Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.



Ατό μόνο προσθέτομε διά νά κατανοήσωμε ς ες καθρέπτη πό τή διδασκαλία το σίου, τό πο μες σήμερα ερισκόμεθα, τι στίς μέρες μας χι μία, λλά πολλές εαγγελικές ντολές χομε συνοδικς καταργήσει, λλοιώσει καί μεταστρέψει καί πιπλέον τι, σους σήμερα
θέλουν νά ποτειχισθον πό ατούς τούς πισκόπους πού ψαλιδίζουν καί ποδοπατον τό Εαγγέλιο, τούς θεωρομε σχισματικούς. Κάτι κόμη τελευταο θά ναφέρωμε, τό ποο θεωρομε τι χει μεγίστη σημασία διά τήν δική μας ποχή, πρίν κλείσομε τήν μικρή ναφορά μας ες τόν σιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη. ρωτήθηκε σέ πιστολή πό τόν μοναχό Ναυκράτιο, γιατί γ. Κύριλλος δέν πετειχίζετο πό τους νατολικούς πισκόπους, ο ποοι δέν διέκοψαν πάραυτα τήν μνημόνευσι το αρετικο πισκόπου Θεοδώρου Μοψουεστίας, λλά γιά να μικρό χρονικό διάστημα τόν
μνημόνευον ες τά δίπτυχα. παντντας γιος κάνει κτεν ναφορά γιά τό πότε, πς καί γιατί γίνονται ες τά θέματα τς μνημονεύσεως αρετικν σπανίως κάποιες
οκονομίες. ναφέρει πολλά θαυμάσια παραδείγματα μέ τά ποα ποδεικνύει, τι οκονομία σκοπόν χει τήν παναφορά το αρετικο ες τήν ρθοδοξία, φ’ σον ατός χει γαθή προαίρεσι. Μεταξύ τν παραδειγμάτων παρουσιάζει σιος τόν ατρό ποος σιγά-σιγά παναφέρει τον σθεν ες τήν γεία, τόν γριο ππο τόν ποο κατ’ λίγο τόν ξημερώνομε καί τό στραβό κλαδί τό ποο λίγο-λίγο τό σιώνομε καί τό κάνωμε εθεία ράβδο. Καταλήγει δέ σιος ς ξς: «Οτω κν τος γίοις ν τας οκονομίαις, ς καί Κυρίλλ τ μεγάλ ν τδε˙ μικρόν γάρ πάντως νέμενε τν νατολικν τό βραδύνουν προσπαθές προς τό αρετικόν μή πολαμβάνειν τόν ντως αρετικόν. Τί γάρ ν λλο τό μεσολαβον, πάν ρθοδόξως κήρυττον την πίστιν κν τούτ ατόν τόν μνημονευόμενον ατος ναθεματίζοντες; πειδή πς ρθοδοξν κατά πάντα πάντα αρετικόν δυνάμει, κν ο ρήματι, ναθεματίζει. πειτα, τε ατος νψεν τέλειος νος, τότε ατος συναφθέντος κατά πάντα το γίου σως» (πιστ. 49, Ναυκρατί τέκν, Φατορος 142,79, P.G. 99, 1088A).
Tό τμμα ατό τς πιστολς το σίου, μαζί μέ τά παραδείγματα τά ποα διος ναφέρει, τά παραθέσαμε διά νά καταδείξωμε τήν διαχρονική συμφωνία τν γίων
ες τό θέμα τς διακοπς τς μνημονεύσεως τν αρετικν καί τς ποτειχίσεως. Βλέπουμε δηλαδή δ τόν σιο να δικαιολογ μέ θαυμάσιο τρόπο τήν οκονομία πού κανε γ. Κύριλλος, νά μήν ποτειχισθ προσωρινά, χι πό τον αρετικό Θεόδωρο Μοψουεστίας, λλά πό ατούς πού τον μνημόνευαν ες τά δίπτυχα. Ατό σημαίνει τι διακοπή τς μνημονεύσεως το αρετικο, πρό συνοδικς ποφάσεως, το Παράδοσι τς κκλησίας καί δι’ ατό πρεπε να δικαιολογηθ οαδήποτε οκονομία λιγωρία γίνετο ες τό σοβαρό ατό θέμα τς πίστεως. ναφέρει λοιπόν ες το ς νω χωρίο τι, σάκις μνημονεύεται κάποιος πίσκοπος, (ετε ες τά δίπτυχα ετε ες τήν προσκομιδή τίς ατήσεις ς οκεος πίσκοπος), ατός ξυπακούεται τι εναι
ρθόδοξος, δι’ ατό σημειώνει: «μικρόν γάρ πάντως νέμενε ( γ. Κύριλλος) τν νατολικν τό βραδύνουν προσπαθές πρός τό αρετικόν μή πολαμβάνειν τόν ντως αρετικόν». κατάληξις μετά πό λα τά νωτέρω το σίου, «πς ρθοδοξν κατά πάντα πάντα αρετικόν δυνάμει, κν ο ρήματι, ναθεματίζει» εναι ντως μεγαλοπρεπής. Δηλαδή σάκις μνημονεύομε τόν πίσκοπο, τόν ναγνωρίζομε ς ρθόδοξο καί σάκις διακόπτομε τήν μνημόνευσί του λόγ αρέσεως, τόν κλαμβάνομε διά τόν λόγο ατό ς ναθεματισμένο. μες σήμερα ντιθέτως πρός ατήν τήν Παράδοσι τς κκλησίας, φ’ νός μέν μολογομε τι ο πίσκοποι χουν βυθισθ στήν αρεσι το Οκουμενισμο, φ’ τέρου δέ τούς μνημονεύομε, μολογοντες δι’ ατο το τρόπου τι εναι ρθόδοξοι. πί πλέον δέ προσπαθομε νά στηριχθομε στήν οκονομία ατή το γ. Κυρίλλου καί να παρουσιάσωμε τούς γίους ς δεικνύοντες νοχή, μνημονεύοντες τούς αρετικούς. λα ατά βεβαίως γίνονται διά νά δικαιολογήσωμε τήν πραξία μας, τό βόλεμά μας καί τόν φησυχασμό μας, παρουσιάζοντάς τα μάλιστα ς μεγίστη διάκρισι. Κατ’ ατόν τόν τρόπο, ν ο γιοι μς παρουσιάζουν μία νιαία μότροπη διαχρονική παράδοσι ες τό θέμα τς διακοπς τς μνημονεύσεως λόγ αρέσεως, μες πεναντίας τούς παρουσιάζομε ς διαφωνοντας και ντιμαχομένους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου