυλήν· εποίησε δε ακάνθας, και ου δικαιοσύνην, αλλά κραυγήν. Και, Εγενόμην ως άνθρωπος αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος.

Δ΄. Ω πάθος κόσμου καθάρσιον!  Ω θάνατος αθανασίας αφορμή ζωήν ανατέλλουσα!  Ω κάθοδος εν άδου, των εξ αιώνος νεκρωθέντων γέφυρα προς αναβίωσιν!  Ω μεσημβρία της δειλινής εν παραδείσω καταδίκης ανάκλησις!  Ω Σταυρός δένδρου ιατρός!  Ω ήλοι τον κόσμον τη  θεογνωσία προσηλώσαντες, και θανάτου καταπείραντες! Ω άκανθαι, του Ιουδαϊκού αμπελώνος οι βότρυες! Ω χολή, του της πίστεως μέλιτος πρόξενος, και της Ιουδαίων πονηρίας κατήγορος! Ω σπόγγος την κοσμικήν αμαρτίαν αποσπογγίσας και αποσμήξας! Ω κάλαμος εν ουρανοίς τους πιστούς πολιτογραφήσας, και αρχεκάκου όφεως την τυραννίδα συντρίψας!  Ω μυστήριον παρά απίστοις απιστούμενον, υπό δε πάντων πιστών προσκυνούμενον ακαταπαύστως!  Ω σημείον παρά απίστων αντιλεγόμενον, και παρά πιστών δοξαζόμενον!  Ω μυστήριον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, έθνεσι δε μωρία· ημίν δε, Χριστός Θεού δύναμις και Θεού σοφία, καθά φησιν ο απόστολος Παύλος. Ότι το μωρόν του Θεού, σοφώτερον των ανθρώπων εστίν΄ ως θάνατον καταργήσαι, και τον άδην σκυλεύσαι, και τους απ΄ αιώνων νεκρούς ζωοποιήσαι· χάριτι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· ω η δόξα και το κράτος, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.