Εἰς τό θέμα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἡ ὁδός πού ἀκολουθεῖται σήμερα στήν Ἐκκλησία εἶναι περίπου ἡ ἴδια μέ αὐτήν πού ἀκολούθησε ὁ Παπισμός μετά τό σχίσμα. Οἱ Πάπες δε κατά τήν δεύτερη χιλιετία κατήργησαν ἐπισήμως τούς ἱερούς Κανόνες τῶν Πατέρων καί ἐθέσπισαν ἄλλους κατά τό δοκοῦν καί κατά τήν ὁδό τήν ὁποία ἐχάραξαν, ἐνῶ ἐμεῖς εἰς
τήν Ὀρθοδοξία ἀφήσαμε ἤδη τήν αὐστηρή προσήλωσί μας στούς πατρώους θεσμούς, ἀκυρώσαμε καί ἀδρανοποιήσαμε ἐκ τῶν πραγμάτων ὅσους ἱερούς Κανόνες μᾶς ἐδυσκόλευαν, ἐδημιουργήσαμε εἰς τήν πρᾶξι ἄλλο Κανονικό δίκαιο και ἄλλο Πηδάλιο καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὅλα αὐτά συνετελέσθησαν χωρίς ἐξωτερικά νά φαίνεται ἡ παραμικρά ἀλλαγή. Δηλαδή ἔχομε τό ἴδιο Πηδάλιο, τό ὁποῖο ὑπάρχει καί κυκλοφορεῖ παντοῦ, ἀναφερόμεθα περιστασιακά εἰς αὐτό, τό ἐφαρμόζομε καί μάλιστα μέ αὐστηρότητα στούς κατωτέρους καί ἀντιδρῶντας, ἀλλά κατ’ οὐσίαν τό Πηδάλιο σήμερα, κυρίως οἱ Ἐπίσκοποι, τό ἔχουν ἀλλάξει καί κράτησαν ἀπό αὐτό μόνο ὅ,τι κατοχυρώνει τήν θέσι των καί τό ἀξίωμά των καί ἐπιπλέον, ἔχουν ἀναγάγει σέ ἰσχύ ἱερῶν Κανόνων ὅ,τι αὐτοί σήμερα θεσπίζουν καί νομοθετοῦν εἴτε διά τῶν λόγων εἴτε διά τῶν ἔργων των, ὅπως τήν αὐτοκρατορική των συμπεριφορά καί διαβίωσι, τήν συμπόρευσι μέ τόν κόσμο καί τήν πολιτική ἐξουσία, τή συνοδοιπορία καί συνύπαρξι μέ ὅλες τίς θρησκεῖες, αἱρέσεις, ἰδέες καί φιλοσοφίες κλπ. Ὅλα τά ἀνωτέρω ἴσως νά ἦταν κάπως ἀνεκτά ἐν σχέσει καί μέ τήν ὅλη σημερινή πνευματική κατάστασι τῶν Ὀρθοδόξων, ἄν δέν κατώρθωνε ὁ διάβολος νά παρασύρη τούς ἐκκλησιαστικούς ἄρχοντες καί στήν ἀθέτησι τῶν δογματικῶν ἱερῶν Κανόνων. Ἐδῶ τό κέρδος τοῦ διαβόλου εἶναι πολύ μεγαλύτερο, διότι ὅπως ἀναφέραμε οἱ δογματικοί ἱεροί Κανόνες περιφρουροῦν τήν ὀρθόδοξο πίστι, ἄνευ τῆς ὁποίας δέν ὑφίσταται κἄν Ἐκκλησία. Κατ’ αὐτόν λοιπόν τόν τρόπο καί ἀθετῶντας πλῆθος ἱερῶν Κανόνων καί μάλιστα δογματικῶν, οἱ Ἐπίσκοποι σήμερα συναγελάζονται καί συνεργάζονται σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο μέ ὅλες τίς αἱρέσεις στό λεγόμενο ΠΣΕ, συμπροσεύχονται σέ ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς ναούς μέ τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, ὑπογράφουν κοινές δηλώσεις, ἀλληλοαναγνωρίζονται ὡς ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀναγνωρίζουν ὡς ἔγκυρα τά μυστήρια καί τήν ἱερωσύνη τῶν αἱρετικῶν καί μέ ἕνα λόγο συμμετέχουν πρωταγωνιστικῶς εἰς τόν χορόν τῆς Νέας Ἐποχῆς, τοῦ ὁποίου μαέστρος καί ἐμπνευστής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος. Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται ὡς ἀποστασία καί προδοσία τῆς πίστεως τά ὑφίστανται οἱ Ὀρθόδοξοι ἐξ αἰτίας τῆς ἀθετήσεως καί καταπατήσεως τῶν δογματικῶν ἱερῶν Κανόνων.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου