Σε μερικά ιστολόγια δεν αναφέρονται τα πιο σημαντικά για τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο. Ιδού τα παραθέτουμε:

...... Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία

για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών… Μάλιστα στην

Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται

"ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα,

Καρδινάλιου Ισιδώρου.

Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ,

αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου,

αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και

αρνείται να παραστεί!!!

Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο

οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε

το Έθνος… Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος

είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού,

αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν

Πὀλη.…

[σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο

πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το

τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα,

ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη,

έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς…]

Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος

Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη

σκηνή, στο απαράδεκτο “συλλείτουργο”, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως   όχι, δεν τα παρέδωσε!  Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος    και τιμώρησε με  εξορία τους δύο Αγίους!!! …….

Έτσι για να μη τα ξεχνούμε...... και ας γινόμαστε ενοχλητικοί :