δ΄. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
Θά ἀναφέρωμε ἐν συνεχείᾳ καί κάποια ἄλλα παραδείγματα ἀπό τούς ἁγίους διά νά διαπιστώσωμε τήν θέσι τῶν Πατέρων εἰς τό ἐν λόγῳ θέμα μολονότι θά ἤρκουν καί τά ἀναφερθέντα ἀπό τούς μεγάλους φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος.
Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶναι καί αὐτός ἀπόλυτα σύμφωνος μέ τήν διδασκαλία τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἀπό τόν βίο του διδασκόμεθα ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἐπικοινωνοῦσαν ἐκκλησιαστικῶς μέ τόν Ἀρειανό Πατριάρχη Δημόφιλο, χωρίς φυσικά αὐτός νά ἔχη καθαιρεθῆ ἀπό Σύνοδο, οὔτε εἶχαν κἄν ναό στήν πρωτεύουσα ὀρθόδοξο, διότι ὅλοι κατείχοντο ἀπό τούς Ἀρειανούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπικρατήσει μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Εἶναι
ἄκρως συγκινητική ἡ περιγραφή πού κάνει ὁ ἅγιος ἐνώπιον τῶν Πατέρων τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, λίγο πρίν τήν ἀναχώρησί του ἀπό ἐκεῖ. Εἰς τό σημεῖο τοῦ λόγου του, τόν ὁποῖο παραθέτομε, περιγράφει πῶς ἦτο τό ὀρθόδοξο ποίμνιο ὅταν τόν προσεκάλεσαν πρός βοήθεια καί ἐνίσχυσι, διότι ἡ Ὀρθοδοξία ἐκινδύνευε νά ἀφανισθῆ.
«Τοῦτο τό ποίμνιον ἦν ὅτε μικρόν τε καί ἀτελές ἦν, ὅσον ἐπί τοῖς ὁρωμένοις, καί οὐδέ ποίμνιον, ἀλλά ποίμνης τι μικρόν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καί ἀνεπίσκοπον,
καί ἀόριστον, μήτε νομήν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καί διερριμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καί διακλέπτον ἀγαπητικῶς τήν ἑαυτοῦ σωτηρίαν · οἷον ἐκεῖνο τό ποίμνιον, ὃ λέοντες ἐξῶσαν, ἢ ζάλη διέλυσεν, ἢ
σκοτόμαινα διεσκέδασεν · ὃ θρηνοῦσι μέν προφῆται, τοῖς τοῦ Ἰσραήλ ἀπεικάζοντες πάθεσι, παραδεδομένου τοῖς ἔθνεσιν · ἐθρηνήσαμεν δέ καί ἡμεῖς, ἐφ’ ὅσον θρήνων πράττομεν ἄξια. Τῷ ὄντι γάρ καί ἡμεῖς ἐξώσθημεν καί ἀπερρίφημεν, καί ἐπί πᾶν ὄρος καί βουνόν διεσπάρημεν, ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος · καί πονηρός τις χειμών κατέσχε τήν Ἐκκλησίαν, καί δεινοί θῆρες ἐπιπεπτώκασιν, οἱ μηδέ νῦν μετά τήν αἰθρίαν ἡμῶν
φειδόμενοι · ἀλλ’ ἀναισχυντοῦντες εἶναι, καί τοῦ καιροῦ δυνατώτεροι · καί σκυθρωπή τις σκοτόμαινα ἐπέλαβε πάντα καί συνεκάλυψε, πολύ τῆς ἐνάτης τῶν Αἰγυπτίων πληγῆς
βαρυτέρα, τοῦ ψηλαφητοῦ λέγω σκότους, ὑφ’ οὗ μικροῦ δεῖν μηδέ ἀλλήλους ἰδεῖν ἐδυνήθημεν...» (ΕΠΕ 2, 240,21). Στήν ὑπέροχη αὐτή περιγραφή τοῦ Θεολόγου παρατηροῦμε τά ἑξῆς: Ἡ ὀρθόδοξος ποίμνη ἦτο ἀποδεκατισμένη στόν ἔσχατο βαθμό, ἀσύντακτος καί ἀνεπίσκοπος. Δηλαδή ὅλος σχεδόν ὁ λαός εἶχε προσχωρήσει στόν Ἀρειανισμό καί οἱ ἐναπομείναντες ὑπερασπισταί τῆς πίστεως ἦσαν ἐλάχιστοι καί χωρίς Ἐπίσκοπο. Αὐτοί φυσικά δέν ἀνεγνώριζον τόν Ἀρειανό Πατριάρχη Δημόφιλο, οὔτε εἶχαν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί του, ἀλλά ὑφίσταντο τά δεινά τῆς αἱρέσεως «ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος · καί πονηρός τις χειμών κατέσχε τήν Ἐκκλησίαν, καί δεινοί θῆρες ἐπιπεπτώκασιν» ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρει.
Εἰς ἄλλη του ὁμιλία ὁ ἅγιος ἀναφερόμενος εἰς τό ὅτι ὁ Θεός εὑρίσκεται ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ἀληθινή πίστις καί ὄχι ἐκεῖ πού ὑπάρχουν οἱ ναοί καί τά ἐξωτερικά γνωρίσματα τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Ἔχουσιν οὗτοι (οἱ αἱρετικοί) τούς οἴκους ἡμεῖς τόν ἔνοικον οὗτοι τούς ναούς, ἡμεῖς τόν Θεόν · καί τό ναοί γενέσθαι Θεοῦ ζῶντος καί ζῶντες, ἱερεῖα ἔμψυχα, ὁλοκαυτώματα λογικά, θύματα τέλεια, θεοί διά Τριάδος προσκυνουμένης. Οὗτοι δήμους, ἡμεῖς ἀγγέλους · οὗτοι θράσος, πίστιν ἡμεῖς · οὗτοι τό ἀπειλεῖν, ἡμεῖς το προσεύχεσθαι · οὗτοι τό βάλλειν, ἡμεῖς τό φέρειν · οὗτοι χρυσόν καί ἄργυρον, ἡμεῖς λόγον κεκαθαρμένον» (ΕΠΕ 2, 116, 6).
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου