Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

 Εἰς τό τέλος τοῦ παρόντος Κανόνος συνοψίζοντας ὁ ἅγιος τούς λόγους διά τούς ὁποίους γίνεται οἰκονομία λέγει τά ἑξῆς: «Ἐάν μέντοι μέλλῃ τῇ καθόλου οἰκονομίᾳ ἐμπόδιον ἔσεσθαι τοῦτο, (ἡ ἐξ ἀρχῆς δηλαδή τέλεσις τοῦ βαπτίσματος), πάλιν τῷ ἔθει χρηστέον καί τοῖς οἰκονομήσασι τά καθ’ ἡμᾶς Πατράσιν ἀκολουθητέον · ὑφορῶμαι γάρ μήποτε, ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι, ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζομένοις διά τό τῆς προστάξεως αὐστηρόν» · καί ὁ ἅγ. Νικόδημος ἑρμηνεύοντας λέγει: «Πλήν ἀνίσως καί τοῦτο, τό, νά βαπτίζωμεν αὐτούς ἐπιστρέφοντας ἔχει νά γένῃ ἐμπόδιον εἰς τήν κοινήν συγκατάβασιν καί οἰκονομίαν, ὁποῦ περί πάντων τῶν σχισματικῶν ἔκαναν οἱ Πατέρες, ἄς ἀκολουθοῦμεν καί ἡμεῖς εἰς αὐτήν, μήπως διά τήν αὐστηρότητα τῆς προσταγῆς ταύτης τούς κάμνωμεν ἀμελεῖς εἰς τό νά βαπτίζωνται, αἰσχυνομένους τάχα, ὅτι ὡσάν ἄπιστοι τελείως βαπτίζονται καί ἀκολούθως ἐμποδίσωμεν τήν σωτηρίαν τους». Ἀξιόλογο καί χρήσιμο εἰς τήν παροῦσα μελέτη εἶναι

καί τό μετά ἀπό αὐτά τμῆμα εἰς τό ὁποῖον ὁ ἅγιος λέγει: «Εἰ δέ ἐκεῖνοι (οἱ σχισματικοί) φυλάττουσι τό ἡμέτερον βάπτισμα, τοῦτο ἡμᾶς μή δυσωπείτω · οὐ γάρ ἀντιδιδόναι

αὐτοῖς ὑπεύθυνοι χάριν ἐσμέν, ἀλλά δουλεύειν ἀκριβείᾳ Κανόνων». Δηλαδή δέν μᾶς ἐνδιαφέρει, λέγει ὁ ἅγιος, τό ὅτι αὐτοί σέβονται καί δέν ἐπαναλαμβάνουν τό ἰδικό μας

βάπτισμα, ὥστε νά φερθοῦμε καί ἐμεῖς πρός αὐτούς τό ἴδιο, ἀλλά ἐμεῖς ὀφείλομε νά ἀκολουθοῦμε μέ ἀκρίβεια τούς ἱερούς Κανόνες. Ἀπό αὐτόν τόν ἱερό Κανόνα τοῦ ὁποίου, ὅσα σημεῖα μᾶς ἐνδιαφέρουν, περιληπτικά ἐπαρουσιάσαμε, πολλά δυνάμεθα νά συμπεράνωμε καί εἰς τήν περίπτωσι τοῦ δευτέρου τμήματος τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ὁ Κανόνας αὐτός τοῦ Μ. Βασιλείου εἶναι δογματικός καί

ἀναφέρει καί τήν ἀκρίβεια καί τήν οἰκονομία, εἰς τήν περίπτωσι τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν. Ὁ ἅγιος καθορίζει τήν ἀκρίβεια βάσει τῶν Συνόδων καί

τῆς Παραδόσεως καί τήν οἰκονομία βάσει τῆς ἀνάγκης εἰς τήν προκειμένη περίπτωσι. Ἀποδέχεται τήν οἰκονομία ἡ ὁποία ἐφηρμόζετο, ἀλλά φαίνεται καθαρά ὅτι ἐτάσσετο

ὑπέρ τῆς ἀκριβείας. Χαρακτηριστικό εἶναι τό τελευταῖο τμῆμα πού ἀναφέραμε, εἰς τό ὁποῖο ὁ ἅγιος, μετά τήν λόγῳ ἀνάγκης ἐφαρμογή τῆς οἰκονομίας, ἀναφέρει ὅτι «οὐ γάρ

ἀντιδιδόναι αὐτοῖς ὑπεύθυνοι χάριν ἐσμέν, ἀλλά δουλεύειν ἀκριβείᾳ Κανόνων». Δηλαδή ἡ τήρησις τῶν ἱερῶν Κανόνων εἶναι ἡ ἀσφάλεια διά τήν σωτηρία μας.

Συνεχίζεται.