Είς αδελφός ήκουε διά τούς αφορισμένους όπου είναι είς τήν Λαύραν τού Άθωνος,οι οποίοι εδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν μέ τόν Ιωάννην Βέκκον,τόν Λατινόφρονα Πατριάρχην.Είχε αμφιβολίαν άν είναι πράγματι αληθώς,καί πάντοτε ερευνούσε καί ερωτούσε άν ευρίσκεται κανείς νά τούς είδεν,ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από τήν αμφιβολία όπου είχε,καί από τούς πολλούς όπου ερώτησε τού είπαν ότι ό πνευματικός τους έχει ιδεί καί ήρθε καί μέ ερώτησε εάν γνωρίζω καί εάν τούς είδα ιδίοις όμμασι,καί τόν επληροφόρησα ότι τούς είδα,καί είναι βεβαιότατα,επειδή εγώ ήρθα είς τό Άγιον Όρος,είς τά 1885,ετών είκοσι.Μετά δύο έτη.επειδή έτυχε νά πάρωμε σιτάρι από τήν Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες,επηγαίναμε διά θαλάσσης μέ τήν βάρκα τήν ιδικήν μας νά τό περιλάβομε,όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον δύο ημέρας μετά τού Τιμίου Σταυρού.
Επήγαμε τό εσπέρας καί εμείναμε είς τόν αρσανάν τής Μεγ.Λαύρας,όπως τό πρωΐ εξακολουθήσωμε τό ταξίδιον μας,καθώς καί έγινε.Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγο διάστημα,από τήν Λαύραν ,ακούω καί μού λέγει ό Γέροντας μου,Μελέτιος Μοναχός,<<παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι ,οι οποίοι εδέχθησαν τούς Λατινόφρονας είς τήν Μεγίστην Λαύραν,καί συνελλειτούργησαν μέ τόν Ιωάννηη Βέκκον,καί τούς μετ΄αυτού*τούς οποίους εγώ τούς έχω ιδεί καί άλλοτε,αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνη κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί ότι ψέμματα,είναι δέν υπάρχουν τίποτα,ούτε αφορισμένοι,αλλά τά λέγουν διά φοβέρα είς τούς ανθρώπους,δι αυτό νά πάμε,νά τούς ιδής ιδίοις όμμασι,νά μή πιστεύης ότι καί άν σού λέγουν,διότι καί ή Αγία Γραφή λέει,ό οφθαλμος είναι πιστότερος τών ώτων*λέγοντας ό Γέροντας τά τοιάυτα,εφθάσαμεν είς ένα απότομον γκρεμνόν,όπου μόνον νά τόν ιδή ό άνθρωπος τρομάζει,καί μού λέγει,<<εδώ είναι>>,εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τούς ιδώ καί τόν λέγω<<μέ κοροϊδέυεις;>>.
Λοιπόν εγέλασε καί μού λέγει,<<τί νομίζεις,είναι Σταυρός ή Εικόνες νά βλέπουν οί άνθρωποι νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους;Ενώ έχουν τού διαβόλου τήν μορφήν,τήν οποίαν θά ιδής καί θά πιστωθής>>.
Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν είς τήν απότομον εκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού,εβγήκαμε έξω καί μέ τά είκοσι νύχια ,ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε καί βλέπω,ελεεινόν θέαμα:Τρείς ανθρώπους ακουμπισμένους είς τόν βράχον,όρθιοι,μέ τά ρούχα ράσα καί ζωστικά,οί οφθαλμοί ανοικτοί,ή κόμη καί τό γένειον καί τών τριών μακρύ καί κατάλευκον,τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα τής φούμας,ομοίως καί αί χείρες πρός τά κάτω,οί δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι πρός τά μέσα,οί όνυχες τών χειρών έως 2-4 πόντους μεγάλοι τών δέ ποδών δέν εφαίνοντο,επειδή ήσαν καλυμμένα μέ τίς κάλτσες καί τά παπούτσια.
Μάλιστα εθέλησα νά τούς ψηλαφήσω νά ιδώ άν πράγματικά τό σώμα ήτο μαλακό ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά,αλλά δέν μού άφησε ο Γέρον*μού λέγει<<μή βάλης χέρι επί τήν οργή τού Θεού>>.Είς όλα όμως τά άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν*μόνον χέρι δέν έβαλα.Καί τότε διόλου δέν εδειλίασα,τώρα όμως,όταν τούς ενθυμηθώ,ταράττεται ή ψυχή μου καί δέν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ημερόνυκτα ούτε νά φάγω δύο καί τρείς ημέρας,ενώ τότε όπου τούς είδα ούτε έβαλα τίποτε είς τόν νούν μου.
Γράφω τή ιδία χειρί είς τάς 2 Μαρτίου 1964 έν τή Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός έκ τού Ιβηριτικού Κελλίου <<Γεννέσιον τού Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου>>.
(ΑΓ.ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ-ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2004.
*Σημ.Ο πατήρ Γαβριήλ ήτο μνημονευτής καί ουχί ζηλωτής).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου