Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Όταν επέρασαν τριακόσιοι χρόνοι ύστερα από την σταύρωσιν του Χριστού μας, έστειλεν ο πανάγαθος Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσεν βασίλειον χριστιανικόν και είχαν το βασίλειον οι χριστιανοί χιλίους εκατόν πενήντα χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν, και το είχε ο Τούρκος το βασίλειον χρόνους τριακοσίους είκοσι οκτώ. Τον καιρόν εκείνον επήγαν οι χριστιανοί και εζήτησαν του βασιλέως τρία πράγματα, να φτιάσουν εκκλησίες, να φυλάγουν την Κυριακήν τους να μην κάνουν παζάρια και να έχουν και σχολεία να μανθάνουν τα παιδιά τους γράμματα. Ο Θεός εφώτισε τον βασιλέα και τους τα εχάρισε, τα οποία είναι γραμμένα εις τον βασιλικόν κώδικα, εις την Πόλιν. Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ΄ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη. Αυτό οπού έκαμε ο Θεός με τι ομοιάζει; Με φαίνεται πως ομοιάζει με εσένα. Εσύ έχεις ένα παιδίον και κρυώνει. Τι κάμνεις; Του βάνεις καμπόσα κάρβουνα εμπροστά του  δια να πυρωθή, μα το παιδίον είναι μωρόν και απλώνει να πιάση τα κάρβουνα. Εσύ τι κάμνεις; Δια να μη καή το παιδί σου, παρακινούμενος από την αγάπην, του παίρνεις τα κάρβουνα και λέγεις: καλύτερα ας κρυώση το παιδί μου παρά να καή, διατί, εάν κρυώση, ζεσταίνεται πάλιν, αμή ωσάν καή, δεν ιατρεύεται. Έτσι έκαμε και ο Θεός: ωσάν είδε πως θε να κολασθούμεν, παρακινούμενος από την πολλήν αγάπην οπού έχει εις το Γένος μας, ασήκωσεν από ημάς τούτο το βασίλειον το ψεύτικον δια να μας δώση το αληθινόν. Δεν εσταυρώθη ο Χριστός μας δια να μας δώση μάταιον και προσωρινόν βασίλειον, αλλ΄ ουράνιον και παντοτεινόν. Τώρα και ημείς έχομεν χρέος να δοξάζωμεν τον Θεόν μας χιλιάδες φορές δια την καλωσύνην οπού μας έκαμε και να παρακαλούμεν πρώτον δια τον βασιλέα και δια όλους τους ζαπιτάδες να τους φωτίζη ο Θεός να κυβερνούν τον κόσμον με πραότητα και με δικαιοσύνην. Ομοίως να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε όταν πληρώνετε τα χρέγια σας, τα χαράτσια σας, τες δεκατιές σας, διατί καθώς οι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους και αγόρασαν τον Παράδεισον και οι Ασκηταί με την ασκητικήν τους ζωήν, έτσι και οι χριστιανοί με τα άσπρα οπού δίνουν την σήμερον, με εκείνα αγοράζουν τον Παράδεισον.